‘Ik.’ Hij hurkte op een plek die ze in het midden van de tuin hadden vrijgemaakt en vulde een pannetje met het resterende water uit zijn fles.
Cassandra richtte zich behoedzaam op. Een weekje schoonmaken had haar stijve kuiten en vermoeide dijen bezorgd. Niet dat ze dat erg vond. Ze putte een pervers soort genoegen uit een lichaam dat pijn deed. Het was het onweerlegbare bewijs van haar eigen lichamelijkheid. Ze had tenslotte benen en in die benen zaten spieren die pijn deden omdat ze werden gebruikt. Ze voelde zich niet langer onzichtbaar en broos; ze was zwaarder geworden en niet meer zo’n veertje dat kon worden weggeblazen op de wind. En ’s avonds zakte ze snel weg in de dikke dekens van de slaap tot ze wakker werd in het besef dat de nacht in een droomloze zucht was verstreken.
‘Hoe gaat het met de doolhof?’ vroeg ze toen Christian de pan op het meegebrachte campingstelletje zette. ‘Bij het hotel?’
‘Niet slecht. Mike denkt dat we hem voor de winter wel vrij hebben.’
‘Ook nu jij zo veel tijd hier doorbrengt?’
Christian glimlachte. ‘Ik had wel kunnen voorzien dat Mike daar een heleboel commentaar op heeft.’ Hij gooide het restje van de thee van die ochtend weg en hing verse theezakjes over de rand van de bekers.
‘Ik hoop dat je geen last krijgt omdat je mij helpt?’
‘Niets dat ik niet aankan.’
‘Ik stel het echt op prijs dat je zo veel voor me doet, Christian.’
‘Niets te danken. Ik had beloofd je te helpen en ik meende het.’
‘Ik weet het, en daar ben ik echt blij mee.’ Ze trok haar handschoenen een voor een uit. ‘Hoe dan ook, ik begrijp het best als je het te druk hebt met andere dingen.’
‘Met mijn echte werk bedoel je?’ lachte hij. ‘Maak je geen zorgen. Mike krijgt nog altijd zijn deel.’
Zijn echte werk. En daar had je het onderwerp dat Cassandra had beziggehouden, maar dat ze tot nu toe niet had durven aansnijden. Door haar verblijf in de tuin had ze vandaag evenwel iets zorgeloos, in de geest van Nell. Met haar hiel tekende ze een boog in de aarde. ‘Christian?’
‘Cassandra?’
‘Ik vroeg me net af…’ Zij wiste de halve maan uit en tekende een nieuwe eronder. ‘Ik wilde je iets vragen, over iets wat Julia Bennett me heeft verteld.’ Haar ogen kruisten de zijne, maar ze keek snel weg. ‘Waarom werk je hier in Tregenna voor Michael in plaats van als arts in Oxford?’
Toen Christian geen antwoord gaf, durfde ze hem weer aan te kijken. Zijn gezicht was moeilijk te peilen. Hij haalde zijn schouders iets op en glimlachte flauw. ‘Waarom ben jij hier zonder je man in Tregenna bezig een huis op te knappen?’
Cassandra schrok; het was vooral de verrassing. Zonder nadenken begonnen haar vingers uit gewoonte met haar trouwring te spelen. ‘Ik… Ik ben…’ Er borrelden allerlei ontwijkende antwoorden naar het puntje van haar tong; daarna hoorde ze zichzelf met een stem die niet helemaal de hare was zeggen: ‘Ik heb geen man. Ik ben wel getrouwd geweest, maar ik… Er is een ongeluk gebeurd, daarbij is Nick…’
‘Het spijt me. Luister, dat hoeft niet. Het was niet de bedoeling om…’
‘Het is al goed, ik…’
‘Nee het is niet goed.’ Christian woelde door zijn eigen haar en maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik had het niet moeten vragen.’
‘Jawel hoor, ik was de eerste die iets vroeg.’ En op een merkwaardige manier waarop Cassandra niet de vinger kon leggen, zelfs niet voor zichzelf, was een klein stukje van haar blij dat ze die woorden had uitgesproken. Het was een opluchting om Nicks naam te laten vallen, het maakte dat ze zich minder schuldig voelde dat zij er nog was en hij niet. En dat zij hier nu met Christian was.
Het pannetje water stond nu op het brandertje te borrelen en het water spatte. Christian hield het schuin om de mokken te vullen, deed er een theelepel suiker bij en roerde vlug. Hij gaf er een aan Cassandra.
‘Dank je.’ Ze sloeg haar vingers om het warme metaal en blies op haar thee.
Christian nam een slok en vertrok zijn gezicht omdat hij zijn tong brandde.
Er strekte zich een daverende stilte tussen hen uit en Cassandra zocht uit alle macht naar onderwerpen om de conversatie weer op de rails te krijgen. Maar ze vond niets.
Uiteindelijk zei Christian iets. ‘Volgens mij heeft je grootmoeder geboft met het feit dat ze haar verleden niet kende.’
Cassandra verdreef met haar vingertop een stukje blad dat in haar thee was gedwarreld.
‘Is het niet geweldig als je alleen maar vooruit kunt kijken in plaats van terug?’
Ze deed alsof ze belangstelling had voor het geredde blaadje. ‘In zeker opzicht.’
‘In de meeste opzichten.’