Vader Linus was een intrigerender type. Nathaniel had hem dikwijls geobserveerd op zijn tuinstoel met het gezicht naar het hek van de doolhof. Had hij zijn ogen open, dan was zijn gezicht alert, bitter en gekwetst, maar wanneer hij ze dicht liet zakken, was de verandering opvallend. Het was alsof een onzichtbare vreemde een vel licht gekleurd overtrekpapier over zijn gezicht had gelegd zodat zijn wenkbrauwen werden veranderd door schaduwen van verdriet en er rimpels van rouw om zijn kaaklijn verschenen. De mond was het lastigst. Het kostte Nathaniel een aantal tekeningen voor hij besefte wat er aan die lippen trok. Uiteindelijk begreep hij het: het was verlangen, maar niet het verlangen van een man naar een vrouw, maar van een vos naar zijn prooi. Dat had Nathaniel het idee gegeven voor een schilderij op hout, iets in de geest van William Morris.
Dan had je nog nicht Eliza, in zekere zin de meest complexe van iedereen. Rose adoreerde haar en toch vond Nathaniel haar koud. Ze gedroeg zich tegenover hem als een man vele jaren geleden in New York, toen diens knappe vrouw te dikwijls naar zijn zin voor hem wilde poseren. Eliza’s gezicht was even verwarrend als haar manier van doen. Het was anders dan alle andere gezichten die hij ooit had gedaan. Hoe hij ook zijn best deed, dat gezicht liet zich niet vangen. Die ochtend dat Nathaniel haar in de ommuurde tuin had ontmoet, was haar concentratie op het schrift zo totaal geweest dat hij was overvallen door de neiging om die intensiteit op papier te zetten. Hij begon te tekenen in het enige boek dat voorhanden was en dacht dat hij haar trekken goed had neergezet. Maar toen hij de tekeningen later nog eens bekeek, besefte hij dat het niet was gelukt. Elke latere poging draaide uit op dezelfde frustratie. Er was iets snels in haar motoriek, iets veranderlijks in haar gezicht, iets wezenlijks dat zich niet op papier liet zetten. Waar hij zijn lijntjes ook zette, zijn afbeelding kreeg maar niet de juiste gelijkenis met Eliza’s gezicht, het bleef een benadering. Was hij bijgeloviger en minder modern geweest, dan zou hij misschien hebben gedacht dat de een of andere bezwering haar van een getrouw beeld had beroofd.
En tot slot had je Rose, zijn mooie Rose. Hij zou nooit de eerste keer vergeten dat hij haar gezicht had gezien. Aan de andere kant van de dansvloer van het luxe appartement in Manhattan, tussen dat van haar moeder en een even naamloos als vormloos ander gelaat. Zo veel blanker dan de gezichten waaraan hij gewend was, met een huid als gemorste room, haar dat zo donkerbruin was als stroop, lippen – zulke volmaakte lippen – zo rood als aardbeien. Maar door haar gelaatsuitdrukking was hij nog meer gebiologeerd dan door haar schoonheid. Hoewel Nathaniel er de laatste tijd aan gewend was geraakt om met de rijke klasse te verkeren, verried Rose Mountrachets schoonheid meer dan geld alleen. Ze had ongetwijfeld de jukbeenderen van de bevoorrechte, rijke klasse, maar ze waren aangescherpt door het mes van een zwakke gezondheid. Voor Nathaniel was die combinatie benevelend. Door haar rijkdom kon hij de armoe van zijn jeugd vergeten, maar haar ogen weerspiegelden slechts deugdzaamheid en licht. En zij op haar beurt kon uit zijn solide karakter de kracht putten die ze nodig had. Wanneer ze fluisterde dat ze dankzij hem weer gezond was geworden, voelde hij zich drie meter groot. Nathaniel had zijn hele leven zijn best gedaan boven zichzelf uit te stijgen en nu was hij dan eindelijk een verlosser in de ogen van deze mooie jonge vrouw. Ze hadden elkaar nodig; samen waren ze compleet.
Rose plukte blaadjes van de witte margriet tot er geen meer over was: jongen, meisje, jongen, meisje, jongen, meisje, jongen, meisje. Met een glimlach sloot ze haar vingers om het gouden hart van de margriet. Een dochtertje voor Nathaniel en haar en daarna misschien een zoon, en daarna nog een van beide.
Zo lang ze zich kon heugen, had Rose al naar een eigen gezin verlangd. Een heel ander gezin dan het koude en eenzame thuis dat ze zelf als kind had gekend voordat Eliza op Blackhurst kwam wonen. Tussen de ouders zou er intimiteit en… ja, liefde heersen en al die kinderen, die broers en zussen, zouden altijd voor elkaar zorgen.
Hoewel ze zo naar al die dingen verlangde, had Rose voldoende gesprekken tussen volwassen dames gevolgd om te weten dat kinderen weliswaar een zegen waren, maar dat het een beproeving was om hen tot stand te brengen. Vandaar dat ze in haar huwelijksnacht op het ergste was voorbereid. Toen Nathaniel haar jurk uittrok en het kant verwijderde dat mama speciaal had besteld, hield Rose haar adem in en lette ze nauwlettend op zijn gezicht. Ze was heel nerveus. De angst voor het onbekende spande samen met de schaamte voor haar vlekken en ze bleef met ingehouden adem zitten, wachtend tot hij iets zou zeggen, maar ook bang voor wat hij zou zeggen. Hij wierp haar jurk en hemd opzij en zweeg nog steeds. Hij keek haar niet aan. Zijn blik gleed langzaam en geconcentreerd over haar lichaam, misschien zoals je naar een kunstwerk kijkt dat je altijd al hebt willen zien. Zijn donkere ogen stonden geconcentreerd, zijn lippen waren iets geweken. Hij hief zijn hand op en Rose huiverde afwachtend; een vingertop streek langzaam over de grootste plek. De rillingen trokken door Rose’ buik en de binnenkant van haar dijen.