En nu, na het bezoek met papa, wist ze wie die dame was. Haar naam was de Schrijfster en zij had de sprookjes geschreven, de sprookjes die mama zo van haar stuk hadden gebracht en die papa had meegenomen naar zijn atelier.
En hoewel papa had gezegd dat zij een persoon was, wist Ivory wel beter. Ze had al zoiets vermoed toen de Schrijfster die keer door de doolhof was gekomen, maar toen ze haar in de tuin van het huisje in de ogen had gekeken, wist ze het zeker.
De Schrijfster was magisch. Heks of fee, ze wist het niet zeker, maar Ivory wist wel dat de Schrijfster anders was dan alle mensen die ze ooit had ontmoet.
41
Cliff Cottage, Cornwall, 2005
Buiten was het harder gaan waaien en de zee kwam zwaar hijgend de inham in. Het maanlicht stroomde door het venster en tekende vier zilveren vierkantjes op de houten vloer, en de warme geur van tomatensoep en geroosterd brood drong in de wanden, de vloer en de lucht. Cassandra, Christian en Ruby zaten aan de keukentafel; aan de ene kant gloeide het fornuis, aan de andere kant een petroleumkachel. Op tafel en op verschillende andere plekken stonden kaarsen, maar er waren nog donkere plekken, eenzame hoekjes waar het flakkerende kaarslicht niet kwam.
‘Ik begrijp het nog steeds niet,’ zei Ruby. ‘Hoe weet je door dat krantenartikel dat Rose onvruchtbaar was?’
Christian nam een lepel soep. ‘Door die belichtingstijd van de röntgenfoto. Er is geen sprake van dat haar eitjes het hebben overleefd.’
‘Maar zou ze dat niet hebben geweten? Ik bedoel, er moet toch een teken zijn geweest dat er iets mis was?’
‘Zoals?’
‘Nou ja, had ze nog wel haar… je weet wel… haar menstruatie?’
Christian haalde zijn schouders op. ‘Ik denk het wel. De functie van haar voortplantingsorganisme zal wel onaangetast zijn gebleven, ze zal nog steeds een eitje per maand hebben afgescheiden, alleen de eitjes zelf zullen beschadigd zijn geweest.’
‘Zo beschadigd dat ze niet zwanger kon worden?’
‘Of, als ze zwanger is geworden, zou er zo veel met de baby mis zijn dat ze hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou hebben gehad, of een ernstig misvormd kind ter wereld hebben gebracht.’
Cassandra schoof haar laatste restje soep opzij. ‘Dat is vreselijk. Waarom heeft hij dat gedaan?’
‘Hij wilde waarschijnlijk bij de eerste artsen horen die van die glanzende nieuwe techniek gebruikmaakten en genieten van de glorie van publicatie. Er was bepaald geen medische indicatie om een röntgenfoto te maken; dat kind had alleen maar een vingerhoedje ingeslikt.’
‘Wie niet?’ zei Ruby, terwijl ze een korst brood door haar reeds schone soepkom haalde.
‘Maar waarom een belichting van een uur? Dat was toch niet noodzakelijk?’
‘Natuurlijk niet,’ zei Christian. ‘Maar de mensen wisten dat toen niet; dat soort belichtingstijden was heel gewoon.’
‘Ze dachten waarschijnlijk dat als je in een kwartier een mooi plaatje krijgt, het nog beter wordt na een uur,’ zei Ruby.
‘En dat was voordat ze de gevaren leerden kennen. De röntgenstralen zijn pas in 1895 ontdekt, dus was dokter Matthews er snel bij. De mensen dachten in het begin zelfs dat ze goed voor je waren, dat ze kanker en huidaandoeningen en andere ziekten konden genezen. Ze gebruikten ze zelfs in schoonheidssalons. Dat was jaren voordat de negatieve gevolgen begonnen door te dringen, de brandwonden en ontstekingen, de gezwellen en de kanker.’
‘Dat waren Rose’ plekken dus,’ zei Cassandra. ‘Brandwonden.’
Christian knikte. ‘Behalve haar eileiders frituren, zou die röntgenopname zeker haar huid verbrand hebben.’
Een windvlaag liet een bos twijgjes een luidruchtig patroon op het raam krassen, en het kaarslicht flakkerde toen er een koele tochtvlaag onder de plint door woei. Ruby zette haar bord op dat van Cassandra en veegde haar mond af met een servetje. ‘Dus als Rose onvruchtbaar was, wie was Nells moeder dan?’
‘Dat weet ik,’ zei Cassandra.
‘O ja?’
Ze knikte. ‘Het staat allemaal in de plakboeken. Ik denk zelfs dat Clara me dat wil vertellen.’
‘Wie is Clara?’ vroeg Christian.
Ruby haalde diep adem. ‘Denk je dat Nell Mary’s baby was?’
‘Ja.’
‘Wie is Mary?’ Christian keek van de een naar de ander.
‘Een vriendin van Eliza,’ zei Cassandra. ‘Clara’s moeder. Ze was dienstmeisje op Blackhurst in het begin van 1909 toen Rose ontdekte dat ze zwanger was.’
‘Heeft Rose haar ontslagen?’
Cassandra knikte. ‘In het plakboek schrijft ze dat ze het niet kon verdragen dat zo’n onwaardig iemand een kind kreeg terwijl haar dat constant werd ontzegd.’
Ruby nam een slok wijn. ‘Maar waarom zou Mary haar kind aan Rose hebben afgestaan?’