‘Elin, om maar met de deur in huis te vallen: we hebben zojuist als groep besloten dat het beter is als ik de rol van Medusa van je overneem. Je hebt simpelweg te weinig ervaring om de hoofdrol te kunnen dragen. De vorige repetities was je spel niet best. Natuurlijk mag je bij ons blijven spelen, maar dan als Athena, toch ook een mooie rol maar wat minder veeleisend. We denken allemaal dat dat beter bij je past.’ Zelfvoldaan keek Sirpa Elin aan. Het was zo klaar als een klontje dat dit haar eigen idee was geweest, dat ze de anderen gevraagd had eerder te komen, dat ze weer eens haar mening had opgedrongen en dat niemand er iets tegen in had durven brengen. Dat deed je immers niet bij Sirpa Karstens.
Elin beefde van ingehouden frustratie. Als iemand haar hart uit haar lichaam had gerukt en het met twee handen stevig had uitgewrongen, had ze zich misschien beter gevoeld dan nu. Ze werd lijkbleek en voelde de tranen in haar ogen springen. Haar hoofdrol afpakken, een maand voor de première? Hoe gemeen, hoe ontzettend gemeen! Ze sprong op, wilde niet dat de anderen haar tranen zagen, rende naar de toiletten en knalde de deur achter zich dicht.
Wat een secreet! Wat een intens gemeen mens! Elin liep een paar keer radeloos heen en weer door de toiletruimte en wist net op tijd een van de wastafels te bereiken toen een golf van misselijkheid zich een weg naar buiten baande. Haar maag keerde zich om tot het laatste restje gal was uitgespuugd. Ze liet haar handen vollopen met ijskoud water en doopte haar gezicht erin. Na drie keer richtte ze zich op en zag ze haar gezicht in de spiegel. Haar ogen waren rood van de tranen, en de mascara droop over haar wangen naar haar kin. Achter zich zag ze de deur opengaan. Sirpa kwam binnen.
‘Trek het je niet zo aan,’ schamperde ze. ‘Wees blij dat je nog mee mag doen.’
Elin zei niets, maar kon haar blik niet van Sirpa afhouden.
‘Nou, kom je nog? We gaan gewoon repeteren, hoor. Als je Athena wilt spelen, moet je wel een paar nieuwe scènes doornemen.’
‘Nee...’ zei Elin, ‘dat... kan ik nu niet... ik ga naar huis.’
‘Naar huis,’ herhaalde Sirpa spottend. ‘Nou, dat is geweldig. Repeteren we wel met z’n zevenen. Als je in de vakantie de tekst van Athena maar goed uit je hoofd leert, anders red je het niet in januari.’
Elin wreef de uitgelopen make-up van haar wangen en draaide zich om. Ze wilde weg, naar huis, maar Sirpa hield haar tegen. Ze ging vlak voor Elin staan, bijna tegen haar aan. Elin voelde haar adem tegen haar gezicht en zag Sirpa’s ogen, hautain en met zo veel minachting dat ze er bang van werd.
‘Je hebt er wel een handje van hè, Elin van Driel, om jezelf te verstoppen in de wc?’
Met die zin werd alles anders. Op slag zat Elin weer in de schoolbanken, elf jaar eerder, tijdens het tweede uur Nederlands, op die donderdagochtend in april die ze nooit meer was vergeten. Ze had haar agenda de klas rond laten gaan, zoals wel vaker gedaan werd. Klasgenoten kregen dan de kans hun verjaardag te markeren of een grappig berichtje te schrijven. Toen ze die ochtend haar agenda terugkreeg, was er aan een van de pagina’s een paperclip bevestigd. Nieuwsgierig opende ze het boekje. In kapitalen had iemand met een dikke zwarte stift geschreven: TIEN TIPS OM AF TE VALLEN, met daaronder op rij de tien suggesties, variërend van ‘Eet eens een week niet’ tot ‘Loop naar de pomp en weer terug’. De vernedering die ze toen voelde had ze nooit met iemand gedeeld. Ze hield zich groot, forceerde een glimlach en keek de klas rond. Twee rijen verder zag ze Sirpa en haar buurvrouw, Hanneke, afwachtend omkijken. Toen ze zagen dat Elin hen had gespot, draaiden ze zich proestend om.
Aan het einde van de les had ze snel haar tas ingepakt en was ze naar het park gelopen. Alleen. Omdat ze het jaar daarvoor was blijven zitten, hadden haar vriendinnen een ander lesrooster en was ze in pauzes en tussenuren vaak op zichzelf aangewezen. Meestal was dat geen probleem, maar wat was ze die dag graag naar hen toe gegaan. Sirpa en Hanneke hadden gezien dat ze alleen liep en waren haar naar het park gevolgd. Elin deed alsof ze niets merkte en zette er stevig de pas in. Het bankje aan de vijver waar ze vaker even ging zitten, liep ze voorbij. Sirpa en Hanneke hielden net genoeg afstand om niet te kunnen worden verstaan, maar hun gesmoes en gelach maakte Elin zenuwachtig. Opgejaagd liep ze terug naar school, het overblijflokaal in, hopend op een bekend gezicht. Maar er was bijna niemand en de leerlingen die er zaten kende ze niet goed genoeg om zomaar bij aan te sluiten. Ze ging terug naar buiten met Sirpa en Hanneke nog steeds achter zich aan, en wist zich geen raad meer. Ze stevende af op een andere ingang van de school, met rechts de toiletten. Daar sloot ze zich op en kwam er anderhalf uur niet meer uit. Die anderhalf uur waren de eenzaamste in haar leven geweest. Maar dat was nog niet het ergste. De vernedering was compleet toen ze weer naar buiten liep en recht in het triomfantelijke smoelwerk van Sirpa keek, die daar al die tijd had staan wachten.