Toen ze haar ogen opendeed, was het licht buiten. Ze stond op, sloot de gordijnen en kroop weer in bed. Onder het dekbed dit keer, want ze had het ijskoud. De wijnfles stond op de grond, nagenoeg leeg. Het glas op haar nachtkastje was nog half vol. Ze nam twee slokken en verbaasde zich erover dat ze geen hoofdpijn had. Integendeel: ze voelde zich ongewoon helder. Haar gepeins die nacht was niet voor niets geweest en had conclusies opgeleverd die haar leven voorgoed zouden veranderen. Sirpa had gelijk. Ze was een slachtoffer. Nu ze het zag, kon ze het niet langer negeren. Ze had haar leven passief geleefd. Het leven overkwam haar, ze speelde zelf amper een rol, anderen bepaalden haar levensloop. Eerst haar ouders, toen Sirpa en Daniël. En nu, een slechte relatie, veel therapie en een verhuizing later, liet ze zich nog steeds koeioneren. Het had Pascalle welgeteld één maaltijd gekost om haar te laten blijven, haar moeder hoefde maar te kicken en ze sprong al en tegen John had ze nog nooit nee durven zeggen. Als klap op de vuurpijl was Sirpa weer opgedoken om haar opnieuw de vernieling in te helpen. En het was nog bijna gelukt ook. Bijna. Niet helemaal. Want zonder het te beseffen, had Sirpa met haar opmerking in de toiletruimte iets in gang gezet wat niet meer te stoppen was. Iets onherroepelijks. Ze zou geen slachtoffer meer zijn, maar haar leven in eigen hand nemen. Koste wat het kost.
Ze stak haar hand in haar broekzak, haalde er een verkreukeld briefje uit en staarde naar de actiepunten die ze ergens gedurende de nacht had opgeschreven.
+++
1. Pascalle het huis uit
2. geen grafbezoek meer
3. John de waarheid zeggen
4. Danie¨l terugpakken
5.
+++
Punt vijf was nog leeg. Ze wist precies wat er moest staan, maar had het niet op durven schrijven. Ze rolde opzij en legde het briefje op haar nachtkastje, pakte de pen van de grond en noteerde het laatste actiepunt:
+++
Sirpa moet dood.
32
‘Elin?’
Ze schoot overeind. Ze was weer in slaap gevallen, maar een harde klop op haar deur had haar gewekt. ‘Wat?’
‘Er is telefoon voor je. Ene Wendy, of je vandaag nog naar je werk komt.’
Het was dinsdag, ze moest gewoon werken. Maar haar werk had die nacht zijn belang verloren. Ze had belangrijker zaken te doen. Vandaag gaf ze werken geen prioriteit.
‘Nee, zeg maar dat ik niet kom. Ik meld me ziek,’ riep ze naar Pascalle aan de andere kant van de deur.
‘Oké. Zal ik dan meteen maar thee zetten?’
‘Goed. Ik kom er zo aan.’
Ze stond op en schoof haar gordijnen opzij. Een waterig herfstzonnetje gaf de bladeren onder de bomen een warme gloed. Ze schoof het raam omhoog en snoof de frisse lucht diep in. Het was koud en ze kreeg kippenvel, haar armen zaten vol kleine bultjes. Ze trok een ochtendjas aan en liep naar de woonkamer. Daar zat Pascalle al klaar met twee koppen thee.
‘Ben je echt ziek?’ vroeg ze.
‘Nee, maar vandaag blijf ik thuis. En misschien morgen ook wel. Ik heb me nog nooit ziek gemeld, dus dat kan best een keer.’
Ze ging zitten en keek haar vriendin aan. ‘Pascalle, ik moet je wat zeggen. Vandaag is onze laatste dag samen in dit huis. Ik wil dat je een ander adres zoekt, want ik wil weer alleen zijn.’
Pascalle keek haar met grote ogen aan. ‘O...’
‘Het was prima om je op te vangen toen je uit Parijs kwam, maar nu je weer bent hersteld, moet je maar weer op je eigen benen gaan staan, vind je ook niet?’ De woorden rolden als vanzelf uit haar mond, alsof ze geoefend had wat ze wilde zeggen. Maar dat was niet zo.
Pascalle zette haar kop thee op tafel. ‘Weet je, Elin, je hebt helemaal gelijk,’ zei ze. ‘Ik ben eigenlijk veel langer gebleven dan ik van plan was. Maar het was hier ook zo fijn, dat ik niet meer verder gekeken heb.’ Ze stond op. ‘Ik ga vandaag meteen pakken.’
‘Waar ga je dan heen?’
‘Naar Parijs natuurlijk,’ zei ze alsof dat vanzelfsprekend was.
‘Naar Parijs? Naar Laurent bedoel je?’
‘Ja, hij heeft al een paar keer gebeld en vraagt me steeds terug. Hij heeft die Chantal, dat is die vrouw waar hij zo wild van was, aan de kant gezet en wil weer met mij verder.’
‘Dat heb je helemaal niet verteld!’
‘Nee, ik wist ook niet of ik dat nou wel wilde. Eigenlijk heb ik Laurent geen seconde gemist. En dat wil wat zeggen, toch? Parijs heb ik gemist, vreselijk, maar Laurent, ach... Weet je, ik ga gewoon naar hem terug, dan ben ik lekker weer in Parijs. En dan zie ik wel waar het schip strandt.’ Ze liep naar haar slaapkamer. ‘Ik ga douchen en dan pak ik in. Vanmiddag heb je het rijk weer alleen.’
Verbaasd over zo veel spontane voortvarendheid, zakte Elin achterover in de bank. Dat ging wel heel makkelijk. Had ze daar nu zo tegen aan lopen hikken? Die wekenlange ergernis over de troep in haar huis was dus totaal onnodig geweest. Belachelijk! Ze grinnikte en merkte ineens dat ze enorme trek had. Een gebakken ei met spek zou er goed in gaan. Ze liep naar de keuken voor een stevig ontbijt en plaatste in gedachten een vinkje achter punt 1 op haar actielijst.