Het afgelopen kwartier waren de gasten komen binnendruppelen via de draaicirkel, en Adeline was steeds bij de hand om hen te verwelkomen en de kant van het grasveld op te loodsen. Wat zagen ze er magnifiek uit met hun prachtige hoeden, zij het niet zo prachtig als die van Rose, die ze speciaal voor die gelegenheid mee had genomen uit Milaan.
Vanwaar ze nu stond, verborgen door de kolossale rododendrons, overzag Adeline haar gasten. Lord en lady Ashfield zaten bij lord Irving Brown; sir Mornington dronk thee bij het croquetspel, terwijl de jonge Churchills lachten en speelden; lady Susan Heuser had een tête-à-tête met lady Caroline Aspley.
Adeline glimlachte verholen. Dat had ze goed gedaan. Het tuinfeest was niet alleen een gepaste gelegenheid om het jonggetrouwde stel weer thuis te verwelkomen, maar Adelines bonte gezelschap kunstkenners, roddelkousen en parvenu’s stond ervoor garant dat Nathaniels portretkunst in brede kring bekend zou worden. Aan de wanden van de ontvangsthal had ze Thomas werken laten hangen die zij het mooist vond, en na de thee wilde ze die aan een select gezelschap gasten vertonen. Op die manier zou haar nieuwe schoonzoon worden geïntroduceerd als het onderwerp van de gretige pen van de kunstkritiek en de rappe tong van de trendbepalers van de beau monde.
Het enige wat Nathaniel hoefde te doen was de gasten net zo vlug charmeren als hij Rose had betoverd. Adeline speurde de groep af en ontdekte dat haar dochter en Nathaniel bij de Amerikaanse mevrouw Hodgson Burnett zaten. Adeline had getwijfeld of zij mevrouw Hodgson Burnett wel zou uitnodigen, want kon je één echtscheiding nog onfortuinlijk noemen, twee stuks kwam erg dicht in de buurt van goddeloosheid. Maar het leed geen twijfel dat de schrijfster over uitstekende connecties op het continent beschikte, en daarom had Adeline besloten dat haar potentiële steun zwaarder woog dan haar infame reputatie.
Rose moest lachen om iets wat de vrouw had gezegd en er welden warme golven van tevredenheid op in Adeline. Vandaag was Rose spectaculair mooi, zo stralend als de wand met rozen die haar decor vormde. Ze droeg een lichtroze japon en die nieuwe hoed paste er schitterend bij; haar dochter zag er vreugdevol uit, dacht Adeline, zoals een pasgetrouwde jonge vrouw betaamt die nog maar kort daarvoor haar eeuwige trouw had beloofd.
Rose lachte weer en Nathaniel wees in de richting van de doolhof. Adeline hoopte maar dat ze geen kostbare kansen vergooiden met een gesprek over de ommuurde tuin of een andere rare gril van Eliza, terwijl ze het eigenlijk over Nathaniels portretkunst moesten hebben. Want o, wat was Eliza’s verhuizing een onverwacht geschenk van de voorzienigheid! Gedurende de weken van voorbereiding had ze elke nacht wakker gelegen met de vraag hoe ze het best kon voorkomen dat het meisje deze dag roet in het eten kon gooien.
Wat een gezegende verrassing was het dus toen Eliza de bewuste ochtend aan Adelines schrijfbureau was verschenen om toestemming te vragen om dat verre huisje te mogen bewonen. Het sierde Adeline dat ze de vreugde die ze voelde wist te verbergen. Eliza veilig en wel opgeborgen in het huisje was een veel aantrekkelijker regeling dan wat Adeline ook zelf had kunnen bekokstoven, en de evacuatie was compleet geweest: sinds Eliza’s vertrek had Adeline geen teken van het meisje meer gezien; het hele huis voelde lichter en ruimer. Na acht lange jaren was ze eindelijk verlost van de verstikkende zwaartekracht in de buurt van dat meisje.
Het heikelste punt was Rose ervan zien te overtuigen dat Eliza niet uitnodigen maar het beste was. Die arme Rose was altijd zo verblind geweest als het om Eliza ging; die had nooit de dreiging willen zien die Adeline had bespeurd. Sterker nog, een van de eerste dingen die het lieve meisje deed toen ze van haar huwelijksreis terugkwam, was vragen waarom haar nicht er niet was. Toen Adeline tactvol uitlegde dat Eliza haar intrek in het huisje had genomen, had Rose moeten fronsen – het leek zo plotseling, vond ze – en besloot ze Eliza de volgende ochtend vroeg een bezoek te brengen.
Zo’n bezoek was natuurlijk ondenkbaar als Adelines kleine trucje zijn uitwerking niet wilde missen. Om die reden zocht Adeline Rose de volgende dag meteen na het ontbijt op in haar nieuwe vertrekken, waar ze bezig was een subtiel boeket bloemen te schikken. Toen Rose een crèmekleurige clematis tussen de andere vandaan plukte, vroeg Adeline kalmpjes tussen neus en lippen door: ‘Vind je dat we Eliza op het tuinfeest moeten uitnodigen?’
Rose draaide zich om en de clematisstengel liet water op de grond druppelen. ‘Maar natuurlijk moet ze komen, mama. Eliza is mijn beste vriendin.’
Adeline perste haar lippen op elkaar; die reactie had ze verwacht, dus was ze voorbereid. De schijn van capitulatie is altijd een berekend risico, en Adeline paste de list bewust toe: een paar zinnetjes die ze al eerder in stilte had geoefend zodat ze haar natuurlijk over de lippen zouden rollen. ‘Vanzelfsprekend, lieverd. Als je haar aanwezigheid verlangt, dan zij het maar zo. We zullen het er verder niet meer over hebben.’ Pas na die ruimhartige en weidse concessie veroorloofde ze zich een weemoedig zuchtje.