‘Nou ja,’ zei Haim, terwijl een bliksemschicht de kamer tot in de hoeken verlichtte. ‘Ik zal er morgen eens naar kijken.’ Hij verschoof en ging op zijn rug naar het plafond liggen kijken. ‘Ze moet toch ergens thuishoren,’ zei hij zacht.
‘Ja.’ Lil doofde de lamp zodat ze opeens in duisternis waren gehuld. ‘Iemand moet haar toch vreselijk missen?’ Ze draaide Hamish zoals elke avond haar rug toe om hem niets van haar verdriet te laten merken. Haar stem klonk gedempt door het laken: ‘Maar ik zeg je dat ze haar niet verdienen. Het is verdomd nalatig. Wat voor iemand raakt er nu een kind kwijt?’
Lils verbittering beangstigde Haim. De Lil van wie hij hield, het leuke meisje met haar wilde krullen en gulle lach werd van binnenuit opgegeten terwijl hij hulpeloos aan de zijlijn stond.
Lil keek uit het raam waar twee kleine meisjes heen en weer holden onder de waslijn, lachend wanneer de koele, vochtige lakens langs hun gezicht streken. Ze zongen weer een liedje van Nell. Dat was een van de dingen die ze niet was vergeten, ze kende een heleboel liedjes.
Nell. Zo noemden ze haar inmiddels, naar Lils moeder Eleanor. Nou ja, ze moest toch een naam hebben? Dat grappige kleine ding kon zich haar naam nog altijd niet herinneren. Telkens wanneer Lil ernaar vroeg, werden die grote blauwe ogen nog groter en zei ze dat ze het zich niet kon herinneren.
Na een paar weken vroeg Lil er niet meer naar. Eerlijk gezegd hoorde ze het net zo lief niet. Ze wilden haar geen andere naam geven dan die ze haar al hadden gegeven: Nell. Die paste goed bij haar, dat kon niemand ontkennen. Bijna alsof ze voor die naam in de wieg was gelegd.
Ze hadden hun best gedaan erachter te komen wie ze was en waar ze thuishoorde. Meer konden ze niet van hen verlangen. En hoewel ze zichzelf in het begin had wijsgemaakt dat ze gewoon een poosje op Nell pasten, dat het meisje een veilig onderdak had tot ze haar kwamen halen, raakte Lil er met de dag meer van overtuigd dat die mensen niet bestonden.
Ze waren met z’n drieën tot een simpele routine vervallen. ’s Morgens samen ontbijten, daarna ging Hamish naar zijn werk en zij en Nell begonnen aan het huishouden. Lil merkte dat ze zo’n tweede schaduw prettig vond, ze vond het leuk om dingen aan Nell te laten zien, uit te leggen hoe ze werkten en waarom. Nell vroeg graag en vaak waarom: waarom verstopte de zon zich ’s nachts, waarom sprongen de vlammen niet omhoog in de schoorsteen, waarom ging de rivier nooit uit verveling de andere kant op stromen? En Lil vond het heerlijk daar antwoord op te geven en het op Nells gezichtje te zien dagen. Voor het eerst van haar leven voelde Lil zich nuttig, nodig, heel en een onverklaarbaar stuk jonger.
Met Hamish ging het ook weer beter. De muur van spanning die er de afgelopen jaren tussen hen had gestaan begon af te brokkelen. Ze waren opgehouden zo verrekte beleefd tegen elkaar te doen, struikelend over hun woorden als twee vreemden die gedwongen op elkaars lip zitten. Ze lachten af en toe zelfs weer, een gulle, ongedwongen lach, net als vroeger.
Wat Nell betrof, die voelde zich bij Lil en Hamish als een vis in het water. Het duurde niet lang voordat de andere kinderen in de buurt hadden ontdekt dat er een nieuweling in hun midden was, en Nell kikkerde geweldig op bij het vooruitzicht van andere kinderen om mee te spelen. De kleine Beth Reeves klom inmiddels elke dag wel een keer over de schutting. Lil vond het geluid van die rondhollende en spelende kinderen heerlijk. Ze had er al zo lang op gewacht, ze had zich zo verheugd op de tijd dat ze in haar eigen achtertuin schreeuwende en lachende kinderstemmen zou horen.
En Nell had een levendige fantasie. Lil hoorde haar vaak lange en ingewikkelde fantasiespelletjes uitleggen. In Nells verbeelding werd de vlakke, open achtertuin een oerbos met braamstruiken en doolhoven, zelfs met een huis op de rand van het klif.
Lil herkende de plaatsen die Nell beschreef uit het sprookjesboek dat ze in haar witte koffertje hadden gevonden. Lil en Hamish hadden er ’s avonds om beurten een verhaaltje uit voorgelezen voor Nell. Lil had ze aanvankelijk te angstaanjagend gevonden, maar Hamish had haar van het tegendeel overtuigd. Nell zelf leek zich er niet in het minst aan te storen.
Vanaf haar plek voor het raam zag Lil dat ze dat speelden. Beth luisterde met grote ogen hoe Nell haar door een fantasiedoolhof voerde, heen en weer springend in haar witte jurkje met de zon die haar lange rode vlechten goud kleurde.
Nell zou Beth missen wanneer ze naar Brisbane verhuisden, maar ze zou vast weer nieuwe vriendinnetjes krijgen. Zo ging dat nu eenmaal met kinderen. En de verhuizing was belangrijk. Lil en Haim konden niet eeuwig volhouden dat Nell een nichtje uit het noorden was dat bij hen logeerde. Vroeg of laat zouden de buren zich afvragen waarom ze niet naar huis terugging. Hoe lang ze nog bij hen zou logeren. Nee, het was Lil wel duidelijk. Zij drieën moesten opnieuw beginnen, ergens waar de mensen hen nog niet kenden. Een grote stad waar ze geen vragen zouden stellen.