Wat doe je hier eigenlijk, Chris?
Me concentreren, zei hij in zichzelf. De politie kan je niet helpen of beschermen. Grace College heeft op dit moment geen wetten. De vallei is een rechteloos gebied en De storm- bepaalt de regels. Hij veegde het mobieltje af en stopte het in de houder terug.
Zijn hart sloeg op hol en hij kwam abrupt overeind. Het douchegordijn bewoog door de tocht en Chris’ blik viel op de zwarte schoen van Ted Baker. Hij had nog nooit schoenen gezien die zo glimmend gepoetst waren als deze.
Ineens kreeg hij een idee. Met een ruk trok hij het douchegordijn naar beneden en dacht alleen nog: wegwezen hier!
Toen hij weer bij Benjamin was, bleef hij staan en gooide het douchegordijn naar hem toe.
‘Ben je lekker op stap geweest? En ga je me nog vertellen wáár je geweest bent?’ Benjamin ging bijna door het lint van woede.
In plaats van antwoord te geven beval Chris: ‘We leggen Ike daarop, dan kunnen we hem gemakkelijker dragen.’
Benjamin spreidde het gordijn op de vloer uit, waarna ze de hond optilden. Ike produceerde een klaaglijk keelgeluid toen ze hem voorzichtig op het gordijn legden. De zwarte hondenogen staarden Chris aan en hij keek weg. Het was ondraaglijk om in Ikes ogen te kijken. Ogen die om hulp smeekten. Inmiddels wist hij dat Ben gelijk had: ze konden Ike niet in de steek laten. Waarom had hij dat daarnet niet beseft? Wat voor mens was hij dat hij zo onverschillig kon zijn over het leven van een hond?
Voorzichtig droegen ze de gewonde hond stap voor stap. Ze moesten hun last nog twee keer neerleggen. Elke keer streelde Benjamin Ikes kop. ‘Hou vol, ouwe jongen. We hebben je nodig,’ fluisterde hij.
Maar eindelijk was het gelukt en stonden ze voor de lift. In plaats van een liftknop zagen ze een slot naast de deuren. Chris haalde de sleutelbos tevoorschijn.
‘Waar heb je die vandaan?’ vroeg Benjamin. Chris gaf geen antwoord. De kleine sleutel paste inderdaad.
Ze hoorden hoe de lift boven hen in beweging kwam en even later klonk er een ping, het teken dat hij de derde kelderverdieping had bereikt. Chris hield zijn adem in toen de deuren opengingen. Stel dat de moordenaar was teruggekomen omdat hij wist dat ze in de kelder waren? Omdat hij ze gevolgd was?
Benjamin leek hetzelfde te denken. Hij deed instinctief een stap naar achteren, maar de lift was leeg.
‘Oké, laten we opschieten!’ bromde Chris. Hij had haast, want hij besefte dat hij iets over het hoofd had gezien. Als er inderdaad iets niet klopte aan Steve, dan moest Julia dat zo snel mogelijk weten. Ze vertrouwde die kerel! Bovendien was hij bewaker. Ze zou hem in het appartement laten.
Chris voelde paniek opkomen. Hij moest ervoor zorgen dat Julia het appartement niet verliet voordat De storm- ging liggen en ze de politie konden waarschuwen. En Rose… En Debbie natuurlijk. De laatste twee namen kwamen niet vanzelfsprekend in Chris op.
De deuren gingen dicht en de cabine gleed kreunend en schokkend door de schacht naar boven.
‘Geen woord over de moord tegen de meisjes,’ zei Chris. ‘Begrepen?’
‘Jammer,’ mompelde Benjamin terwijl hij naar de hond bij hun voeten staarde.
‘Geen woord of…’
‘Of wat?’ vroeg Benjamin.
‘Niets.’ Chris zweeg. Of ik vermoord je, had hij willen zeggen.
20
De lift leek een eeuwigheid nodig te hebben om boven te komen. Ike bewoog bijna niet meer, maar het bloeden leek in elk geval gestopt. Benjamin had de poot met zijn sjaal boven de wond afgebonden. Hij hurkte naast de hond op de grond en streelde hem voortdurend. ‘Denk je dat hij het redt?’ vroeg hij aan Chris. ‘Waar kun je bij een hond zijn hartslag voelen?’
Chris haalde hulpeloos zijn schouders op.
Eindelijk lichtte het getal 2 op en de lift kwam krakend tot stilstand. Opnieuw leek het een eeuwigheid te duren voordat de liftdeuren opengingen.
Toen Chris de lift uit stapte, schrok hij van het gebulder van De storm-. Hij was het noodweer even vergeten. Op een gegeven moment was hij zelfs gaan denken dat de wind was afgenomen. Misschien was dat ook zo, maar viel het geluid hem nu meer op omdat het in de kelder zo doodstil was geweest. Hij hoorde de gierende wind, de boomtakken die krakend tegen elkaar sloegen, de rammelende raamluiken en de klapperende dakpannen. En het ergste was dat alleen Chris wist dat het gebouw hun geen bescherming bood.
Ergens liep de moordenaar van Ted als een rat door de gangen van het schoolgebouw. Maar waarom? Wat was het motief? Ted Baker was een eenvoudige bewaker uit Fields – Chris had hem nogal sneu gevonden en had medelijden met hem gehad. Des te meedogenlozer leek de moord, die was gepleegd door iemand die letterlijk over lijken ging. En de moordenaar, die zich niet kon beheersen en zichzelf niet onder controle had, liep ergens in het schoolgebouw rond. Chris wist niet zeker of het niet beter was om buiten rond te dwalen dan hier binnen aan iemand overgeleverd te zijn van wie hij niet eens wist wie het was.