Geen antwoord.
‘Debbie, heb je de wond gedesinfecteerd met het middel dat ik je gegeven heb?’
‘Alles is in orde,’ hoorde ze Debbie zeggen. Er klonk een trillende snik in haar stem. Daarna hoorden ze opnieuw water stromen.
‘Huil je?’ vroeg Rose.
‘Dat is niks nieuws,’ antwoordde Benjamin. ‘Debbie huilt altijd.’
‘Ze heeft daarstraks zulke rare dingen gezegd,’ fluisterde Rose hoofdschuddend.
‘Dat is ook niks nieuws.’
‘Maar deze keer is het anders. Ze somt voortdurend lijsten op. Het is gewoon griezelig. Ik geloof dat er echt iets mis is met haar. Ze moet onderzocht worden door een dokter.’
‘Ik kan naar Steve gaan,’ stelde Julia voor. ‘Hij kan het ziekenhuis in Fields inlichten, en als de weg vrij is brengen we haar naar de dokter. Of ze sturen iemand.’
Chris wees naar de sneeuwchaos achter het raam. ‘Met dit weer? Dat kun je vergeten.’
De oude ramen, die aan de voortdurende druk van de wind blootstonden, rinkelden alsof ze zijn woorden wilden bevestigen. De appartementen waren in tegenstelling tot de collegezalen en ontvangsthal nooit gerenoveerd. Zelfs op normale dagen tochtte het verschrikkelijk en nu kon Chris alleen maar hopen dat de ramen standhielden onder de druk.
‘Wanneer houdt het eindelijk eens op?’ mompelde Rose.
‘Kom!’ riep Benjamin. ‘We moeten hier niet rondhangen en zitten kniezen, mensen. Ontspan. Het noodlot heeft ons hier gebracht en we moeten ervan genieten dat we het hele schoolgebouw voor onszelf hebben. Ik heb een idee waarmee we deze storm door kunnen komen.’
‘Waarmee dan?’ vroeg Rose.
‘Films kijken.’
‘Je ziet toch dat het beeld elke paar seconden stopt?’ antwoordde Chris.
‘Nee, ik bedoel echte films, in de bioscoop in de kelder. Ik heb er heel veel. Fantasy, thrillers, sciencefiction. Willen jullie psycho of bloed? Moet de film in de winter of de zomer spelen? Geven jullie de voorkeur aan monsters of psychopaten? Wat denken jullie van Eden Lake? Of kennen jullie The Hills Have Eyes? Die zijn allebei hartstikke goed.’
‘Als het zo blijft sneeuwen kunnen we waarschijnlijk je hele collectie bekijken,’ verzuchtte Rose.
‘Des te beter!’ Benjamin stond al bij de deur en zelfs achter de camera, die hij op de groep richtte, was zijn voorpret duidelijk zichtbaar. ‘Zo zagen ze eruit voordat het griezelen begon. We zien elkaar beneden in de bioscoop.’
‘Wat doen we met Debbie?’ vroeg Julia.
‘Ik zorg ervoor dat ze een slaappil neemt en naar bed gaat. Het lijkt me niet goed voor haar om nu naar de een of andere horrorfilm te kijken,’ antwoordde Rose, waarna ze opnieuw op de badkamerdeur klopte.
‘Debbie? We gaan naar de bioscoop in de kelder om films te kijken.’
Er klonk gemompel.
‘Praat eens harder, Debbie, ik kan je niet verstaan.’
De kraan ging open en weer dicht.
‘Debbie?’
‘Doe maar wat jullie willen, ik moet…’
De rest verstonden ze niet. Plotseling trilden de muren en vibreerde de vloer. Er klonk een oorverdovende knal en er ging een schok door het gebouw. Na de eerste knal volgden er meer, die erger waren dan al het kabaal dat De storm- tot nu toe had geproduceerd. Het leek alsof er een goederentrein vlak langs hun raam denderde.
Rose rende naar het raam en keek naar buiten. Toen ze zich omdraaide was haar gezicht doodsbleek.
‘Bij de oever van het meer…’ Haar stem haperde.
‘Wat?’ vroeg Julia.
‘… staat geen boom meer overeind.’
12
Lijst 34 – Lievelingsuitspraken van mijn stiefvader:
1. geen make-up aan de eettafel!
2. was je handen!
3. krab niet de hele tijd!
Debbie hoorde dat de anderen het appartement verlieten en het stil werd. Ze was blij dat ze allemaal hier bleven. Dat was beter dan bij oma Martha in Vancouver rondhangen. Was ze maar niet zo moe geweest. En ze had het nog steeds ijskoud. Debbie draaide de kraan open en liet heet water over haar vingers stromen. Ze had altijd koude handen. Dat had ze geërfd.
Debbie geloofde heilig in genen. En als die verhalen over dna klopten, waaraan ze absoluut niet twijfelde, dan mocht haar oma zeggen wat ze wilde, maar dan kon ze in elk geval in een aantal opzichten haar toekomst voorspellen. Ze zou al jong kinderen krijgen, net als haar oma en moeder. En haar haar zou laat grijs worden. Maar ze moest met haar – hoe zei oma dat ook alweer? – chique bleke huid oppassen dat ze geen huidkanker kreeg, zoals oom Joseph, die daaraan was overleden toen hij negenendertig was.
Debbie draaide de kraan dicht en staarde voor de zoveelste keer in de spiegel. Ze had het gevoel dat de zwelling op haar voorhoofd erger was geworden. Ze zou een klacht tegen Chris indienen. Hij had te hard gereden. Ze had wel dood kunnen zijn. Hij mocht blij zijn als hij haar alleen smartengeld hoefde te betalen, en daarmee zou Chris al diep in de problemen komen, want Chris was árm.