‘Je liet me schrikken,’ zei Cassandra defensief, terwijl ze zich uit de stoel hees.
‘Sorry.’ Hij deed een stap naar voren. ‘De deur stond open. Ik wist niet dat je een dutje deed.’
‘Dat deed ik ook niet, ik bedoel, ik sliep wel, maar het was niet de bedoeling. Ik wilde alleen een poosje gaan zitten, maar…’ Cassandra slikte de rest van haar woorden in toen ze zich eensklaps haar droom herinnerde. Het was heel lang geleden dat ze iets had gedroomd wat je in de verste verte erotisch kon noemen, lang geleden dat ze iets had gedáán wat in de verste verte erotisch kon heten. Niet sinds Nick. Nou ja, althans niets dat telde of gedenkwaardig was. Waar was dat in hemelsnaam vandaan gekomen?
De man stak lachend zijn hand uit. ‘Ik ben Michael Blake, briljant tuinarchitect. Jij bent zeker Cassandra.’
‘Ja.’ Toen zijn grote, warme hand zich om de hare sloot, werd ze rood.
Hij schudde een beetje zijn hoofd en lachte. ‘Volgens een vriend van me zijn Australische meisjes de knapste ter wereld, maar ik geloofde hem nooit. Nu weet ik dat het waar is.’
Cassandra wist niet waar ze moest kijken en koos een plek achter zijn linkerschouder. Zo’n schaamteloze flirt maakte haar onder de beste omstandigheden al verlegen, maar door haar droom was ze nog meer van haar stuk. Ze voelde hem nog; hij hing ergens in een van de hoeken van de kamer.
‘Ik hoor dat je problemen hebt met een boom?’
‘Ja.’ Cassandra knipperde met haar ogen en knikte. De droom was weg. ‘Inderdaad. Dank je wel voor je komst.’
‘Ik heb nooit een dame in nood kunnen weerstaan.’ Hij glimlachte weer. Het was een brede, vlotte glimlach en Cassandra trok haar vest wat dichter om haar middel. Ze probeerde terug te lachen, maar slaagde er alleen maar in een preuts gevoel te krijgen. ‘Deze kant op. Hij ligt op de trap.’
Michael volgde haar door de gang en boog zich naar voren zodat hij om de hoek van het trapgat kon kijken. Hij floot. ‘Een van de oude sparren. Het lijkt erop alsof hij er al een poosje ligt. Waarschijnlijk omgewaaid in de storm van ’95.’
‘Kun jij hem wegkrijgen?’
‘Natuurlijk kunnen we dat.’ Michael keek over zijn schouder langs Cassandra. ‘Wil jij de kettingzaag even pakken, Chris?’
Cassandra draaide zich om; ze wist niet dat er een derde in de kamer was. Achter haar stond nog een man. Hij was magerder dan de eerste en iets jonger. Er hingen wilde, zandkleurige krullen in zijn nek. Olijfkleurige huid, bruine ogen. Hij keek haar aan en knikte. ‘Christian,’ zei hij. Hij stak zijn hand een eindje uit en aarzelde. Daarna veegde hij hem af aan zijn spijkerbroek en stak hem weer uit.
Cassandra gaf hem een hand.
‘Kettingzaag, Chris,’ zei Michael. ‘En vlug een beetje.’
Michael trok zijn wenkbrauwen op naar Cassandra toen Chris vertrok. ‘Ik moet over een half uur in het hotel zijn, maar wees niet bang. Ik zal het grootste deel van het werk doen, en dan laat ik mijn vertrouweling hier achter om het af te maken.’ Hij glimlachte naar Cassandra met een rechtstreekse blik die ze onmogelijk kon vasthouden. ‘Dus dit huis is van jou. Ik woon al mijn hele leven in het dorp en heb nooit gedacht dat dit huis van iemand was.’
‘Ik moet zelf nog aan het idee wennen.’
Michael trok een wenkbrauw op en keek naar de vervallen kamer. ‘Wat doet een leuk Australisch meisje in zo’n huis?’
‘Ik heb het geërfd. Mijn grootmoeder heeft het me nagelaten.’
‘Was je grootmoeder een Engelse?’
‘Australische. Ze heeft het in de jaren zeventig gekocht toen ze hier op vakantie was.’
‘Wat een souvenir. Kon ze geen leuke theedoek vinden?’
Er klonk een geluid bij de deur en Christian was terug met een grote kettingzaag in zijn hand. ‘Moet je deze hebben?’
‘Het is een zaag met een ketting,’ zei Michael met een knipoog naar Cassandra. ‘Dus ik zou zeggen dat het de juiste is.’
Het was een smalle gang en Cassandra moest zich plat tegen de muur drukken om Christian te laten passeren. Ze keek hem niet aan, maar deed alsof ze belangstelling had voor een losse plint bij haar voeten. Ze voelde gêne door iets in de manier waarop Michael tegen Christian praatte.
‘Chris is net begonnen,’ zei Michael, die Cassandra’s ongemak niet in de gaten had. ‘Hij weet het verschil nog niet tussen een kettingzaag en een verstekzaag. Hij is een groentje, maar we maken nog wel eens een houthakker van hem.’ Hij grijnsde. ‘Hij is een Blake, het zit hem in het bloed.’ Hij gaf zijn broer een speelse stomp en de twee mannen richtten hun aandacht op hun taak.
Cassandra was opgelucht toen de kettingzaag werd aangetrokken en ze eindelijk vrij was om weer naar de tuin te vluchten. Hoewel ze besefte dat ze haar tijd beter kon gebruiken door slingerplanten uit huis te verwijderen, was haar nieuwsgierigheid geprikkeld. Ze was vastbesloten een doorgang in de muur te vinden, al kostte het haar de hele dag.