‘Niemand kan me helpen.’
Hij zuchtte. ‘Heb ik iets gedaan waarmee ik je gekwetst heb? Vertrouw je me daarom niet?’
‘Nee,’ zei Julia met een stem die plotseling warm klonk. ‘Dat is het probleem niet.’
‘Wat is het dan?’ vroeg hij.
‘Je moet me de tijd geven, Chris. Ik heb tijd nodig.’
‘Misschien is het straks te laat.’ Hij duwde zijn gezicht tegen haar schouder, slikte en wist niet meer wat hij moest zeggen.
Haar bovenlichaam drukte tegen hem aan, haar arm lag rond zijn heupen. Zijn hart klopte en zijn huid kriebelde zo dat zijn hele lichaam ervan trilde.
‘Het kan me niet schelen wat er gebeurt, Julia. Nu en later. Ik…’
‘Ja?’
‘Verdomme, ik hou van je. Ik heb het gevoel dat ik alleen om jou nog in de vallei ben. En dat terwijl mijn vader degene was die…’
Hij voelde dat ze haar best deed niet te bewegen, alsof ze hem niet durfde te storen nu hij haar zo duidelijk iets wilde vertellen.
Chris beet op zijn onderlip. ‘Mijn vader… Je moet weten dat hij dood is.’
‘Mijn…’ Ze stopte en hield haar adem weer in. Haar ogen zochten de zijne. Er lag een vraag in. Hij voelde dat ze aarzelde.
Niets zeggen, Chris. Hou gewoon je grote mond en kijk haar aan. Kijk in haar bruine ogen en probeer haar te laten merken dat ze je kan vertrouwen. Wat er in het verleden is gebeurd, is voorbij. Maar hij kon het niet. Iets dwong hem haar alles te vertellen. Hij had zo lang op het juiste moment gewacht, maar dat was het nooit en het zou misschien nooit komen. Hoe lang moest hij wachten als hij het nu niet deed?
Hij slikte. ‘Ik heb voor jou een vriendin gehad.’
Julia probeerde te glimlachen, maar het zag er verdrietig uit. ‘O, echt?’
‘Dat bedoel ik niet. Alleen… ik…’
‘Wat?’
‘Ik heb het toen helemaal verkeerd aangepakt en…’
‘Wat is er gebeurd? Ben je haar ontrouw geweest?’
‘Erger.’
Ze slikte en hij voelde dat ze het niet wilde weten.
Hij aarzelde. Daarna schoof hij een stukje bij haar vandaan en pakte haar schouders vast. ‘Julia, ik heb haar zo ernstig mishandeld dat ze in het ziekenhuis is opgenomen.’
Ze kromp in elkaar. ‘Waarom heb je dat gedaan?’
‘Waarom? Ik… Ik was jaloers. Het is iets waar ik niet bepaald trots op ben. Ik was dronken…’
Julia wilde iets zeggen, maar hij onderbrak haar. ‘Ik weet dat het geen excuus is, en ik vind dat je het moet weten. Ik wil niet dat er iets tussen ons in staat. Dat zou niet goed zijn.’
‘Ik wil het helemaal niet weten, Chris.’ Haar stem had plotseling een harde klank. ‘Het verleden van jou, van mij en van Grace kan me geen donder schelen.’
Hij kon niet zwijgen. Hij omklemde haar schouders en praatte verder. ‘Mijn vader was een alcoholist, Julia. Hij heeft zich doodgezopen. Expres.’
Julia bleef in zijn ogen kijken. Hij hield haar schouders nog steeds vast. Ze luisterde naar hem, maar begreep niet wat hij tegen haar zei. In elk geval schrok ze er niet van.
Ze hief haar rechterhand, streelde met haar vingers teder over zijn gezicht en wilde iets zeggen, maar hij schudde zijn hoofd. Het was het juiste moment. Hij voelde het. Haar gezicht was heel dicht bij het zijne, terwijl er een doodse stilte in het schoolgebouw heerste en de wind buiten jankte.
Ze keek hem strak aan en hij praatte verder. Het was alsof haar bruine ogen de waarheid uit hem zogen. Of was het andersom? Hij kon niet anders. Hij moest weten hoeveel ze kon verdragen.
‘Mijn vader kende deze school.’
Er veranderde iets. Haar gezicht verstarde, haar blik richtte zich naar binnen.
‘Hij was filosofiedocent en heeft hier lesgegeven.’
‘Op Grace?’
Hij knikte. ‘In de jaren zeventig, maar toen heette de school Solomon College. Mijn vader was erbij toen die studenten verdwenen.’
Plotseling leek alles te veranderen. Julia maakte zich van hem los. Nee, ze duwde hem weg. Chris wist dat hij een fout had gemaakt.
‘En dat vertel je me nu pas?’
‘Jij weet daar ook iets over, hè Julia? Daarom ga je altijd naar de gedenksteen. Daarom was je zo van streek toen we naar die film keken. Welke naam kun je niet loslaten?’
Hij voelde dat het verkeerd was, voelde de verandering die hij niet wilde voelen, en toch kon hij zijn mond niet houden.
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’
‘Dat heb je wel degelijk.’ Chris’ hand klauwde in Julia’s haar. ‘Je weet het!’
‘Nee!’
Ze loog. Hij las het in haar ogen en merkte het doordat ze haar nekspieren spande om aan zijn greep te ontsnappen.
‘Stop ermee, Julia!’
‘Waarmee?’