Niets leek toevallig in deze kamer. Elk voorwerp – van de donkere leren stoelen tot de staande klok, van het bureau tot de boekenkasten – leek een cliché. Het cliché van de goedige, oude professor. Alleen de gestopte pijp ontbrak.
Chris liep naar de boekenkast, waarin de boeken op alfabetische volgorde stonden. De docent was heel nauwkeurig als het om het wegzetten van zijn boeken ging. Hij vond de uitgaven van zijn vader onder de B: John Bishop. Hij haalde ze een voor een uit de kast. Alleen de titels verraadden al dat zijn vader op zijn vakgebied iets bijzonders was geweest.
Futurum I.
Futurum II.
Exitus.
Exitus…
Hij hoorde Benjamin weer lachen, vlak voordat ze met de auto waren geslipt… De remmen… Er was iets met de remmen geweest. En ineens zag hij het bord met exit voor zich, waarachter in enorme zwarte letters US was geschreven. exitus. Hij had er eerder niet bij stilgestaan, maar nu? Hij dacht terug aan de film. Iemand had gewild dat ze de film zagen. Hij wist zeker dat het de bedoeling was geweest.
Chris sloeg het boek open en bladerde naar de bladzijde met het citaat waarmee alles was begonnen en geëindigd: ‘Toen Zarathustra dertig jaar oud was, verliet hij zijn geboortegrond en trok zich terug in de bergen.’ Nietzsche, de favoriete filosoof van zijn vader.
Toen hij het boek in de kast wilde terugzetten viel hem iets op. Naast de boeken van zijn vader stond een oude, stoffige zwarte vierkante doos met het deksel half open. Er lagen spoelen in, die blijkbaar in grote haast waren opgeborgen. Chris staarde naar de tekst op de doos. kodak, las hij. Het duurde even voordat hij begreep waar het om ging.
Wat had Ben gezegd? Het was een amateurfilm geweest, opgenomen met een Super 8-camera en op een later tijdstip gedigitaliseerd.
Chris pakte een van de spoelen. Hij trok aan de filmstrook en hield hem tegen het zwakke licht. Hij hoefde niet lang te zoeken om te ontdekken wat hij al vermoedde. De jonge, vrolijke gezichten stonden sinds ze in de bioscoop waren geweest in zijn geheugen gegrift.
Chris draaide zich om. Professor Brandon had films in zijn bezit waarop de acht studenten stonden. Chris geloofde niet dat het toeval was.
De storm- was zo krachtig dat het Chris nauwelijks lukte om de voordeur open te duwen. De wind was blijkbaar gedraaid. Hij kwam nu vanuit het noordwesten door de smalle straat die de bungalows scheidde en had een bijna lugubere zuigkracht ontwikkeld.
Hij moest zijn uiterste best doen om de deur open te houden en merkte te laat dat hij vergeten was de deur naar de werkkamer dicht te doen. Hij keek achterom en volgde geboeid hoe De storm- de papieren van het bureau veegde, ze door de lucht liet wervelen en daarna de boeken van de planken zwiepte. Precies op de plek waar de schrijvers met de letter B begonnen. Tegelijkertijd stroomde er ijzige kou naar binnen en al na een paar seconden was de houten vloer in de gang bedekt met sneeuw. Chris had moeite om adem te halen. In het schoolbouw gingen ineens alle lichten uit. Stroomuitval. Daarna viel de buitenverlichting uit, en ook de gang achter hem lag in duisternis, waartegen de sneeuw die nog steeds het huis binnendrong zich aftekende.
De deur sloeg met een enorme klap achter hem dicht en hij kromp in elkaar. De witte sneeuwwolk die op hem af kwam leek net een ufo. Chris begon te rennen en was, gezien de weersomstandigheden, in een recordtijd bij het hek. Zijn hart hamerde in zijn borstkas en hij voelde het bloed in zijn slapen kloppen, maar daar trok hij zich niets van aan.
Chris gooide zijn lichaam tegen het hek, één keer, twee keer, maar de sneeuw was te hoog opgewaaid om het gemakkelijk open te duwen. Centimeter voor centimeter schoof het hek open, en terwijl hij worstelde volgden zijn gedachten elkaar razendsnel op.
Professor Brandon was teruggekomen en was in zijn huis geweest. Dat stond vast. Maar waarom? En waarom lagen de films in zijn werkkamer? Had hij ze in de bioscoop bekeken en daarna de dvd in het apparaat laten zitten? Of had hij gewild dat zij de beelden zagen? Het laatste leek Chris het meest waarschijnlijk.
Chris kon in de sneeuwstorm nauwelijks iets zien, net zomin als hij het verband of de logica van de situatie zag. Het enige wat reëel was, wat hij begreep, was Julia’s angst. Hij voelde haar paniek bijna lichamelijk en kon haar gezicht op het moment dat ze had geprobeerd om de deur open te doen en de bioscoop uit te vluchten niet vergeten. Hij besefte dat hij haar niet alleen in het appartement had mogen laten. Hij had bij haar moeten blijven, alleen al omdat hij met eigen ogen had gezien wat er met Ted Baker was gebeurd.
Eindelijk lukte het hem het hek zo ver open te krijgen dat hij zich door de opening kon wurmen, waarna hij naar de zijdeur rende. Hij wilde zo snel mogelijk het gebouw in, de plek opzoeken die hem vanochtend bescherming tegen De storm- had geboden en die nu een gevoel van dreiging opriep zoals hij nog nooit had gevoeld.