Het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. Elin kon zich niet herinneren zich ooit zo stellig tegen haar moeder te hebben geuit. Ze wilde al bijna vragen of haar moeder er nog was, toen ze een zacht gesnik hoorde.
‘Dat kan allemaal wel zo zijn,’ snotterde haar moeder, ‘natuurlijk kan ik wel iemand van de begraafplaats betalen, maar die heeft papa toch niet gekend?’
‘Dat geeft toch niets?’
‘Dat geeft wel!’ reageerde haar moeder fel. ‘Wat is het nou voor moeite om op zondag even een bloemetje te brengen? Ben je daar nu zo veel tijd mee kwijt? Maar goed hoor, als jij dat niet voor je vader over hebt, dan doe ik het toch zelf. Dan neem ik mijn hoge bloeddruk wel op de koop toe.’
‘Mam, dat hoef je echt niet zelf te doen. Vraag het dan aan tante Ans. Die heeft papa ook gekend en die woont veel dichter bij Zuydewind dan ik.’
‘Denk je dat ik daar niet aan gedacht heb? Maar Ans zit ook met haar gezondheid, dat kan ik echt niet vragen. Van mijn eigen dochter had ik wel verwacht dat ze een tijdje bij zou springen. Maar goed, je hebt je duidelijk gemaakt. Jij doet het niet meer. En dat valt me behoorlijk van je tegen, Elin.’
Een uur lang had ze met gebalde vuisten rondjes gelopen door haar appartement. Toen was ze naar buiten gegaan, had haar fiets gepakt en was lukraak naar het kanaal gereden. Starend over het water kwam ze wat tot rust. Haar moeders reactie was niet fair, dat zag ze helder. Maar het was wel haar moeder, de vrouw die ze haar hele leven had gehoorzaamd. En de vrouw wier goedkeuring ze altijd erg op prijs had gesteld. Dat haar moeder het nu niet eens was met een van haar beslissingen, vond ze moeilijk. Meer dan moeilijk. Een tijd geleden zou ze zonder meer hebben toegegeven. Zou ze haar excuses hebben aangeboden en gezegd dat ze het graf graag zou verzorgen zolang als dat nodig was. Maar dat ging nu niet gebeuren. Die tijd was voorbij. ‘Het heft in eigen handen,’ zei ze hardop tegen zichzelf. Bezwaard maar vastberaden was ze teruggefietst. Het tweede vinkje op haar actielijst voelde uiteindelijk toch als een kleine triomf.
35
De jaarwisseling liet ze geruisloos aan zich voorbijgaan, ze had geen zin in feest. Op oudejaarsavond lag ze al voor twaalf uur in bed. Ze had naar de conference op tv gekeken en zich te goed gedaan aan een paar oliebollen en een appelbeignet, en lag nu met een voldaan gevoel onder haar dekbed. Het was een heftig jaar geweest. Haar tijd met Daniël leek eeuwen geleden, maar begin dit jaar woonden ze nog in hetzelfde huis. Onwerkelijk. In mei was ze aan hem ontsnapt om de zomermaanden bij haar moeder door te brengen, en op de bank bij Jonathan. En nu woonde ze al bijna vier maanden in haar nieuwe huis. De tijd was omgevlogen.
Opeens klonk buiten luid geknal. Door een kier van haar gordijnen zag ze de hemel oplichten. Vuurwerk, het was twaalf uur geweest, het nieuwe jaar was begonnen. Een jaar dat minstens even intens zou worden. Ze voelde een aangename spanning in haar buik en een tinteling in haar handen. Laat maar komen dat nieuwe jaar, dacht ze strijdlustig. Ik kan het aan, nee, ik pak het aan met alles wat ik in me heb. De tijd van de lieve passieve Elin is voorbij. Te opgewonden om te blijven liggen, liep ze naar het raam en schoof ze het gordijn helemaal opzij. Rode, paarse en groene fonteinen van vuur sierden de zwarte hemel. Ze had vaker zo gestaan. Omhoog kijkend naar vuurwerk, een glas champagne in haar hand en haar hoofd vol goede voornemens. Maar sporten en afvallen kwamen dit jaar niet op haar lijstje voor. Dit keer was haar lijst niet gevuld met deprimerende voornemens, maar met acties die haar leven een flinke duw zouden geven. Een duw naar een onbekend voorland, waar ze hoe dan ook zelf de controle over haar leven zou houden. Ze besefte dat haar actielijst niet alleen een opsomming van opdrachten was, de lijst stond symbool voor een wende in haar leven, een transitie naar een ander bestaan. De eerste twee opdrachten had ze glorieus volbracht en dat stemde haar trots. Tegelijkertijd wist ze dat de moeilijkheidsgraad van de opdrachten toenam en steeds meer van haar nog prille krachten zou vergen. Pas als de volledige lijst was afgewerkt, had ze het bewijs geleverd. Dan kon ze haar verleden achterlaten en opnieuw beginnen.
Ze kreeg het koud en stapte weer in bed. Het was tijd om te slapen. Morgen begon de eerste dag van de rest van haar leven. Ze krulde zich op en viel in slaap.
36
Op nieuwjaarsdag lag ze languit op de bank, verdiept in een interview met Oprah Winfrey, toen de bel ging. Op het schermpje zag ze Carolijn met een bos bloemen voor haar deur staan. Wat leuk! Ze opende de deur via de intercom en liep haar collega tegemoet.
‘Hoi, wat lief dat je langskomt!’
‘Hé, ja dat hoort erbij toch? Op ziekenbezoek bij een collega? Maar zo te zien ben je al aardig opgeknapt.’ Carolijn gaf haar drie zoenen en duwde de bos bloemen in haar handen. ‘En meteen de beste wensen voor het nieuwe jaar!’