‘Jezus, wat is er met je aan de hand? Waarom lieg je tegen me? Tegen míj? Ik heb dit nog nooit aan een meisje verteld, Julia. Ik ben nog nooit zover gegaan om tegen iemand te zeggen dat ik van haar hou. En jij…’
‘Daar heb ik niet om gevraagd, Chris.’ Ze probeerde op te staan, maar hij hield haar hand vast. Ze keek naar hem met ogen die fonkelden van woede. ‘Ik heb het nooit geëist. We zijn samen, meer niet. We hebben plezier, meer niet.’
Chris wist dat Julia niet degene was die dit zei. Ze bedoelde het niet zo, maar ze wilde hem kwetsen, en dat maakte hem… Verdomme, het maakte hem woedend. Oké, de woede was er dus gewoon weer. Die was er tenslotte altijd en verdween nooit echt. Die lag binnen in hem op de loer, klaar om elk moment naar de oppervlakte te komen.
‘Ik ben niet gek, Julia,’ zei hij, zich met moeite beheersend. ‘Iets heeft je naar deze vallei gebracht, en zo ben ik hier ook gekomen. En…’
‘Laat me los, Chris. Je doet me pijn.’
Tranen in haar stem. Tranen in haar ogen. Net als bij Jess. Het maakte hem razend.
‘Laat me los, Chris!’
Zijn mond was droog. Haar gezicht was nu heel anders. Zo star, zo koud had hij haar nog nooit gezien. Alles binnen in Chris trok samen. Alles binnen in hem deed pijn. Zijn hart sloeg zo dof en zwaar dat hij dacht dat het gewicht ervan zijn ribben zou breken. Hij had het verpest omdat hij zijn waarheid voor die van haar had willen ruilen. Hij was een idioot. Maar aan de andere kant had hij alleen geprobeerd om alles goed te doen.
‘Julia…’
Hij kwam niet verder, want op dat moment hoorde hij heel dichtbij luid gejank. Eerst dacht hij dat het geluid afkomstig was van De storm-, maar meteen daarna besefte hij dat het werd geproduceerd door iemand – of iets – die pijn had.
Julia draaide haar hoofd om. Ze was plotseling lijkbleek.
Opnieuw klonk het gejank, en Chris’ nekharen gingen overeind staan. Hij sprong op en liep naar de deur die naar de gang leidde.
‘Blijf hier, Chris!’
‘Nee! Ik wil weten wat het is.’
‘Het klinkt alsof het van de gang komt. Achter de deur van het appartement.’
Ze luisterden allebei. Het geluid zou op een gewone dag al griezelig zijn, maar op een plek die normaal gesproken vol mensen was, was het ronduit spookachtig.
‘We hebben Benjamins stomme griezelfilms niet nodig,’ mompelde Chris. ‘We zitten midden in ons eigen horrorverhaal.’
17
Het klonk als het janken van een dier, maar wat had het te betekenen? Was het een noodkreet? Angst? Klonk het als een waarschuwing of drukte het gewoon pijn uit? Het was niet belangrijk. Chris kon het onmogelijk negeren, en niet alleen vanwege Julia, die nu angstig vroeg: ‘Wat is dat, Chris?’
Chris sprong op en stond al bij de deur van het appartement. Het was een wonder dat het afschuwelijke gejank boven het kabaal van de wind uit kwam, en plotseling wist hij het heel zeker: in dit gebouw gebeurden dingen waarop hij geen invloed had. Iets. Was dit ‘het’?
Chris aarzelde heel even. ‘Kom! We moeten Ben en Rose zoeken,’ zei hij toen.
‘En Debbie dan?’
Waarom zou Chris geïnteresseerd zijn in Debbie? Hij vond dat hij zich het afgelopen uur voldoende met haar had beziggehouden.
‘Ze slaapt en wordt waarschijnlijk pas wakker als deze nachtmerrie voorbij is. Ik weet zeker dat ze zich er niets meer van kan herinneren. Dat hoop ik in elk geval. Anders begint ze er weer over dat iemand haar wil vermoorden.’
‘Maar we hebben beloofd haar niet alleen te laten.’
Opnieuw hoorden ze het gejank boven De storm- uit klinken. En als het toch de wind was? Nee, dat was onmogelijk. Dit geluid was afkomstig van een levend wezen. Een dier… of een mens. Maar wat het ook was, er moest iets verschrikkelijks zijn gebeurd waardoor het wezen dergelijke geluiden voortbracht, en Chris wilde maar één ding: dat Julia in veiligheid was.
‘Ik moet gaan,’ zei hij terwijl hij de deur opentrok.
‘Maar…’
‘Doe de deur achter me op slot en beloof dat je niemand binnenlaat, behalve Benjamin en Rose, oké?’
Julia knikte. ‘Oké.’
‘Zweer je het?’
Ze knikte.
Chris bukte zich en gaf Julia een kus. ‘Ik ben zo weer terug.’
Daarna liep hij het appartement uit. Op de gang was het gejank, dat door merg en been ging, nog duidelijker te horen.
Nadat Julia de deur achter hem op slot had gedaan, keek hij de lange, donkere gang in. De glazen deuren volgden elkaar op en trappen leidden naar boven en naar beneden.
Op het moment dat de deur achter hem dicht was gegaan, was het geluid verstomd. Hij luisterde en keek eerst naar links en daarna naar rechts. Hij wilde dat hij overal ogen en oren had, want hij had voortdurend het gevoel dat het gevaar achter zijn rug loerde.