Vanaf de zijkant van het podium keek Sirpa toe, haar blik op onweer. Elin zag dat ze zich omdraaide en het lokaal uit liep, naar de hal. Even later kwam ze het lokaal weer in en verdween ze naar de toiletruimte. Ze had iets in haar handen, maar Elin kon niet zien wat het was. Na een minuutje werd dat duidelijk. Sirpa had in de keuken een grote maatbeker gevonden en liep recht op Jikke af. Die hing nog steeds over de stoel en had niets in de gaten. Elin wilde haar waarschuwen, maar ze was te laat. Sirpa tilde de beker met beide handen omhoog en kiepte de klotsende inhoud in één keer over Jikkes hoofd. Met een gil viel deze op de grond, waar ze als een klein kind in elkaar kroop, haar armen beschermend over haar hoofd. Pas na een paar tellen keek ze op en zag ze Sirpa staan, de maatbeker in haar hand. Het was doodstil.
‘Zo, heb ik nu jullie aandacht?’ Sirpa klonk woedend. ‘Ik probeer hier een generale repetitie te leiden en het enige wat jullie doen is lachen. Hoe kinderachtig is dat?’ Met hoog opgetrokken wenkbrauwen keek ze de groep rond. Het leek alsof niemand wat durfde te zeggen, tot Jikke, van haar eerste schrik bekomen, zich herpakte. Met twee handen schoof ze haar druipende haren uit haar gezicht.
‘En mij nat gooien is niet kinderachtig!? Ben je nou helemaal besodemieterd? Zoiets doe je toch n...’
‘Hou je mond!’ schreeuwde Sirpa. ‘Stank voor dank, dat krijg ik van jullie. Ik werk me hier al weken de tyfus! Ik steek mijn nek uit, neem de regie over en red het stuk! Want het was bijna niet doorgegaan, of waren we dat vergeten? Ik zorg ervoor dat jullie spel nog érgens op lijkt, voor zover mogelijk, want ik zeg het eerlijk: jullie zijn echt een stelletje amateurs. Op dit niveau heb ik al jaren niet meer gespeeld. Het is niet voor niets dat ik de hoofdrol op me heb genomen! Ik geef al mijn tijd en energie en wat doen jullie, een week voor de première? Jullie kunnen het niet eens opbrengen een serieuze generale te spelen! Het lijkt verdomme wel een kleuterklas!’
Elin zag Sirpa staan: een heerseres over de groep, hyperdominant en egocentrisch, en ze wist dat ze dat nooit zou veranderen. Ze was nog precies zo’n vals serpent als tien jaar geleden. Sirpa’s wil geschiedde, goedschiks of kwaadschiks, het verschil zag ze waarschijnlijk zelf niet eens meer. Als ze het ooit gezien had. En terwijl ze naar Sirpa keek, voelde ze een weldadige rust over zich neerdalen. Een rust die kwam met het besef dat sommige dingen gaan zoals ze moeten gaan. Dat Sirpa niet voor niets haar pad weer had gekruist. En dat het aan haar, Elin, was, te kiezen hoe ze daarmee zou dealen.
‘Nou, als niemand iets te zeggen heeft, dan stap ik toch lekker op? Dan kap ik ermee en kunnen jullie de première op je buik schrijven. Zonder mij als Medusa bestaat dit stuk niet.’ Uitdagend zette ze haar handen in haar zij. Het was een test, dat was overduidelijk, want Sirpa zou de hoofdrol nooit laten schieten. Maar ze wilde het horen. Ze wilde de anderen horen zeggen dat ze niet zonder haar konden. Dat ze haar nodig hadden, als ster van de show.
‘Nou, nou, laten we niet zo hard van stapel lopen,’ begon Kees op sussende toon. ‘Natuurlijk willen we graag dat je blijft.’
Sirpa zei niets, maar richtte haar priemende blik op Pirette, die daardoor haast ineenkromp. ‘Eh... ja...’ zei ze zenuwachtig, ‘ik ook, hoor.’
Nu was het Jikkes beurt. Mokkend staarde die naar de grond. ‘Best. Als je maar weet dat ik na dit stuk niets meer met jou te maken wil hebben.’
Sirpa haalde luid haar neus op. ‘Waarvan akte.’
Elisabeth, Dan en Maurits knikten ook, ten teken dat Sirpa moest blijven. Elin had zich bewust stil gehouden. Ze wachtte tot Sirpa haar aankeek en de vraag stelde.
‘En Elin, laat jij je ook eens horen. Ben ik hier maandag Medusa?’
Alle blikken waren nu op haar gericht en voor de eerste keer in haar leven zag Elin dat als een aanmoediging. Ze keek Sirpa recht aan en voelde een enorme bevrijding toen ze haar antwoord gaf. ‘Zeker weten.’
47
Woensdagmiddag reed ze in Daniëls auto, die ze die ochtend bij zijn oom had opgehaald, naar de Valkenberg Kliniek. Oom Gregoor had haar hartelijk begroet en zonder vragen de autosleutel overhandigd. Elin was er blij mee; met de auto kon ze haar eigen tijd bepalen en was ze zeker twee keer zo snel bij de kliniek. In de deuropening van de bezoekruimte stond Daniël haar al op te wachten. Elin zag dat hij bijna uit elkaar spatte van enthousiasme. Als het niet tegen de regels was geweest de kamer zelfstandig te verlaten, was hij ongetwijfeld op haar afgevlogen. Nu stak hij zijn hand uit en trok haar de kamer in. Daar gaf hij haar een zoen op haar wang. Die had ze niet aan zien komen, en ze moest haar best doen om Daniël niet weg te duwen. Hij keek haar stralend aan, gaf bijna licht.