En nu was die naam van haar, maar ze had zich onwaardig betoond. Een echtgenote die nog niet eens de meest fundamentele functie van een getrouwde vrouw kon vervullen. Ze kon haar man niet geven wat een goede vrouw hem hoorde te geven. Kinderen. Gezonde, blije kinderen die over het landgoed konden ravotten, die radslagen konden maken op het zand en zich verstopten voor hun gouvernante.
‘U moet niet huilen, mevrouw Walker. Het zal spoedig gebeuren voor u.’
Elk goedbedoeld woord van de bediende deed zeer. ‘Ja, echt, Mary?’
‘Natuurlijk, mevrouw.’
‘Hoe weet je dat zo zeker?’
‘Het kan toch niet anders? Een vrouw kan het niet ontlopen, al doet ze nog zo haar best. Ik ken er een heleboel die blij zouden zijn eraan te ontkomen als dat mogelijk zou zijn.’
‘Ondankbare wezens,’ zei Rose met een warm en natgehuild gezicht. ‘Zulke vrouwen verdienen het niet met een kind te worden gezegend.’
Mary’s ogen bewolkten met iets wat Rose voor mededogen versleet. In plaats van haar bediende een klap op haar ronde appelwangen te geven, wendde Rose zich af en krulde ze zich op onder haar dekens. Ze koesterde haar verdriet diep in haar buik en omringde zichzelf met de donkere en holle wolk van verlies.
‘Misschien hebt u wel gelijk, mevrouw Walker,’ zei Mary aarzelend. ‘Nu moet u wel iets van uw ontbijt eten, belooft u dat? U kunt maar beter op krachten blijven.’
Nathaniel had het in zijn slaap kunnen tekenen. Het gezicht van zijn vrouw was hem zo vertrouwd dat hij wel eens dacht dat hij het beter kende dan zijn eigen hand. Hij maakte de streep af die hij zette en liet hem een beetje doorlopen met zijn duim. Hij kneep zijn ogen samen en hield het hoofd schuin. Ze was beeldschoon, daar had hij gelijk in gehad. Dat donkere haar, die blanke huid en die fraaie mond. En toch putte hij er geen vreugde uit.
Hij stopte de portretschets in zijn map. Ze zou er zoals gewoonlijk dankbaar voor zijn. Haar verzoeken om nieuwe portretten waren zo wanhopig dat hij nooit kon weigeren. Als hij niet om de paar dagen een nieuw portret maakte, barstte ze in tranen uit en smeekte ze hem dat hij haar moest zweren dat hij van haar hield. Nu tekende hij haar uit zijn hoofd in plaats van in het echt. Anders zou het te pijnlijk worden. Was er ooit een dichter geweest die toereikend de verschrikking had beschreven van een geliefde die binnenstebuiten wordt gekeerd van verdriet?
Zijn Rose was in haar eigen verdriet opgegaan. De jonge vrouw die hij in New York had leren kennen, was weggekwijnd en had deze schaduw-Rose achtergelaten met die donkere kringen om haar ogen van het slaapgebrek, met een huid die dof was geworden van de zorgen en geagiteerde ledematen. Elke avond diende ze zich bij hem aan en ging hij door de knieën. Maar Nathaniels begeerte was vervluchtigd. Wat hem ooit had opgewonden, vervulde hem nu met angst en erger nog, met schuldgevoel. Schuldgevoel dat hij niet meer naar haar kon kijken wanneer ze de liefde bedreven. Schuldgevoel dat hij haar niet kon geven wat ze wilde. Schuldgevoel dat hij niet net zo naar een baby verlangde als zij.
Niet dat Rose dat zou geloven. Hoe vaak Nathaniel haar ook verzekerde dat hij niet naar een kind hunkerde, dat hij genoeg had aan haar, Rose wilde het niet horen. Of hij nu haar wangen tussen beide handen pakte en haar dwong hem aan te kijken terwijl hij dat nogmaals nadrukkelijk zei, of ze nu ja knikte of niet, hij las de twijfel in haar ogen, twijfel die het product was van haar eigen arglistige angst. Hij was machteloos om erdoorheen te breken en haar ervan te overtuigen dat hij de waarheid sprak.
En nu – kon het nog erger? – kwam haar moeder hem in zijn atelier opzoeken. Ze had zijn portretten een beetje houterig staan doornemen voordat ze op de stoel bij zijn ezel ging zitten en met haar toespraak was begonnen. Rose had een teer gestel, begon ze. Dat was altijd zo geweest. De dierlijke lusten van een man berokkenden haar waarschijnlijk grote schade en het zou voor iedereen het beste zijn als hij er een poosje van afzag. Het bracht Nathaniel zo van zijn stuk om een dergelijk gesprek met zijn schoonmoeder te voeren, dat hij geen woorden kon vinden om zijn eigen standpunt toe te lichten, en ook miste hij er de neiging toe.
In plaats daarvan had hij instemmend geknikt en zocht hij voortaan de vertroosting van de eenzaamheid in de tuinen van het landgoed, in plaats van zijn atelier. Het tuinhuisje was zijn werkplek geworden. Het was nog koud in maart, maar Nathaniel deed het maar al te graag zonder comfort. Het klimaat maakte het minder waarschijnlijk dat iemand hem zou lastigvallen. Eindelijk kreeg hij weer lucht. Het was benauwd geweest om de wintermaanden in huis door te brengen met de ouders van Rose en haar verstikkende behoeftigheid. Haar verdriet en teleurstelling hadden zich in de muren, de gordijnen en tapijten genesteld. Het leek wel een mortuarium. Linus zat altijd in zijn donkere kamer opgesloten, Rose in haar slaapkamer en Adeline maakte de gangen onveilig.