‘Dank je, jij ook het allerbeste! En ja, ik voel me al een stuk beter. Maar ik heb gewoon eens een paar dagen de tijd genomen om goed bij te komen. Maandag ben ik er weer.’
‘Groot gelijk. Al zal John daar anders over denken.’ Carolijn fronste haar wenkbrauwen.
‘Ja, dat zal wel,’ zei Elin, maar toen twijfelde ze. ‘Hij heeft je toch niet gestuurd?’
‘Nee joh, ben je gek?’
‘Nou ja, toen hij van de week belde, was hij op zijn zachtst gezegd niet blij dat ik de hele week thuis bleef.’
‘Nee, dat hebben we gemerkt. Hij loopt de hele week al te chagrijnen. En Wendy heeft het ook moeten ontgelden.’
‘Hoezo?’
‘Haar contract is niet verlengd, ze hoeft na de kerstvakantie niet meer terug te komen.’
‘Dat méén je niet? Hoezo?’
‘Het is echt belachelijk. Wendy’s contract liep bijna af en ze had er nog steeds niets over gehoord. Dus klopte ze vorige week bij John aan om dat te melden, in de verwachting dat ze ergens een handtekening moest zetten voor nog een jaar erbij of misschien wel voor onbepaalde tijd. Maar dat liep dus anders. John zei doodleuk dat het goed was dat ze hem eraan herinnerde want hij was toch al van plan geweest haar contract op te zeggen, het was er alleen nog niet van gekomen. Gelóóf je dat nou? Wendy in tranen, natuurlijk.’
‘Jeetje, wat erg!’
‘Ja, het is maar te hopen dat ze snel iets anders vindt.’
‘Nou inderdaad. Wat een toestand.’ Elin wees naar de bank. ‘Ga zitten, wil je thee?’
‘Ja, lekker.’ Carolijn plofte op de bank neer. ‘Maar er is meer aan de hand.’ Veelbetekenend keek ze Elin aan.
‘O ja? Wat dan?’
‘Nou, ik ben toch eigenlijk altijd als eerste op kantoor? Meestal gooi ik de tent open. Maar deze week was John er steeds iets eerder. Telkens als ik binnenkom, staan alle ramen wijd open. En dan zegt John dat-ie graag een frisse start maakt. Da’s behoorlijk vreemd, vind je niet? Nou denk ik dat-ie al een week op de zaak heeft geslapen, gewoon in zijn eigen kamer.’
‘Nee joh, ga weg!’
‘Het wordt nog gekker,’ zei Carolijn. Ze genoot zichtbaar van haar verhaal. ‘Gisteren heb ik in Johns kast gekeken toen hij naar een klant was. En weet je wat er lag? Een hele stapel overhemden, nog in het plastic. En een tasje met deodorant en scheerspullen. Toen wist ik het dus zeker. Hij slaapt daar gewoon! Ik denk dat het thuis hommeles is. Hij mag er niet meer in bij Sonja, hij zal wel iets geflikt hebben. Verbaast mij niets, jou wel? Meneer de praatjesmaker, ha!’ Carolijn sloeg op haar knie van plezier.
In een flits zag Elin weer Johns gezicht toen ze samen naar Sirens reden. Ze was getroffen door de trieste blik in zijn ogen. Toen had ze gedacht dat geldzorgen de oorzaak waren, maar blijkbaar lag het anders. Hij en zijn vrouw hadden problemen en nu had ze hem het huis uit gezet. Wat had-ie uitgespookt? Weer iemand versierd in Bubbles? Iemand een pilletje gegeven en meegenomen naar de toiletten? Waarom? Hij had het toch goed voor elkaar? Leuke vrouw, drie kinderen, eigen bedrijf en een vlotte babbel. Maar blijkbaar was het niet genoeg. Hij zocht de spanning op, zoals bleek tijdens haar stapavond met Pascalle. Ze had nooit iemand verteld over Johns wangedrag in Bubbles en daar was ze nu blij om. In haar hoofd ontvouwde zich een plannetje waarmee ze John eens goed op zijn nummer kon zetten. Het was tijd dat iemand hem een lesje leerde.
37
Voor dat lesje was die maandag echter geen seconde tijd. John was er wel, maar rolde van de ene vergadering in de andere nieuwjaarsborrel en vertrok aan het einde van de middag met een klant naar een gerenommeerd restaurant voor een zakendiner. Elin werd bedolven onder een stapel opdrachten die de week ervoor al af had moeten zijn. Ze zette haar tanden erin en wist een groot deel ervan weg te werken. De confrontatie met John moest nog even wachten.
Met een lichte hoofdpijn van het computerstaren reed ze aan het begin van de avond naar huis. De hele dag was het haar gelukt niet aan die avond te denken, maar daar ontkwam ze nu niet meer aan. Ze moest repeteren, de eerste keer na de kerstvakantie, en dus zou ze Sirpa weer zien. Opnieuw was het Sirpa gelukt iets leuks in Elins leven te verminken tot iets waar ze liever van wegbleef. De vakken Engels en Frans op de middelbare school had Elin met plezier gevolgd tot Sirpa ze ging verstoren met haar dominante aanwezigheid. En sinds het voorval op de hockeyvelden had Elin zich meer dan eens afgemeld voor de gymles. De angst voor een streek van Sirpa en de schaamte om weer niet gekozen te worden, wogen zwaarder dan de lol die ze had in softbal en hockey. En nu, tien jaar later, had Sirpa haar opnieuw haar plezier ontnomen. In plaats van zich te verheugen op een lekker avondje toneel, zag ze er voortaan als een berg tegenop. En dat nam ze Sirpa bijzonder kwalijk. Maar het was geen reden om niet te gaan. Ze liet zich niet langer wegpesten door mevrouw Karstens, ook al zaten de andere spelers inmiddels volledig onder de plak.