‘Weg hier!’ schreeuwde Chris. Hij rende naar het bewakerskantoor en rukte de deur open. Rose volgde hem. Een heftige windstoot sloeg de deur achter hen dicht.
Ontzet volgde Chris via de ramen de gebeurtenissen in de hal. Schilderijen werden van de muren gerukt en vlogen door de lucht. Een van de flatscreens rechts naast de ingang werd van de muur getrokken en hing nog maar aan één kant vast, zodat hij met elke nieuwe windstoot tegen de muur werd geslingerd.
Plotseling werd het rustig. Het was alsof een brullend, woedend monster zich terugtrok. De storm- nam af, bijna alsof iemand de stroom had uitgezet. Of alsof het De storm- eindelijk was gelukt het gebouw binnen te dringen en dat een voorbode was van iets ergers.
‘Chris! Eindelijk,’ hoorde hij iemand achter zich zeggen.
Hij draaide zich om en zag Benjamin bij een van de bureaus staan.
‘Houston, we hebben een probleem,’ zei hij. In zijn stem lag geen spot, zoals anders, maar dodelijke ernst.
Chris keek om zich heen. Alle beeldschermen waren donker, hoewel de tl-verlichting in het bewakerskantoor brandde. De stroom was dus niet uitgevallen.
‘Iemand heeft de beeldschermen uitgezet,’ riep Ben.
‘Kun je het systeem weer opstarten?’ vroeg Chris.
Ben haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Ik kan het proberen.’
Chris en Rose keken toe terwijl Benjamin onder de bureaus door kroop, kabels sorteerde en snoeren volgde. Plotseling hoorden ze hem vloeken.
‘Is het erg?’ Rose sperde haar ogen wijd open.
Benjamin snoof. ‘Juist niet. Degene die hier verantwoordelijk voor is, denkt dat we een stel idioten zijn, of hij is zelf niet bepaald een genie. Hij heeft de hoofdstekker er gewoon uit getrokken.’
Chris bedacht dat dat misschien helemaal niet zo’n slecht idee was geweest. Het was in elk geval zo simpel dat Ben er de afgelopen tien minuten niet op gekomen was.
Een seconde later hoorde Chris een vertrouwd gezoem. De computers gingen aan en het ene na het andere beeldscherm lichtte op. Benjamin kwam weer tevoorschijn en ging achter een van de computers zitten. ‘Hij heeft de beeldschermen uitgezet, maar de centrale server aangelaten,’ mompelde hij. ‘Het systeem zelf loopt waarschijnlijk via de hoofdcomputer.’ De beeldschermen flakkerden en daarna herkenden ze een aantal ruimten. Chris staarde naar de chaos in de ontvangsthal. De storm- was bezig het hart van Grace College te vernietigen.
Zijn ogen vlogen over de andere beeldschermen. Overal zag hij verlaten gangen en zalen, lege liften, geopende deuren. In de kelder was geen beweging te zien. Ook in de mensa, de keuken en bij de afzonderlijke appartementen zag hij niets ongewoons. De laboratoria, collegezalen en het sportcentrum lagen in het donker.
Julia, waar ben je?
‘Niets.’ Chris balde zijn vuisten en voelde zijn nagels pijnlijk in zijn huid boren. ‘Het is alsof ze spoorloos verdwenen zijn.’
‘Nee,’ antwoordde Benjamin. ‘Ze zijn niet spoorloos verdwenen. Het probleem is alleen dat ze overal kunnen zijn. Hij wees naar de beeldschermen. ‘Dat zijn niet de enige camera’s die in het gebouw hangen. Afhankelijk van je belangstelling kun je bepaalde gebouwen, verdiepingen of een gedeelte van het terrein rond de school uitkiezen.’ Hij klikte in een register en daarna verscheen er een plattegrond van de complete campus op het beeldscherm. ‘De blauwe stippen zijn de camera’s die in het gebouw hangen.’ Hij boog zich nog verder naar voren. ‘Dit is waanzinnig! Ze zijn zo geïnstalleerd dat er nauwelijks dode hoeken zijn. Elke centimeter van het gebouw wordt bewaakt, wat betekent dat we in principe iedereen moeten kunnen vinden die zich in het collegebouw of op het schoolterrein bevindt.’
‘En de rode stippen?’ vroeg Rose.
‘Dat zijn de geactiveerde camera’s, de camera’s waarvan de beelden op deze beeldschermen vertoond worden. Op dit moment zijn dat de ontvangsthal, de tweede verdieping, de tweede kelderverdieping, de gangen in het hoofdgebouw, de mensa…’
‘En daar is niemand. Tegen de tijd dat we alle camera’s geprobeerd hebben, kan Julia allang weer ergens anders zijn.’ Chris verloor zijn geduld.
Benjamin stak zijn hand op. ‘Kalm blijven. Ik moet eerst begrijpen volgens welk principe het systeem opgebouwd is. Volgens mij staat de P voor parterre, I-IV zijn de verdiepingen, G staat voor gang, A voor appartement, K1 en K2 voor de twee kelderverdiepingen… en K3 voor de geheime kelderverdieping die we ontdekt hebben.’
‘Een derde kelderverdieping?’ vroeg Rose.
‘Dat vertel ik later wel. En hier kunnen we de straten op het schoolterrein…’ Hij klikte de ene na de andere camera aan.
‘Daar!’ riep Rose. ‘Daar beweegt iets!’