Eliza verborg haar verwarring door nog een hap van haar appel te nemen en gooide het klokhuis weg. Ze had wel iets over het tuinfeest gehoord, maar nam aan dat het een van Adelines chique partijtjes was, iets wat niets met Rose te maken had.
Nathaniel hief het boek weer op. ‘Vandaar mijn lectuurkeuze. Mevrouw Hodgson Burnett zal zelf van de partij zijn.’ Zijn ogen werden groter. ‘Nou, je verheugt je er zeker wel op haar te ontmoeten? Ik stel me zo voor dat het heel aangenaam moet zijn om met een andere schrijfster te praten.’
Eliza wreef een hoekje van haar schrijfpapier tussen duim en wijsvinger en keek hem niet aan. ‘Ja, ik neem aan van wel.’
Zijn stem kreeg iets verontschuldigends. ‘Je komt toch zeker wel? Ik weet zeker dat ik Rose heb horen zeggen dat jij ook komt. Het feest wordt op het ovale gazon gehouden; het begint zaterdagmorgen om tien uur.’
Eliza tekende een wingerd in de kantlijn van haar schrift. Rose wist dat feesten haar niets konden schelen, dat was het natuurlijk. Die attente Rose wilde Eliza de verschrikking van tante Adelines gezelschap besparen.
Nathaniel zei vriendelijk: ‘Rose heeft het dikwijls over je, nicht Eliza. Ik heb het gevoel dat ik je al een beetje ken.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Ze had me over je tuin verteld, daarom ben ik vandaag gekomen. Ik wilde met eigen ogen zien of hij werkelijk zo mooi was als zij hem met woorden had geschilderd.’
Eliza keek hem even aan. ‘En?’
‘Hij is precies zoals ze heeft gezegd en nog meer dan dat. Zoals ik al zei, geef ik de tuin de schuld dat hij me afleidt van het lezen. Er is iets aan de manier waarop het licht valt dat maakt dat ik het op papier wil zetten. Ik heb het hele schutblad van mijn boek volgekrabbeld.’ Hij glimlachte. ‘Niet tegen mevrouw Hodgson Burnett zeggen, hoor.’
‘Ik heb de tuin voor Rose en mij aangelegd.’ Eliza’s stem klonk haarzelf eigenaardig in de oren, zozeer was ze eraan gewend geraakt alleen te zijn. Ze geneerde zich ook voor de doorzichtige gevoelens die ze tot uitdrukking bracht en toch kon ze zichzelf er niet van weerhouden die woorden uit te spreken. ‘Om een geheime plek te hebben waar niemand ons kon vinden. Waar Rose een plekje in de buitenlucht kon hebben als ze niet lekker was.’
‘Rose boft geweldig met een nicht die zo veel om haar geeft als jij. Ik ben je eeuwig dankbaar dat je haar zo gezond hebt gehouden voor me. We vormen wel een goed team hè, jij en ik?’
Nee, dacht Eliza. Dat zijn we niet. Rose en ik zijn een paar, een team. Jij bent maar een tijdelijke toevoeging.
Hij stond op, sloeg zijn broek af en hield het boek tegen zijn hart. ‘En nu moet ik afscheid van je nemen. Rose’ moeder is erg op regels gesteld en ik vermoed dat ze niet blij zal zijn als ik te laat aan tafel kom.’
Eliza was hem naar de poort gevolgd en keek hem na. Ze deed de deur achter hem dicht en ging op de rand van het bankje zitten. Ze schoof een beetje opzij, want ze wilde niet op de plek zitten waar het metaal nog warm was van hem. Nathaniel had niets onaardigs en daarom mocht ze hem niet. De ontmoeting had een koud en zwaar gevoel op haar borst gelegd. Het kwam doordat hij het tuinfeest had genoemd en het over Rose had gehad, en door zijn vertrouwen in haar genegenheid voor Eliza. Door de dankbaarheid die hij naar Eliza had uitgesproken, al was die uitermate vriendelijk verwoord, wist ze zeker dat hij haar als ondergeschikte beschouwde. En dat hij tot de tuin was doorgedrongen en zo makkelijk zijn weg door haar doolhof had gevonden…
Eliza zette die gedachten van zich af. Ze moest weer verder met haar sprookje. De prinses stond op het punt om haar trouwe dienstmeisje te volgen in de grot van de trol. Zo kon ze dit onthutsende gesprek vergeten.
Maar hoe Eliza ook haar best deed, haar enthousiasme was vervlogen en had de inspiratie meegenomen. Een verhaallijn die haar met vreugde had vervuld toen ze eraan begon, leek haar nu slap en doorzichtig. Eliza streepte door wat ze had opgeschreven. Dat leek nergens op. En toch kreeg ze de verhaallijn niet meer op gang, wat ze ook deed: want welke sprookjesprinses verkoos er nu haar kamermeisje boven haar prins?
De zon scheen zo stralend dat het leek alsof Adeline een bestelling bij Onze-Lieve-Heer had gedaan. De extra lelies werden tijdig bezorgd en Davies plunderde de tuin om de boeketten met exotische soorten te verfraaien. De nachtelijke bui die Adeline van haar slaap had beroofd, had alleen maar een extra sprankeling over de tuin gelegd, zodat elk blaadje speciaal voor de gelegenheid gepoetst leek, en over de hele breedte van het pasgemaaide gazon waren stoeltjes met kussens op kunstige wijze gearrangeerd. Bij de trap stond een rij ingehuurde obers als toonbeelden van rust en zelfbeheersing, terwijl de kok en haar team in de keuken, ver uit het oog en het hart, op volle toeren werkten.