Hij keek naar Julia. Haar ogen waren wijd opengesperd. Hij wist dat ze zijn onzekerheid voelde, en dat wilde hij niet.
Chris haalde diep adem en ging langzaam op zijn hurken zitten. Hij aarzelde één moment terwijl hij naar de deur keek. Die leek niet zo stevig dat ze hem niet konden forceren. Het was maar een deur.
‘Ben, heb jij al eens een deur opengebroken?’
‘Nee, maar ik heb het altijd al een keer willen proberen.’
Ze deden tegelijkertijd een stap naar achteren.
‘Op drie!’ riep Benjamin. ‘Eén, twee…’
Op hetzelfde moment renden ze met hun schouder naar voren op de deur af. Chris had een hevige botsing verwacht en had er zelfs rekening mee gehouden dat hij zijn schouder zou kneuzen, maar dat gebeurde niet. Integendeel, hij viel eerst in een leegte en werd daarna door iemand vastgepakt. Hij knipperde versuft met zijn ogen en toen hij zich eindelijk hersteld had, zag hij pas wie er voor hem stond.
‘Zo, Bishop,’ zei een spottende stem met een zwaar Texaanse accent. ‘Waar ga jij zo haastig naartoe?’
‘Kunnen jullie me uitleggen wat jullie hier aan het doen zijn?’ Steve bekeek Chris van top tot teen met een grijns op zijn gezicht die nog breder en weerzinwekkender leek omdat hij tegelijkertijd op kauwgum kauwde. De bewaker wachtte het antwoord niet af. In plaats daarvan gebaarde hij achter zich, waar Debbie verscheen, met verward haar en een verward gezicht. ‘Ik heb er genoeg werk aan te voorkomen dat deze storm nog meer schade aanricht. Het is niet mijn taak om voor kindermeisje te spelen.’ Hij gebaarde met zijn hoofd naar Debbie. ‘Ze zocht jullie, en als je het mij vraagt is ze’ – Steve tikte met zijn wijsvinger tegen zijn rechterslaap – ‘volkomen gestoord. Ze zegt de hele tijd dat ik haar moet redden omdat iemand haar achtervolgt.’
Terwijl hij aan het woord was, stond Debbie roerloos naast hem, met een doodsbleek en uitdrukkingsloos gezicht.
‘Jezus!’ riep Benjamin. ‘Wat is er met onze miss Piggy aan de hand? Hemel, Debbie, je ziet eruit alsof…’
Hij stopte toen hij zag dat Rose hem streng aankeek. Daarna richtte Rose zich tot de bewaker. ‘Heb jij ons opgesloten?’
‘Opgesloten? Waarom? Heb ik daar een reden voor?’
‘Waar is je collega eigenlijk?’ vroeg Julia.
‘Als ik dat wist zou ik dolblij zijn. Het lijkt alsof hij in rook is opgegaan. Maar goed, ik had toch al niet zveel aan hem. Gewoon te oud voor dit werk. We hebben hier mensen nodig die in staat zijn om dit soort types’ – hij wees naar Chris – ‘onder de duim te houden.’
‘Ik wil nog steeds heel graag weten wat je aan het doen was toen wij buiten stonden en het bestierven van de kou.’
‘Wat ik hier doe, gaat jou geen donder aan!’ Steve grijnsde weer uitdagend naar hem en Chris kon zich nauwelijks beheersen. De bewaker had iets wat hem agressief maakte. Die vent was gewoon te zelfverzekerd en… hij doorzag hem. Hij wist precies aan welke touwtjes hij moest trekken om Chris zo te provoceren dat hij zijn zelfbeheersing verloor. En dat was bijna gebeurd als niet uitgerekend Debbie Chris had tegengehouden. De starre blik in haar ogen was verdwenen.
‘Iemand wil me vermoorden, Chris,’ zei ze.
Chris staarde Debbie verward aan.
‘Het is echt waar,’ ging ze verder.
Een paar minuten geleden zou Chris er niets van geloofd hebben, maar ze zag er zo overtuigd uit dat er een koude rilling over zijn rug liep.
De bewaker negeerde Debbie. ‘Ik zeg toch dat ze gek is? Ze heeft een dokter nodig. Zodra de weg vrij is zorg ik dat er iemand komt om haar op te halen.’ Hij draaide zich om. ‘Jullie kunnen het best naar jullie appartement gaan en daar blijven. Ik ben niet van plan nog een keer voor kindermeisje te spelen. Ik heb belangrijkere dingen aan mijn hoofd. En als jullie denken dat dit het was en dat De storm- zijn hoogtepunt heeft bereikt, dan hebben jullie het mis.’ Na die woorden haastte hij zich naar de lift.
Terwijl zijn voetstappen wegstierven hoorde Chris Debbie vragen: ‘Ga ik vandaag dood, Rose?’
‘Er gaat vandaag niemand dood,’ antwoordde Rose, terwijl ze met haar ogen rolde en zuchtte. ‘Deb, je hebt een shock. Waarom doe je niet gewoon wat ik tegen je zeg? Ik breng je nu naar je kamer en dan ga je naar bed.’
Het was een voorstel dat Debbie alleen maar meer van slag maakte, want ze begon te krijsen. ‘Nee! Ik ga niet terug! Nee!’
‘Waarom niet?’ Rose verloor langzamerhand haar geduld.
In plaats van antwoord te geven draaide Debbie zich naar Julia. ‘En het is jouw schuld!’ gilde ze. ‘Het is allemaal jouw schuld!’
15
Debbie weigerde koppig om het appartement binnen te gaan. Ze deed Chris aan Ike denken, die vanochtend had geweigerd om in Brandons auto te springen. Net als de zwarte dog zette Debbie zich schrap en ze liet zich niet overtuigen door Rose, die geduldig op haar inpraatte. ‘Je bent niet alleen, Deb. Wij zijn bij je. Wat kan er gebeuren?’