Chris wees naar de la. ‘Denk je dat we tot haar doordringen? Van dat spul kun je flink high worden.’
Rose schudde haar hoofd. ‘Die medicijnen neemt ze al langer. Je ziet toch hoeveel er al op zijn? Nee, ik denk dat het een shock is.’
Chris staarde haar aan en slikte. ‘En als ze nou erger gewond is dan we denken?’ vroeg hij zachtjes.
‘Welnee. Het is gewoon een oppervlakkige wond die niet gehecht hoeft te worden.’
Rose boog zich naar hem toe en stelde fluisterend een vraag: ‘Waarom werd Julia zo bang van die film? Ik bedoel, dat graf was natuurlijk een gestoord idee, maar in principe hebben we niet veel gezien, of wel soms?’
‘Ik zou het niet weten. Maar het waren dezelfde jongeren als op de foto’s die we bij de Ghost gevonden hebben.’
Julia stond plotseling in de deuropening. ‘Waar hebben jullie het over?’
‘Niets bijzonders.’ Rose schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Debbie. ‘Laten we ervoor zorgen dat ze die pillen inneemt.’
Julia gaf Debbie het glas en Rose legde de pillen in haar hand.
‘Ik ga in de mensa kijken of ik iets te eten kan vinden, goed?’ vroeg Rose.
‘Laat me niet alleen.’
‘Je bent niet alleen. Julia en Chris zijn hier.’ Rose kwam overeind.
Debbie trok als in trance haar broek uit en Chris was heel even bang dat ze hetzelfde met haar T-shirt zou doen. Ze ging op bed liggen, deed haar ogen dicht en al een paar minuten later leek het alsof ze in slaap was gevallen.
Julia bukte zich naar haar broek en doorzocht de zakken. ‘Misschien vinden we hierin een aanwijzing waarom ze zo bang is,’ zei ze nadenkend.
Ze haalde achter elkaar een lipgloss, een flesje desinfecteerspray, een verfrommeld papiertje en een prop gebruikte zakdoekjes tevoorschijn.
Chris pakte Julia’s hand. ‘Kom mee,’ zei hij ongeduldig. ‘Dit heeft geen zin. Laten we gaan.’
‘Ik heb beloofd dat ik zou blijven,’ zei Julia aarzelend.
Chris zuchtte. ‘We blijven in het appartement, maar we hoeven toch niet naast haar bed te zitten?’
Chris ging op de bank in de hal zitten en haalde diep adem. Eindelijk was hij met Julia alleen en nu wist hij niets anders te zeggen dan: ‘Wat een absurde dag, hè?’
‘Volkomen absurd.’ Julia legde Debbies spullen op het haltafeltje.
‘En dat terwijl ik niets liever wilde dan alleen met je zijn.’
‘Ik verheugde me er ook op, Chris.’ Julia probeerde te glimlachen en één moment duizelde het haar.
‘Kom eens hier.’
Julia ging naast hem zitten en voelde piepkleine speldenprikken op de plek waar haar huid de zijne raakte.
Ze moesten met elkaar praten. Hij moest haar eindelijk vertellen wat hij over de vallei wist. Maar na alles wat er vandaag was gebeurd, wilde Chris alleen voelen dat ze dicht bij hem was. Hij legde zijn handen rond haar smalle gezicht en ze kuste de palm van zijn rechterhand. Nee, ze kuste hem niet, ze duwde alleen haar mond tegen zijn huid. Hij voelde haar ademhaling.
‘Hoe komt het dat je handen zo warm zijn?’
Chris wist wel hoe dat kwam: hij kreeg het gewoon belachelijk warm als ze zo dicht bij hem was. ‘Dat lijkt alleen zo omdat jij het zo koud hebt.’
‘Jammer,’ mompelde ze.
‘Wat?’
‘Ik weet het niet. Misschien omdat ons weekendje weg mislukt is. Ik had me erop verheugd en…’
‘We halen het wel in.’ Hij legde zijn hand onder haar kin en gaf een zachte kus op haar mond. Voorzichtig. Omdat de sfeer zo breekbaar leek. Hij wilde dat ze hem vertrouwde. Dat was het enige, en daarom kon hij geen adem krijgen. Eén moment was hij bang.
‘Het is stapelgek, hè?’ vroeg ze. ‘En verschrikkelijk.’
‘Ja.’
‘We praten er nooit over.’
Hij wist wat ze bedoelde, maar misschien ging het er alleen om dát ze praatten en moest hij gewoon beginnen.
‘Als het kon zou ik je mijn geheim vertellen, Chris.’
Doe dat dan, wilde Chris zeggen, maar hij las angst in haar ogen. Toch had zij de eerste stap gezet.
Haar geheim. Dat had ze nog nooit tegen hem gezegd. Alleen dat was al een wonder. En soms was één enkel woord voldoende om een band op te bouwen. Het was tenslotte geen wedstrijd. Het ging er niet om wie als eerste zijn kaarten op tafel legde, maar bij wie er het meest op het spel stond. Bij hem stond hoogstens zijn trots op het spel, maar Julia… Zoals ze daar zat en haar gezicht tegen zijn hand duwde… Bestond er een groter bewijs van vertrouwen? Hij kon haar angst en haar wanhoop voelen. Wist hij maar waardoor ze zo van streek was. Hoe kon hij haar zover krijgen dat ze haar hart luchtte? Waarom kon ze dat niet?
‘Ik kan je niet helpen als je me niets vertelt, Julia.’