‘Maar het is vreselijk om het verleden helemaal te vergeten.’
‘Waarom?’
Ze wierp een blik opzij om vast te stellen of hij serieus was of niet. Er school niets ironisch in zijn gezicht. ‘Omdat het dan zou lijken alsof het verleden nooit is gebeurd.’
‘Maar dat is het wel, daar doe je niets aan.’
‘Ja, maar je zou het je niet herinneren.’
‘Nou en?’
‘Dus…’ Ze schoot het blaadje weg en haalde licht haar schouders op. ‘Je hebt herinneringen nodig om dingen uit je verleden in leven te houden.’
‘Dat bedoel ik nou juist. Zonder herinneringen zou iedereen onbelemmerd zijn leven kunnen vervolgen. Doorgaan.’
Cassandra’s wangen kleurden rood en ze verstopte het achter een grote slok thee. En nog een. Probeerde Christian te vertellen dat het belangrijk was om het verleden los te laten? Dat verwachtte ze wel van Nell en Ben; ze had geleerd ernstig te knikken wanneer een van haar tantes soortgelijke dingen zei, maar dit was anders. Ze had zich zo positief gevoeld en zo veel lichter dan gewoonlijk; ze stond weer zo veel duidelijker in het leven. Ze had genoten. Ze vroeg zich af wanneer hij haar precies als een verloren geval was gaan zien dat hulp behoefde. Ze geneerde zich; en nog meer dan dat, ze was op de een of andere manier teleurgesteld.
Ze nam nog een slok thee en wierp een steelse blik op Christian. Hij had het niet gemerkt. Zijn aandacht werd in beslag genomen door een twijg waaraan hij droge bladeren reeg. Cassandra keek naar hem. Zijn gezicht was moeilijk te peilen; hij keek in elk geval afwezig, maar er was nog iets: hij was gereserveerd en eenzaam…
‘Christian…’
‘Ik heb Nell een keer ontmoet, weet je.’
Daar keek ze van op. ‘Mijn grootmoeder Nell?’
‘Ik neem aan dat zij het was. Ik kan niet bedenken wie het anders had kunnen zijn, en de data kloppen wel zo’n beetje. Ik was elf, dus moet het in 1975 zijn geweest. Ik was hier naar boven gekomen om er even tussenuit te zijn, en ik kroop net onder de muur door toen iemand mijn voet pakte. Eerst besefte ik niet dat er iemand was; ik dacht even dat mijn broers de waarheid hadden gesproken toen ze vertelden dat het hier spookte, dat de een of andere geest of heks me in een paddenstoel ging veranderen.’ Hij moest een beetje glimlachen, kneep een droog blad in zijn vuist fijn en liet de stukjes op de grond vallen. ‘Maar het was geen geest, het was een oude vrouw met een vreemd accent en een treurig gezicht.’
Cassandra riep zich Nell voor de geest. Had die een treurig gezicht gehad? Indrukwekkend, dat wel, en niet overlopend van overbodige warmte, maar bedroefd? Ze kon het niet zeggen; ze was zo vertrouwd met haar gezicht dat zulke kritiek niet aan de orde was.
‘Ze had zilvergrijs haar,’ zei hij. ‘Opgebonden.’
‘In een knotje.’
Hij knikte, glimlachte een beetje en keerde zijn mok ondersteboven om de droesem weg te gooien. Hij wierp de spies met bladeren weg. ‘Ben je al wat opgeschoten met de oplossing van haar raadsel?’
Cassandra zuchtte. Christian had vanmiddag beslist iets onrustigs. Zijn stemming deed haar denken aan de lichtbundels die door de slingerplanten vielen. Je kon er de vinger niet op leggen; het was op de een of andere manier een veranderlijk schijnsel. ‘Niet echt. Rose’ plakboeken bevatten niet de onthulling waarop ik had gehoopt.’
‘Er stond zeker geen hoofdstuk in, getiteld “Waarom Eliza misschien op een dag mijn kind zal ontvoeren”?’ glimlachte hij.
‘Helaas niet.’
‘Je hebt op zijn minst wat interessante bedlectuur.’
‘Als ik niet in slaap zou vallen zodra mijn hoofd het kussen raakte.’
‘Dat is de zeelucht,’ zei Christian. Hij stond op en nam zijn schep weer ter hand. ‘Die is goed voor de ziel.’
Dat voelde inderdaad zo. Cassandra kwam ook overeind. ‘Christian,’ zei ze, terwijl ze haar handschoenen uitschudde, ‘nog even over die plakboeken.’
‘Ja?’
‘Er is iets waarvan ik hoopte dat jij me ermee kon helpen. Iets geheimzinnigs.’
‘O, ja?’
Ze keek hem even aan, een tikje argwanend omdat hij het onderwerp daarnet had omzeild. ‘Het is iets medisch.’
‘Oké.’
Cassandra herademde. ‘Rose noemt een paar plekken op haar buik. Van wat ik eruit begrijp, waren ze vrij groot, en zo goed te zien dat ze zich ervoor geneerde, en toen ze klein was, had ze Ebenezer Matthews, haar huisarts, er een paar keer over geraadpleegd.’
Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op. ‘Huid was eigenlijk niet mijn specialisme.’
‘Wat dan wel?’
‘Oncologie. Geeft Rose nog meer bijzonderheden? Kleur, afmeting, soort, hoeveelheid?’