‘Wat erg voor je.’
‘En ik ga weg.’
‘Weg? Waarheen?’
‘Ik ga weer bij mijn ouders wonen en studeren.’
‘Wat goed! Maar bij je ouders... ik dacht...’ ze maakte haar zin niet af.
‘Diergeneeskunde.’ De grijns om zijn mond was veelzeggend.
‘Ga je diergeneeskunde studeren? Dat is net iets voor jou. Wat leuk! En dan trek je weer bij je ouders in?’
‘Ja, mijn moeder belde en we hebben gepraat. Ze wil heel graag dat ik weer thuiskom en ik denk ook dat dat beter voor me is. Mijn vader komt me over een paar dagen halen en dan ben ik hier dus weg.’ Hij frunnikte wat aan de rits van zijn trainingsjack. Met zijn ongekamde haren en rode wangen leek hij nog maar een kleine jongen. ‘Maarre... maar wat ik nog zeggen wilde...’ Hij ademde diep in en keek haar aan, ‘bedankt dat je mijn vriendin was. Het ging een tijdje niet zo goed met mij. Maar jij was heel aardig... en dat vond ik fijn. Dus...’
‘Oké,’ zei Elin zacht, geroerd door zijn eerlijkheid.
‘Mag ik je nog eens bellen?’ Met een hoofd als een tomaat probeerde Rogier haar aan te kijken, maar toen hij dat toch niet durfde, richtte hij zijn blik op de tl-buis boven in de hal.
‘Bellen?’
‘Eh... ja... misschien kunnen we een keer samen iets doen, of zo...’
Elin schudde haar hoofd. ‘Beter van niet.’
‘O’. Bedremmeld bleef hij even staan, maar toen hield hij het echt niet meer en spurtte de trap op naar zijn eigen appartement.
46
De repetitieruimte bruiste van de energie. Als warming-up voor de generale had Sirpa tikkertje voorgesteld en nu renden ze als gekken door het lokaal en over het podium. Maurits sprong over twee stoelen in een poging Kees te tikken, maar die gleed in een onhandige sliding achter de bank en was hem daarmee te snel af. Als een stier stoof Maurits op Jikke en Elisabeth af die gillend rondjes renden om het kamerscherm. Toen Maurits onverwacht van richting veranderde, viel Elisabeth recht in zijn armen. ‘Ja! Jij bent ’m!’ brulde hij trots, maar Elisabeth kon niet meer, ze zakte op haar knieën en stikte bijna van het lachen. Toen ze de tranen uit haar ogen had geveegd en weer op adem was, ging ze staan. ‘Hè hè, dat is lang geleden, zeg. Wie speelt er nou nog tikkertje op z´n vierenvijftigste?’ Ze wilde het opnieuw op een rennen zetten toen Sirpa haar met een handgebaar tegenhield. Nahijgend van het spel keek ze de groep rond.
‘Is iedereen warm? Dan beginnen we aan onze generale! De doorloop van vorige week ging lang niet slecht, dus ik heb hoge verwachtingen. Jikke en Pirette heb ik deze week nog een aantal tekstwijzigingen gemaild. Dames, aan jullie de eer die nieuwe regels dadelijk in je spel te verwerken.’ Jikke en Pirette knikten gedwee.
‘Dan kan ik nog verklappen dat ik Tristan gisteren heb gesproken. Hij maakt het goed, is bijna volledig hersteld, en dus komt hij maandag beslist naar de première. Waarschijnlijk neemt hij twee bevriende regisseurs mee. Ik heb gehoord dat zij op zoek zijn naar spelers voor twee nieuwe stukken die in de stadsschouwburg opgevoerd gaan worden. Dat is natuurlijk geweldig, ik ga proberen een rol te bemachtigen. En als we nu maandag ons uiterste best doen, weet ik zeker dat ik een kans maak. O, en jullie misschien ook wel,’ voegde ze nog snel toe. Ze wreef in haar handen van genoegen en keek naar het podium, waarop het meubilair schots en scheef stond. ‘Kees en Dan, zetten jullie de boel nog even recht? Dan kan iedereen zijn plaats innemen en gaan we beginnen. Concentratie!’
Al na vijf minuten ging het mis. Kees kwam te snel op en stootte met zijn voet tegen een paar ski’s dat schuin tegen de muur was gezet. Met een domino-effect vielen ook de andere ski’s op de grond. Op zijn hurken begon Kees ze recht te zetten, ondertussen stug zijn regels opdreunend, maar het mocht niet baten: de ski’s vielen weer om. Elin probeerde haar lachen nog in te houden, maar het beeld van die grote kluns die vanonder een berg ski’s en met het zweet op zijn voorhoofd zijn regels opzei, was te grappig. Ze proestte het uit. Ook Jikke hield het niet meer. Haar aanstekelijke lach schaterde door de ruimte. En algauw lachten ze allemaal. Behalve Sirpa.
‘Ja, genoeg!’ riep ze geïrriteerd. ‘Kees, leg die ski’s maar neer. En onthoud dat we die voor de première nog vastspijkeren, anders gaat het weer fout. Iedereen terug, we beginnen van voren af aan. En nu serieus!’
Maar serieus werd het niet meer. Of het nu kwam door de ski’s of door iets anders, Jikke had de slappe lach en kreeg er geen normaal woord meer uit. De anderen probeerden haar niet aan te kijken en zich op hun tekst te concentreren, maar er was geen houden meer aan. Gierend hing Jikke over een stoel en ook Elisabeth kwam niet meer bij. ‘Hou op, hou op, ik pies in mijn broek,’ piepte ze, waardoor de anderen nog harder moesten lachen.