Julia tastte naar Chris’ hand en kneep erin.
Inmiddels puilden Debbies ogen uit. Ze kon elk moment een beroerte krijgen of flauwvallen. Chris gaf de voorkeur aan de laatste optie, maar geen van beide gebeurde, want Rose maakte een eind aan het drama. Ze trok Debbies handen, die ze nog steeds rond haar hals klemde, naar beneden. Chris verwachtte dat Rose een klap in Debbies gezicht zou geven – dat leek hem eerlijk gezegd de enige oplossing – maar in plaats daarvan zei ze kalm: ‘Ik beloof dat we je niet alleen laten, Debbie.’ Daarna draaide ze zich naar Benjamin. ‘Stop onmiddellijk met filmen,’ beval ze.
Benjamin gaf niet zo snel op. ‘Ze heeft toch niet in de gaten wat ik doe, dus…’
Het volgende moment had Rose hem de klap gegeven waarop Chris daarnet vergeefs had gewacht. Daarna trok ze de camera uit Bens handen en hield hem omhoog. ‘Ik zweer je dat ik hem laat vallen als je niet meteen uit ons appartement verdwijnt.’
Benjamin stak zijn handen in de lucht. ‘Oké, oké.’
Zo stonden ze een paar seconden tegenover elkaar. Rose stak haar kin in de lucht; haar regelmatige gelaatstrekken waren gespannen en haar ogen fonkelden. Ze was net een wraakengel.
Uiteindelijk gaf ze Benjamin zijn camera. ‘En nu wegwezen.’
‘Hé, Rosie-Rose, laat me in elk geval verder luisteren. Ik beloof…’
‘Hoepel op!’
Benjamin was al bij de deur, maar hij bleef staan toen Debbie begon te fluisteren. ‘Hij heeft geschreven dat ik de volgende ben. Jullie moeten me geloven.’ Daarna verscheen er een boosaardige grijns op haar gezicht. ‘Maar eerst is Julia aan de beurt!’
Belachelijk. Het was gewoon belachelijk. Chris was het liefst hardop gaan lachen, als hij niet had gezien dat er een traan over Julia’s gezicht rolde.
16
Chris sloeg zijn armen om Julia heen. ‘Kom mee,’ fluisterde hij. ‘Het is genoeg geweest. We gaan.’
Eén moment drukte Julia haar lichaam vertwijfeld tegen hem aan. ‘Het is genoeg, Julia,’ zei hij nog een keer bezwerend. ‘We gaan.’
Ze zouden naar zijn kamer gaan en de deur dichtdoen en hij zou haar troosten – in die volgorde. En alles, alles wat er op deze rotdag verkeerd was gegaan, zou weer goed komen.
Julia stribbelde echter tegen. Was hij echt verrast toen ze zich van hem losmaakte, over haar gezicht streek en haar hoofd schudde? ‘Ik kan Rose niet met Debbie alleen laten,’ zei ze terwijl ze zijn ogen ontweek.
Debbie liet zich zwaar op haar bed vallen en trok haar benen naar haar borstkas op. In deze houding staarde ze gespannen en doodsbang met gebogen hoofd naar de deur, die nog steeds openstond. Tegelijkertijd begon ze te mompelen: ‘Jullie mogen me niet alleen laten. Jullie mogen me niet alleen laten.’ Het was een eeuwigdurende mantra. Net als De storm- waar geen eind aan leek te komen. ‘Jullie mogen me niet alleen laten!’
‘Dat doen we ook niet,’ zei Rose, waarna ze verderging tegen Julia. ‘Ze moet slapen en tot rust komen, dan stopt ze misschien met fantaseren,’ fluisterde ze.
Julia liep naar het nachtkastje, waarvan de la op een kier stond, en trok hem verder open. Hij zat vol medicijnen.
‘Hemel!’ riep ze. Ze pakte een van de doosjes en las het opschrift. ‘Wat slik je allemaal, Debbie?’
‘Kijk of je een kalmerend middel of slaaptabletten kunt vinden,’ zei Rose.
‘Laat mij maar,’ zei Chris.
Julia gaf hem de doosjes. Chris floot tussen zijn tanden toen hij de medicijnen bekeek. ‘Eerlijk gezegd verbaast me nu helemaal niets meer,’ zei hij zachtjes. ‘Dit zijn geen gewone medicijnen. Ze heeft een heel assortiment psychofarmaca. Tegen depressies, angststoornissen… Wacht eens, dit zou iets kunnen zijn.’ Hij hield een doosje omhoog. ‘Haldol.’
‘Iedereen denkt dat ik gek ben,’ mompelde Debbie. ‘Maar dat ben ik niet. Dat komt alleen door hem.’
‘Door wie, Debbie?’ vroeg Rose kalm.
‘Mijn stiefvader,’ antwoordde Debbie, waarna ze opnieuw doodsbang in haar kamer rondkeek. ‘En door meneer Green.’
Rose streelde zachtjes over haar haar terwijl ze tegelijkertijd tegen Julia fluisterde: ‘Oké, haal jij water…’
‘Maar ik begrijp het niet. Waarom ik?’ Debbie kneep haar ogen tot spleetjes.
‘Kijk eens hoeveel van die pillen we haar mogen geven.’
‘Twee,’ antwoordde Chris nadat hij de bijsluiter vluchtig had bekeken.
Julia was al op weg naar de keuken.
Debbie begon weer te jammeren. ‘Maar jij hebt dat sms’je toch gelezen, Rose? Het stond op mijn mobiel. Daarin stond toch dat ik de volgende ben?’
‘Hoor eens, Debbie,’ zei Rose energiek terwijl ze Debbies schouders vastpakte. ‘Kalmeer nu eindelijk eens. Niemand wil je iets aandoen en we laten je niet alleen.’