8
Het was koud in repetitielokaal 2b van cultureel centrum De Oude Haven; het lokaal had een hoog plafond, wat het verwarmen bemoeilijkte. Op een paar stoelen, een lage bank en een whiteboard na, was de ruimte leeg. Vier tl-buizen zorgden voor een fel witte verlichting. Elin was blij dat ze over haar shirt een vest en een sjaal droeg. Ze wreef in haar handen en trok de sjaal wat strakker om haar hals. John was niet op het werk verschenen. Ze had haar voorstellen voor de nieuwe huisstijl voor Sirens nog niet kunnen laten zien. Ergens baalde ze daarvan, nu leek het alsof ze de hele zaterdag voor niets had zitten werken. Maar aan de andere kant had ze door Johns afwezigheid een rustig dagje gehad en was ze op tijd thuis geweest om nog te kunnen eten, voor ze naar de eerste repetitieavond van Medusa ging.
Ze keek op haar horloge. Het was een paar minuten voor acht en ze had zich net voorgesteld aan Dan en Jikke. Hij, een rustige man met zwart haar en een bril, die ze begin dertig schatte. Zij, een goedlachse meid met bruine krullen, sproeten en rood gestifte lippen. Wat onwennig stonden ze te wachten op wat komen ging.
‘Weten jullie hoeveel mensen er aan deze productie meedoen?’ vroeg Jikke. Dan schudde zijn hoofd. ‘Nee,’ zei Elin. ‘Er stond ook niet op de flyer hoeveel rollen er zijn. Ik ben benieuwd.’
‘We zullen het zo wel horen van de regisseur, Tristan heette die toch?’ vroeg Jikke.
‘Tristan, zo is inderdaad de naam!’ galmde het opeens door de ruimte. Met zijn armen wijd gespreid, alsof hij hen alle drie tegelijk wilde omhelzen, stapte een gezette man het lokaal binnen. Zijn dikke grijze haar viel op zijn schouders, zijn wenkbrauwen staken woest alle kanten uit en bedekten deels zijn ogen. Met zijn armen nog steeds als vleugels in de lucht ging hij voor Jikke staan. ‘What’s in a name? That which we call a rose, by any other name would smell as sweet.’
Jikkes wangen kleurden diep, ‘Ehm... had ik al een tekst moeten leren?’
Tristan liet zijn armen zakken en glimlachte. Hij gaf Jikke en daarna Elin en Dan een hand die zacht en warm aanvoelde. Sympathiek, vond Elin. Hij deed haar denken aan een verstrooide professor: intelligent, maar een beetje apart. Ze keek ernaar uit met deze man toneel te spelen.
In de deuropening verschenen nog vier mensen. Ze stelden zich voor als Elisabeth, Kees, Maurits en Pirette. ‘Nu mis ik er nog een, maar het is hoog tijd dus laten we beginnen. Nummer acht zal nog wel komen,’ zei Tristan terwijl hij voor de groep ging staan.
‘Beste mensen, wees welkom in deze productiegroep. Wij spelen Medusa, een dramatisch verhaal uit de Griekse mythologie. Vertaald, door mijzelve, naar onze moderne tijd. Met acht spelers hebben wij twintig repetities de tijd om ons het stuk eigen te maken. Een uitdaging, zeker! Maar met bloed, zweet en tranen gaat het ons lukken eind januari een verpletterende indruk te maken op het publiek dat in groten getale toe zal stromen! Daarvan ben ik overtuigd.’ Breed lachend keek hij de groep rond. ‘Maar uiteraard, alles op zijn tijd. Laten we eerst eens kennismaken. Mevrouw, om met u te beginnen,’ en hij knikte Elin uitnodigend toe.
Elin zag de ogen van de groepsleden op zich gericht en voelde haar hart sneller slaan. ‘O, oké... nou, ik ben Elin, 28 jaar en ik ben nieuw in de stad,’ begon ze. Ze wilde doorgaan, maar een beweging in haar ooghoek trok haar aandacht naar de deur. Over de schouder van Tristan zag ze dat er iemand binnenkwam. Nummer acht, dacht ze nog. Daarna voelde ze haar maag samentrekken. Haar knieën knikten en ze moest haar best doen te blijven staan. Vanuit haar borst trok een hete gloed door haar keel naar haar wangen. In de deuropening stond een jonge vrouw in een rood leren jack. Vragend keek ze het lokaal in. ‘Is dit Medusa?’ vroeg ze. Tristan draaide zich om. ‘Dit is Medusa, welkom,’ zei hij en hij wenkte haar binnen te komen.
De vrouw kwam het lokaal in, zette haar tas tegen de muur en stapte op Tristan af. ‘Ik ben Sirpa.’
‘Sirpa, we zijn zojuist begonnen, dat vind je vast niet erg. Ik heb je collegae van harte welkom geheten en we zitten in de kennismakingsronde,’ vatte Tristan samen.
‘O, mooi. Ja, excuus dat ik wat laat ben hoor, de parkeerplaats was vol en ik kon zo snel geen plekje vinden,’ zei ze en ze lachte een gave rij witte tanden bloot. ‘Maar ik ben dus Sirpa, achtentwintig jaar en ik kom oorspronkelijk uit Laren maar ik ben net verhuisd. Ik heb tot nu toe in zes producties gespeeld en ik vind het waanzinnig leuk om te doen. Toen ik op de sportschool de flyer voor Medusa zag hangen, heb ik me spontaan opgegeven en nu sta ik hier.’ Met grote ogen keek ze de groep rond.
Tien jaar lang had Elin haar niet gezien, maar ze was geen spat veranderd. Sirpa Karstens. Mooi, slim en barstensvol zelfvertrouwen. Van vier tot zes gymnasium een van Elins klasgenoten op het Dr. Willem Frederickcollege in Laren. Tijdens de lessen Nederlands, Frans, Engels en geschiedenis zaten ze bij elkaar in de klas. Sirpa was altijd sterk aanwezig. Met luide stem stelde ze voortdurend vragen, en ze ging een discussie niet uit de weg. Brutaal en overtuigd van haar eigen mening en kennis, dreef ze de lerares Frans soms tot het uiterste. De meeste klasgenoten genoten van de commotie en spoorden Sirpa aan vol te houden. Een paar keer ging er zelfs gejuich op toen de lerares haar mening bij moest stellen en Sirpa de discussie won. Elin had zich daar altijd ongemakkelijk bij gevoeld. Maar ze durfde er niets van te zeggen. Dat deed je niet. Niet tegen Sirpa Karstens.