‘Waarvoor?’
‘Dat ze het leven van jou en Julia heeft gered.’
‘Ik dacht dat ze geen contact met de buitenwereld mocht hebben,’ zei Benjamin verbaasd.
‘Ik heb haar oma gebeld om te vragen hoe het met haar gaat.’
‘Je bent te goed voor deze wereld, Rose.’
‘En jij te slecht,’ antwoordde Rose kalm.
‘Katie, klopt het dat ze het lijk in de gletsjerspleet vanwege het lawinegevaar pas in het voorjaar kunnen bergen?’
‘Waarom vraag je dat aan mij?’ Katie pelde kalm een sinaasappel. De politie had haar bijna de hele week ondervraagd over het lijk van Paul Forster. Professor Forster had hun niet het plezier gedaan zijn mond te houden.
‘Je hebt minstens tien keer met de politie gepraat.’
‘Zij hebben meer gepraat dan ik,’ antwoordde ze. Chris was ervan overtuigd dat ze niet overdreef. ‘Benjamin, een lijk verandert niet als het in het ijs ligt. Ook niet als ze me nog een week langer aan mijn hoofd zeuren. Ik weet alleen wat ik gezien heb, en dat was niet veel.’
‘Wat heb je dan gezien? Ik kan het verhaal telkens opnieuw horen.’
‘Weet je, Benjamin, je begint langzamerhand angstaanjagend veel op Debbie te lijken,’ zei David geïrriteerd. ‘Ben je van plan haar rol over te nemen?’
Iedereen aan tafel lachte, maar Benjamin trok zich daar niets van aan.
‘Trouwens…’ Katie leunde naar achteren. ‘Jullie hadden me best kunnen bellen om te vertellen dat de colleges van Forster uitvielen. Dat had me een hoop huiswerk gescheeld.
‘We hadden andere dingen aan ons hoofd,’ zei Julia.
‘Vertel me niet dat je die onzin over het experiment serieus neemt, Julia. Forster is altijd al een kletskous geweest. Denk eens aan zijn colleges over Proust. Weten jullie hoeveel bladzijden dat boek heeft?’
‘Vijfduizendtweehonderddrieëntachtig,’ zei Robert zonder van zijn boek op te kijken.
‘Geen wonder dat hij gek geworden is.’ Katie knikte tevreden en pakte haar yoghurt. Ze keek van de een naar de ander. ‘Oké, dat met Forster is duidelijk, maar hoe zit het met Brandon? Ik snap niet goed wat zijn rol was.’
‘Goede vraag,’ zei Chris nadenkend. ‘En ik heb het vermoeden dat we daar ook niet snel achter komen.’
‘Ik geloof zijn verhaal dat Ike uit de auto gesprongen is,’ zei Robert zonder van zijn boek op te kijken. ‘Ike is tenslotte geen normale hond.’
Ben staarde hem aan. ‘Wat is hij dan?’ vroeg hij spottend. ‘Vampy-dog?’
Robert negeerde hem, maar Chris moest denken aan de gloeiende ogen die hij voor het ongeluk op de weg had gezien, en zei: ‘Misschien heeft Rob daar gelijk in. Ik ben ervan overtuigd dat Ike ons naar het lijk van Ted Baker heeft gebracht.’
De hond was nog steeds in de dierenkliniek, maar volgens Robert had hij het ergste achter de rug.
‘Hoe zit het met de films die we bij Brandon gevonden hebben?’ vroeg Rose.
Chris haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Volgens mij heeft Brandon niets met de zaak te maken. Goed, hij zat destijds ook op Solomon College, maar misschien is hij net als Benjamin gewoon een enorme filmfanaat.’
Benjamin boog zich naar Chris toe. ‘Dat geloof je toch zelf niet? Het waren meer dan acht filmrollen, man. Waarschijnlijk fantastisch materiaal over het studentenleven in de jaren zeventig. En die liggen nu allemaal bij de politie in het archief en het duurt vast jaren voordat ze ze teruggeven.’ Hij leunde naar achteren. ‘Hallo, mensen, dat materiaal moet toch uitgebracht worden? Ik kan probleemloos een draaiboek schrijven.’
‘Omdat je de oplossing weet?’ vroeg Chris ironisch.
Benjamin schudde zijn hoofd. ‘Nee, omdat ik geniaal ben en de waarheid me geen moer kan schelen. Jullie kennen me… Ik ben altijd op zoek naar een goed verhaal.’
‘Hoe is het eigenlijk met Forsters vrouw?’ vroeg Rose. ‘Jullie weten dat ik volgens Benjamin een goed mens ben, maar ik hoop dat ik haar niet meer als kunstdocente krijg.’
‘Lichamelijk gaat het steeds beter met haar, maar of ze in staat is om te verwerken wat er gebeurd is?’
Ze zwegen en Chris dacht terug aan wat hij over Annabel Forster had gehoord. Ze was de hoofdgetuige van de politie en Debbies getuigenverklaring had die van haar bevestigd.
Mevrouw Forster had verteld dat haar man zich die ochtend uitgesproken vreemd had gedragen. Hij had de auto volgepakt, maar in plaats van te vertrekken had hij de Lincoln achter de bungalow geparkeerd en tegen zijn vrouw gezegd dat hij nog iets moest regelen. Hij was niet teruggekomen en ze had langer dan een uur in de bungalow op hem gewacht. Uiteindelijk was ze via de zijingang het hoofdgebouw in gegaan en was daar haar man tegengekomen.