‘Ik heb geen flauw idee! Maar wat me echt aan het denken zet…’
‘Wat?’
‘Deze film is niet lang geleden door iemand bekeken. De beamer was nog warm toen ik hem aanzette.’
De stilte die op zijn opmerking volgde, duurde maar een hartslag. Daarna sprong Julia op en rende struikelend naar de deur. ‘Ik moet hier onmiddellijk weg!’
Zelfs op de Ghost was ze niet zo van streek geweest.
‘Julia, wacht!’ Chris stond op en liep achter haar aan. Ze was al bij de deur en duwde er tevergeefs tegen.
‘Wel verdomme…’ Chris was met één stap bij haar en duwde de deurkruk naar beneden. Niets. Hij probeerde het nog een keer. Kansloos. En tegen beter weten in begon hij tegen de deur te schoppen. Zijn rechtervoet raakte de deur met een doffe klap. Bam! Waarom moest dit uitgerekend vandaag gebeuren? Bam! Waarom nu? Op deze dag? Waarom moest het verleden weer een rol spelen? Waarom werden ze er voortdurend aan herinnerd? Hield het dan nooit op? Chris schopte opnieuw tegen de houten deur, maar voelde geen pijn. Het deed hem goed om eindelijk alle frustratie, alle woede los te laten.
Deze dag ontglipte hem. Elke dag kan maar een bepaalde hoeveelheid shit bevatten en alles wat daarboven uitstijgt, moet je gewoon buitensluiten, dacht hij. Gewoon uitzetten, als een oververhit elektrisch apparaat.
Die acht studenten hadden zich blindgestaard op een idee en dat had hun uiteindelijk het leven gekost. Nou en? Het was hun eigen schuld geweest. Hij had er totaal geen behoefte aan om daar telkens weer mee geconfronteerd te worden. Het was meer dan dertig jaar geleden gebeurd. Hij wilde het allemaal achter zich laten.
En waarom ben je dan hier, Chris?
Hij kwam pas weer bij zijn positieven toen Julia’s stem tot hem doordrong en hij langzamerhand haar paniek begon te begrijpen terwijl ze tegen hem riep: ‘Iemand heeft ons opgesloten!’
‘Dat kan toch niet?!’ Chris draaide zich om. ‘Benjamin, doe die deur onmiddellijk open.’
‘Ik heb hem niet op slot gedaan,’ protesteerde Benjamin. ‘En ik ben niet verantwoordelijk voor wat hier allemaal gebeurt.’
‘O nee?’ Chris pakte Julia’s hand om haar te kalmeren. Deze keer liet ze het toe dat hij haar aanraakte. ‘Wie anders? Jij bent toch de enige met een sleutel?’
‘Geen idee.’ Benjamin ging naast hem staan en probeerde ook tevergeefs de deur open te duwen. ‘Hij zit inderdaad op slot.’
Chris schudde zijn hoofd. ‘Denk je dat ik gek ben? Natuurlijk zit hij op slot.’ Als om het te bewijzen duwde hij de deurkruk nog een keer naar beneden.
Ben haalde zijn sleutelbos uit zijn zak en probeerde de sleutel in het slot te steken, maar dat mislukte. Hij probeerde het nog een keer. Deze keer pakte de sleutel, maar het lukte niet hem om te draaien. Benjamin probeerde het opnieuw, maar de sleutel bewoog geen millimeter.
‘Verdomme! Hij zit vast.’
‘Ik móét hier weg!’ Julia omklemde Chris’ hand nog steviger en fluisterde: ‘Als Benjamin de deur niet op slot heeft gedaan, wie was het dan? Wie heeft de film in de projector gestopt? Wat heeft dat lege graf te betekenen? Wat gebeurt er allemaal, Chris?’
‘Ik weet het niet.’ Het was een zin die hij haatte.
‘Wie weet eigenlijk dat we hier beneden zijn?’ vroeg Julia wanhopig. ‘Wie kan het weten, behalve Debbie?’
De bewakingscamera’s, schoot het door Chris hoofd. Iemand observeert ons. Overal zijn ogen. Maar wie?
‘Er is vast een logische verklaring voor,’ antwoordde hij zonder overtuiging.
‘Een logische verklaring?’ hoorde hij Rose achter zich. ‘Wie sluit ons hier op? Waarom kijkt iemand naar deze film?’
Julia’s stem was toonloos toen ze antwoord gaf. ‘Vraag je je dat nog af? Het gebeurt! En niet toevallig. Denk aan de foto’s die we boven op de Ghost hebben gevonden. De dode in de gletsjerspleet, of die zogenaamde Paul Forster, die na de beklimming van de Ghost spoorloos verdween. De storm-. Het gebeurt allemaal, en we kunnen er niets tegen doen.’
Ze keken elkaar aan. Julia’s woorden bleven in de lucht hangen.
‘Je gelooft toch niet echt wat je broer de hele tijd beweert?’ Nog voordat Chris de vraag had uitgesproken, had hij er al spijt van. ‘Dat deze plek boosaardig is. Ik bedoel, hoe kun je dat serieus denken?’
‘Laat Robert erbuiten.’
‘Kan hij zich niet vergissen?’ vroeg hij woedend. ‘Denk je dat iemand de macht heeft om ons gevangen te houden in de vallei? Mensen veroorzaken geen storm.’
Waarom zei hij dat? Het was een belachelijke opmerking, die verraadde dat hij niet zo zeker van zijn zaak was als hij deed voorkomen. Het bracht alleen zijn eigen angsten aan het licht. Nee! Stop! Alsjeblieft geen paniek nu.