Dit is geen moment om door te draaien, zei hij tegen zichzelf. Misschien is het al voorbij.
Nadat hij even had nagedacht, besloot hij om Benjamin te zoeken. Die was natuurlijk naar hun appartement teruggegaan. Hij sloeg links af, passeerde de glazen deur die naar het trappenhuis leidde en stormde met twee treden tegelijk de trap af naar het appartement op de eerste verdieping. En terwijl hij naar beneden en even later door de gang rende, kwamen de beelden van de film terug.
Dat hadden wij ook kunnen zijn, schoot het door zijn hoofd. Nee! Voor ons was het anders! Wij hadden een concreet plan. We wilden gewoon naar de top van de Ghost. En we hoopten dat we daar boven misschien een spoor zouden vinden. Julia had dat gehoopt en hij ook. Hij had willen uitzoeken of het de schuld van zijn vader was geweest. En nu, nadat Chris de film had gezien, geloofde hij nog vaster dat dat inderdaad zo was.
De studenten in de film hadden de overtuiging in hun ogen gehad dat ze alles in het leven konden bereiken. Ze waren niet bang geweest, ze hadden er niet over nagedacht dat ze misschien nooit terug zouden komen. Ze waren té overtuigd geweest.
Chris passeerde de liftdeuren en bleef abrupt staan. Het gejank was weer begonnen. Het kon echt overal vandaan komen. Rechts? Links? Boven? Beneden? Het was net een soort dolby surround sound in een bioscoopzaal. Maar misschien verbeeldde hij het zich allemaal. Het was vandaag tenslotte een krankzinnige dag en er was te veel gebeurd. Zijn zenuwen waren oververhit en langzamerhand kreeg hij de indruk dat niet alleen Debbies verstand, maar ook het zijne op het laagste niveau werkte.
En nu ging het licht ook nog uit. Een paar maanden geleden waren de gangen in de zijvleugels van het schoolgebouw voorzien van bewegingsmelders om elektriciteit te besparen. Zodra je bleef staan, ging het licht uit. Zijn hand tastte langs de muur, op zoek naar een van de lichtschakelaars. Ongeveer drie meter verder zag hij er een rood oplichten in de duisternis, maar nog voordat hij er was ging het licht aan en stond Benjamin met zijn camera voor hem.
‘Denk je dat het De storm- is?’ vroeg hij. ‘Dat denk ik namelijk niet.’
‘Ik ook niet. Het komt uit het gebouw.’
‘Het klinkt als een beest. Een wolf of zo.’
‘Wolven in de vallei?’ Chris schudde zijn hoofd. ‘Dat zou iets nieuws zijn.’
Een tijdlang stonden ze besluiteloos naast elkaar en verroerden zich niet. Het licht ging uit en het gejank stierf weg. Chris boog zich naar voren en drukte op de schakelaar. Het licht ging aan en het huiveringwekkende gejank begon weer.
‘Als je het mij vraagt komt het uit de liftschacht,’ zei Benjamin. ‘Van heel diep beneden.’
Chris hield zijn adem in en probeerde zich te oriënteren. Benjamin had gelijk. Rechts en links was het fluiten van de wind te horen; het gejank kwam uit de schacht. Chris drukte op de liftknop en hoorde dat de liftcabine zich in beweging zette en naar boven gleed. Achtereenvolgens lichtten de knoppen K2, K1 en P op. De deuren gingen open en Benjamin wilde een stap naar voren doen op het moment dat het licht uitging. Chris trok hem nog net op tijd naar achteren. Hij kon niet zeggen waarom hij dat deed. Intuïtie? Wantrouwen? Of misschien had zijn verstand in de fractie van een seconde tussen het openen van de liftdeuren en het uitgaan van het licht beseft dat er iets niet klopte.
‘Dat verdomde licht ook,’ hoorde hij Benjamin mompelen. ‘Die bewegingsmelders maken me stapelgek. Je moet er voortdurend rekening mee houden dat je in het donker staat.’
Chris had de schakelaar snel gevonden en toen het licht weer aanging, hield Benjamin zijn adem in.
‘Jezus, man!’ Hij liet de camera zakken. Alle kleur was uit zijn gezicht verdwenen. ‘Jezus… man.’
Op de plek waar de liftcabine had moeten zijn, gaapte een enorme opening, en de cabine hing ruim twee meter boven hen. De touwen die de liften naar boven en naar beneden trokken, waren strak gespannen en ze hoorden een gekraak alsof de cabine elk moment naar beneden kon storten.
Het gejank was er nog steeds, maar dat was even niet belangrijk. Ze waren zich er allebei van bewust dat Ben in de liftschacht was gevallen als Chris hem niet op het laatste moment had tegengehouden.
‘Zet je camera aan.’
‘Wat?’
‘Je camera! Wat is er met je aan de hand? Je legt hem nooit weg en nu… Ik wil gewoon dat je het geluid opneemt. Anders denk ik later dat we het ons verbeeld hebben.’
‘Oké… Alleen… daarnet…’ Hij keek naar Chris. ‘Bedankt, maat. Je hebt mijn leven gered.’
‘Vergeet het.’ Chris maakte een ongeduldig handgebaar. ‘Er is tenslotte niets gebeurd. Je camera, Ben!’
Chris zag dat Benjamins handen trilden toen hij de dop van de lens haalde.