‘Hhhoe... hoe gaat het met je?’
‘Elin,’ zei hij weer en hij lachte naar haar.
‘Ja, ik ben Elin. Hoe gaat het met je?’ probeerde ze nog een keer.
Nu zei hij niets meer, maar vertrok hij zijn gezicht tot een grimas en kneep zijn ogen dicht. Zijn schouders begonnen te schokken en Elin merkte dat hij huilde. Beschaamd keek ze naar de assistent achter Daniël, maar die hield zijn blik strak op het raam gericht.
Daniël huilde met lange uithalen en leek niet meer te kunnen stoppen. Na een paar tellen al stroomden de tranen voluit over zijn wangen op zijn shirt en broek. Uit zijn neus liep het snot in twee straaltjes over zijn kin. Hij haalde zijn neus op, maar dat hielp niet. Het huilen werd erger en hij begon nu ook op en neer te bewegen.
Elin zag een gebroken man met een overweldigend verdriet, maar ze voelde geen medelijden. Nul komma nul compassie, stelde ze vast. Was dat vreemd? Was ze een slecht mens om hier te zitten kijken naar haar voormalige geliefde, een zieke en verwarde man, zonder ook maar een arm naar hem uit te willen strekken, zijn hand te pakken of een vriendelijk woord te zeggen? Misschien, dacht ze. Maar ze kon het niet. Daniël bleef huilen, zijn wangen en kin nu drijfnat van tranen en snot. In plaats van medeleven voelde ze een sterke walging in zich opkomen. Was ze ooit bang geweest voor dit zielig hoopje mens? Had dit sneue schepsel haar opgesloten en de ergste pijn bezorgd die ze ooit gevoeld had? Ze werd kwaad en dat was ze niet eerder geweest. Al die tijd had ze zichzelf de schuld gegeven: haar fouten hadden Daniël aanleiding gegeven haar te straffen. Dat had hij haar ingeprent en dat had ze geloofd. Maar hier en nu, in deze kamer, tegenover de man die ze altijd op een voetstuk had geplaatst, veranderde er iets. Alsof haar ogen opengingen en ze voor het eerst zag wat zo overduidelijk was: zij had van hem gehouden en hij had haar mishandeld. Bizar, maar zo simpel was het. Waar haalde hij het lef vandaan? Wie dacht hij wel dat hij was? Moest je hem nu zien! Ze schoof haar stoel naar achteren en stond resoluut op. Het was geen goed idee geweest om hier te komen. Ze wilde niets meer van Daniël, ze had niets meer van hem nodig. Geen excuses, geen uitleg, niets. Alleen maar hem nooit meer zien. Nooit meer. Ze stapte langs hem naar de deur en schrok zich wild toen ze Daniëls uitgestrekte vingers over haar pols voelde gaan.
‘Niet weggaan, Elin! Niet weggaan!’ smeekte hij.
Met een wild gebaar zwaaide ze haar hand omhoog en deinsde achteruit, maar bleef toen staan. Ze zou het hem zeggen ook. Ze wachtte tot haar ademhaling iets was gekalmeerd en zei toen met vlakke stem: ‘Raak me niet aan. Raak me nooit meer aan. Hoor je me? Jij doet me niets meer.’
Daniël kromp ineen en kermde als een geslagen hond. ‘Het spijt me zo, Elin, het spijt me zo erg.’
‘Dat is dan jammer. En je verdiende loon. Ik ga weg.’ Ze opende de deur en liep de hal in. Ze moest zich inhouden om niet te rennen en concentreerde zich op het geluid van haar voetstappen. Toen ze bijna bij de voordeur was, galmde een rauwe kreet door de hal:
‘ELIN!!! HOE KAN IK HET GOEDMAKEN?!!’
24
Stipt om elf uur klonk de deurbel. Op het schermpje van de intercom zag Elin haar moeder. Tiptop gekleed, naar de kapper geweest en vol in de make-up. Ze drukte op het knopje om de deur te openen en checkte zichzelf nog eens in de spiegel. Leuk jurkje, gepoetste laarzen en haar haren opgespeld. Keurig, vond ze zelf en ze liep naar de deur om haar moeder te verwelkomen. Pascalle was een half uur eerder al vertrokken voor een massage en een yogales, dus ze had het rijk alleen.
‘Hallo, hallo, wat fijn om hier weer te zijn,’ riep haar moeder al terwijl ze de laatste treden van de trap opklom. Lachend liep ze Elin tegemoet en gaf haar drie zoenen op haar wang. ‘Dag schat, wat zie je er goed uit. Heb je je haar weer wat lichter geverfd?’
‘Nee hoor. Hier, geef je jas maar aan mij.’
‘Hang je ’m wel op een hangertje? Dank je wel. Ik loop alvast door, hoor. O, wat is het hier toch gezellig. En ik zie dat je weer wat dingen veranderd hebt sinds mijn laatste bezoek. Had je dat kastje al? Nee toch. En die vaas, wat een prachtige bloemen! Ze staan ook zo mooi in de vensterbank met die zon erop. Het is toch lekker weer! We boffen maar, hè? Ik heb van de week nog in de tuin gewerkt, het was gewoon warm! Dat mag van mij nog wel even duren zo. Heb je koffie? Daar heb ik zin in, het was toch best weer een eind rijden. Heb je al gezet of zal ik het even doen? Zo gedaan hoor. Drinken we even een kopje en dan gaan we naar een lekkere lunchroom. Ik trakteer, dat vind ik leuk.’ Ze ging op de bank zitten en klopte met haar hand naast zich. ‘Kom zitten, meisje, en vertel eens hoe het gaat. Je bent zo stil!’
Elin glimlachte. Ze vond het leuk haar moeder weer te zien en ze wilde best gaan lunchen, maar ze wist ook dat ze die avond met hoofdpijn in haar bed zou liggen. Toen ze Daniël was ontvlucht en tijdelijk bij haar moeder was ingetrokken, werd ze haast gek van de spraakwaterval die haar dagelijks overspoelde. Op zoek naar rust was ze meer dan eens naar buiten geglipt voor een lange wandeling. Maar dat zat er vandaag niet in.