33
Met veel kabaal, gelach, kussen en een zwaai nam Pascalle afscheid. Ze zou de trein naar Brussel pakken, daar op de Thalys stappen en in Parijs aanbellen bij Laurent. Elin had haar succes gewenst en stond nu met een kop thee voor haar raam. Ze had zojuist de kussentjes, kaarsjes, wierookstokjes en andere tierelantijnen die Pascalle had achtergelaten in een grote tas gestopt en in de kast bij de cv-ketel gezet. Rust. Nu pas merkte ze hoe ze de stilte had gemist, hoe ze haar huis had gemist. Alleen omdat ze een ander had willen helpen. Maar dat was voorbij. Het was nu tijd voor haarzelf.
Ze dronk de laatste slokken van haar thee toen ze door het raam een affiche zag op een van de reclamezuilen in de straat. Binnenkort zou er een reptielenshow in de stad neerstrijken. ‘Rogier!’ flitste het door haar hoofd. Ze was haar voornemen bij hem aan te bellen om te vragen hoe het met Fred ging, helemaal vergeten. Ze pakte haar sleutels, sloot de deur, liep snel de trap op en belde aan.
Rogier zag er slecht uit. Zijn gezicht was spierwit en rond zijn ogen tekenden zich donkere kringen af. Zijn haren plakten tegen zijn hoofd en Elin vermoedde dat hij zich al minstens een week niet had omgekleed. Zonder iets te zeggen liep hij de kamer in, de deur nog open. Elin volgde hem en sloot de deur. In de woonkamer stond een groot open terrarium, het deksel schuin tegen een van de wanden geplaatst. Op de bodem lag Fred, roerloos. Elin hield even haar adem in, maar een kleine beweging van zijn voorpootje maakte duidelijk dat er nog leven in het dier zat. Rogier was de keuken in gegaan en kwam terug met een flesje en een pipet. Die zette hij op de grond en met de grootste voorzichtigheid haalde hij Fred uit diens huis. Hij nam hem op schoot, stak zijn wijsvinger een klein stukje in de bek van het dier en voerde het met het pipetje.
‘Is hij heel ziek?’ vroeg Elin zacht.
Rogier knikte. ‘Hij gaat dood. Het kan nog een paar dagen duren, maar er is niets meer aan te doen.’ In zijn ogen blonken tranen.
Elin strekte haar hand uit en aaide Fred over zijn kop. ‘Eet hij nog wat?’
‘Niet veel. Hij mag om de twee uur een pipetje voeding met een beetje pijnstiller. Dat geef ik hem nu al dagen, dus ik ben stikmoe.’ Hij zette Fred terug in het terrarium en klom in zijn hangmat. ‘Sorry Elin, ik moet slapen,’ zei hij en hij rolde zich op. Na een paar seconden hoorde ze aan zijn ademhaling dat hij sliep. Besluiteloos keek ze van Rogier naar Fred. Tja, dan maar weer naar huis. Maar in plaats daarvan liep ze naar de kamer die in haar eigen appartement de slaapkamer was. De eerste keer dat ze de hangmat in de woonkamer van Rogier had gezien, was haar nieuwsgierigheid al gewekt. Als Rogier woonde, at en sliep in de woonkamer, waar gebruikte hij die andere kamer dan voor? Ze wist dat het niet hoorde, maar ze kon zich niet bedwingen. Een kleine blik kon vast geen kwaad. Ze keek nog eens naar Rogier, maar die werd voorlopig niet wakker. Toen opende ze de deur.
Het was er aardedonker. Op de tast zocht ze naar de lichtschakelaar. Ze vond er geen. Vreemd. Die zitten in een appartementencomplex toch meestal op dezelfde plaats? Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zag op een tafeltje naast de deur een aansteker liggen. Die knipte ze aan. Met het vlammetje vlak voor haar neus liep ze de kamer in. Tegen de wand stond een oud bureau met op het blad een aantal fotolijstjes. Ze hield het vlammetje voor de foto’s en zag een gezin: vader, moeder en twee kleine jongetjes. Een van die jochies zal Rogier wel zijn, dacht ze. Dan heeft-ie dus een broertje. Op een volgende foto zag ze dezelfde vrouw nog eens, dichterbij. Ze was mooi, een klassieke schoonheid. Zou ze nog leven? Waarom kwam ze dan niet langs bij haar zoon? Voor zover Elin kon nagaan, kreeg Rogier nooit bezoek behalve die paar keren van haarzelf.
Toen viel haar oog op de vensterbank naast het bureau. In het flauwe schijnsel van de aansteker zag ze iets glimmen. Het bleek de zilveren lijst rond een groter portret, dat met de achterkant naar boven op de vensterbank was gelegd, onder een prop plakband. Ze kwam wat dichterbij en zag dat de ramen waren dichtgeplakt. Eerder had ze gedacht dat zware gordijnen het licht buiten hielden, maar blijkbaar werd het duister veroorzaakt door dikke stukken zwart karton die met tape tegen de raamkozijnen waren bevestigd. Waarom zou Rogier dat gedaan hebben, dacht ze terwijl ze het portret omdraaide. Haar mond werd droog. Op de foto poseerden dezelfde vier mensen. De ene jongen was inderdaad Rogier, ze herkende hem duidelijk. Lachend keek hij in de camera, zijn arm om de schouders van zijn broer geslagen. Hij was iets jonger dan nu, dus de foto zou een jaar of twee geleden gemaakt kunnen zijn. Achter de twee jongens stonden hun vader en moeder, maar hun gezichten kon ze niet zien. Iemand had er met rode verf twee kruisen geplaatst. Waarom? Wat zou er gebeurd zijn? Elin legde de foto weer op de vensterbank en draaide zich om. De andere wand leek bekleed met hout. Ze liep dichterbij, het vlammetje van de aansteker boven haar hoofd.