Gedurende de dagen na de brief van Rose, toen Eliza met haar afgunst worstelde, had ze zich namelijk gerealiseerd dat het niet die man, Nathaniel Walker, was die ze vreesde, maar Rose’ liefde voor hem. Het huwelijk kon ze nog wel verdragen, maar geen verschuiving in Rose’ genegenheid. Eliza’s grootste angst was dat Rose, die altijd het meest van haar had gehouden, een vervanger had gevonden en haar nicht niet langer het meest nodig had.
Ze dwong zichzelf nonchalant te lopen en haar planten te controleren. De blauweregen liet zijn bladeren vallen, de jasmijn had zijn bloemen verloren, maar de herfst was zacht geweest en de roze rozen stonden nog in bloei. Eliza kwam dichterbij, pakte een halfopen knop tussen haar vingers en glimlachte naar de volmaakte regendruppel die tussen de binnenste blaadjes gevangenzat.
Het idee kwam opeens en kant-en-klaar bij haar op. Ze moest een boeket maken, een welkom-thuisgeschenk voor Rose. Haar nicht was gek op bloemen, maar belangrijker nog was dat Eliza bloemen zou uitkiezen die hun band symboliseerden. Er moest geranium bij zitten voor vriendschap, roze rozen voor geluk, vergeet-me-nietjes voor de herinneringen…
Eliza koos elke bloem met zorg uit, alleen de exemplaren met de mooiste steel, de meest volmaakte bloem, en vervolgens bond ze het boeketje samen met een lint van roze zijde die ze van de zoom van haar rok had gescheurd. Ze trok net de strik aan toen ze het bekende geratel van metalen wielen op de stenen van de oprijlaan in de verte hoorde.
Ze waren terug. Rose was thuis.
Met het hart in de keel hees Eliza haar rokken op, die van onderen nat geworden waren, en zette het op een lopen. Zigzaggend holde ze door de doolhof. Ze rende in haar haast dwars door de plassen en haar polsslag ging gelijk op met het hoefgetrappel van de paarden.
Ze kwam net op tijd door het hek om het rijtuig in de draaicirkel te zien stoppen. Even bleef ze staan om op adem te komen. Oom Linus zat als altijd op een tuinstoel bij de poort van de doolhof met zijn kleine bruine camera naast zich. Maar toen hij haar riep, deed Eliza net alsof ze hem niet hoorde.
Ze was bij de draaicirkel op het moment dat Newton het portier van het rijtuig opendeed. Hij knipoogde en Eliza zwaaide terug. Met opeengeklemde lippen wachtte ze af.
Nadat ze Rose’ brief had gekregen, hadden lange dagen plaatsgemaakt voor nog langere nachten en nu was het eindelijk zover. De tijd leek wel te vertragen: ze was zich bewust van haar gehijg en haar hart bonkte nog steeds in haar oren.
Verbeeldde ze zich de verandering in Rose’ gezicht en die gewijzigde houding?
Het boeket gleed uit Eliza’s hand en ze raapte het weer op van het natte gras.
De beweging moest vanuit hun ooghoeken zijn waargenomen, want zowel Rose als tante Adeline draaide zich om. De een glimlachte, de ander niet.
Eliza hief haar hand langzaam op en zwaaide. Ze liet hem weer zakken.
Rose’ wenkbrauwen gingen geamuseerd omhoog. ‘Nou, ga je me niet welkom heten, nicht?’
De opluchting verspreidde zich op slag onder Eliza’s huid. Haar Rose was weer thuis en alles zou natuurlijk goed komen. Ze deed een paar stappen en begon met uitgestrekte armen te hollen. Ze drukte Rose dicht tegen zich aan.
‘Achteruit, meisje,’ zei tante Adeline. ‘Je zit onder de modder. Je maakt Rose’ jurk nog smerig.’
Rose glimlachte en Eliza voelde de scherpe kantjes van haar bezorgdheid verdwijnen. Natuurlijk was Rose niet veranderd. Ze was maar tweeënhalve maand weggeweest. Eliza had haar angst laten samenspannen met Rose’ afwezigheid om de schijn van verandering te wekken, waarvan helemaal geen sprake was.
‘Nicht Eliza, wat heerlijk om je weer te zien!’
‘Jou ook, Rose.’ Eliza gaf haar het boeket. ‘Dit heb ik voor je gemaakt.’
‘Wat prachtig!’ Rose bracht het boeket naar haar neus. ‘Uit je tuin?’
‘Het zijn vergeet-mij-nietjes voor de herinnering, geranium voor vriendschap…’
‘Ja, ja, en rozen, ik zie het. Wat lief van je, Eliza.’ Rose gaf het boeket aan Newton. ‘Wil jij mevrouw Hopkins vragen om ze in een vaas te zetten, Newton?’
‘Ik heb je zo veel te vertellen, Rose,’ zei Eliza. ‘Je raadt nooit wat er is gebeurd. Ze hebben een van mijn verhalen…’
‘Lieve hemel!’ lachte Rose. ‘Ik ben nog niet eens bij de voordeur, of mijn Eliza vertelt me alweer sprookjes.’
‘Hou op, je vermoeit je nicht,’ zei tante Adeline bits. ‘Rose moet rusten.’ Ze wierp een blik op haar dochter en er klonk een lichte aarzeling in haar stem. ‘Misschien moet je overwegen even te gaan liggen.’
‘Vanzelfsprekend, mama. Ik ben van plan me aanstonds terug te trekken.’
De verandering was subtiel, maar was Eliza toch niet ontgaan. Er klonk iets ongewoon weifelends in tante Adelines suggestie, en iets minder volgzaams in Rose’ reactie.