Mooi, nu kon hij het goed zien. Er was niemand in het kantoor. Van Steve geen spoor. Chris wist niet of hij opgelucht moest zijn of dat hij juist nog banger moest worden. Met een paar stappen was hij in het kantoor en wierp een blik op de beeldschermen. Overal lege gangen. Nergens beweging. Niets.
Er waren twee mogelijkheden. Steve was de moordenaar en was op de vlucht geslagen, wat Chris zich met het oog op De storm- niet kon voorstellen, of Steve was onschuldig en…
Chris had het nog niet gedacht of hij voelde een luchtverplaatsing achter zich, en bijna op hetzelfde moment legde iemand een hand op zijn schouder. Zijn zenuwen gingen nu definitief met hem op de loop en zijn instinct nam het over. Hij draaide zich razendsnel om en gaf een keiharde stomp.
‘Ben je stapelgek geworden?’ Rose lag op de grond met haar hand op haar kaak en keek met een van pijn vertrokken gezicht naar hem op.
Chris hurkte naast haar. ‘Het spijt me! Het spijt me zo.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Maar waarom besloop je me dan ook?’
Ze krabbelde overeind. Godzijdank had hij haar niet ernstig verwond, maar ze was woedend. ‘Hoezo besluipen?’ siste ze. ‘Ik liep gewoon! Hoe kan ik nou weten dat je als een wilde om je heen gaat slaan?’
‘Het spijt me echt, Rose.’ Chris keek om zich heen. ‘Zeg, heb jij Steve ergens gezien?’
Ze fronste haar voorhoofd en keek hem aan. ‘De bewaker?’
‘Na de bioscoop heeft niemand hem meer gezien.’
‘Het is een groot gebouw,’ antwoordde Rose schouderophalend. ‘En hij heeft tenslotte heel duidelijk gemaakt dat hij ons kindermeisje niet is.’
‘Precies. Hij zou in het bewakerskantoor moeten zitten om de beeldschermen in de gaten te houden. Maar hoe dan ook, ik wil dat je naar de anderen in het appartement gaat. Nu meteen!’
Rose keek hem wantrouwend aan. ‘Is er iets met Debbie? Is ze wakker?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee en nee. De pillen die je haar hebt gegeven werken. Ze slaapt als een os.’
‘Wat is het probleem dan? Ik heb chili voor ons gekookt. Over een kwartier is het klaar, dan ga ik naar boven.’
‘Vergeet de chili. Ga nu meteen naar ze toe!’
Rose keek hem hoofdschuddend aan. ‘Hoor eens, ik wil nu meteen weten wat er aan de hand is. Dat ben je me verschuldigd.’ Ze wreef opnieuw over haar kaak.
‘Benjamin en Julia hebben je hulp nodig.’
Ze trok haar perfect gevormde wenkbrauwen op. ‘En waarbij precies?’
‘Het gaat om… Ike.’
‘Ike? Brandons hond?’ Ze staarde hem verbluft aan.
‘Ja.’
‘Wat is er met hem?’
‘Hij is zwaar gewond.’
‘Wat gebeurt er allemaal, Chris?’
Iedereen stelde hem vragen. Vragen waarop hij geen antwoord had.
‘Doe gewoon wat ik je zeg. Ik wil dat je bij Julia blijft.’
‘En jij dan?’
Hij gaf geen antwoord en draaide zich om. Er waren drie mogelijkheden om in de smalle straat met de bungalows van de docenten en ouderejaars te komen. Je kon vanaf het parkeerterrein de straat in lopen, de weg rond het sportcentrum nemen of via de zuidvleugel naar de zijingang lopen waar de afvalcontainers stonden.
‘Wat ga je doen, Chris?’ vroeg Rose, maar hij schudde zijn hoofd.
‘Ga naar de anderen toe.’
‘Als dit een smoes is, Chris…!’
Chris draaide zich woedend om. ‘Verdomme, Rose, het is geen smoes! Ike is zwaar gewond. Er is iets aan de hand en ik moet uitzoeken wat het is.’
Iets in zijn stem of de uitdrukking op zijn gezicht overtuigde haar blijkbaar. ‘Oké!’ gaf ze toe. ‘Maar als Ike hier is, waar is Brandon dan?’
‘Dat is precies wat ik nu ga uitzoeken.’
21
Lijst 55 – Dingen waar ik het bangst voor ben:
1. voorwerpen die uit de lucht vallen
2. rondvliegende bacteriën
3. de kleur rood
4. dat God echt bestaat
Nee, Debbie leefde niet in een droomwereld, zoals meneer Green beweerde. In een droomwereld kreeg iedereen alles wat hij wilde, of niet soms? Bijvoorbeeld net zo slank zijn als Rose. Een glimlach als die van Julia hebben. Gekust worden door iemand die van je houdt. Niet één van die wensen van Debbie was vervuld, dus had meneer Green het mis. Zo eenvoudig was het.
Debbie werd langzaam wakker. Hoe lang had ze geslapen? Ze ging met een ruk rechtop zitten. Verbeeldde ze het zich alleen? Was het net als vroeger? Voor ze de medicijnen slikte? Toen ze het gefluister in haar hoofd hoorde, dat vaak urenlang duurde?
Debbie was nog versuft door de slaap en de Haldol. Ze liet haar hoofd weer op het kussen zakken en luisterde met haar ogen dicht naar de verschrikkelijke geluiden die van buitenaf tot haar doordrongen. De storm- raasde en sloeg de sneeuw tegen het raam. Het klonk vreemd kalmerend, een voortdurend aanzwellen en weer afnemen, als de branding van de oceaan. En de ramen produceerden een zeldzaam zingend geluid, dat op de een of andere manier troostend klonk. Debbie haalde diep adem en luisterde naar de stem in haar binnenste. Daarna schudde ze langzaam haar hoofd.