Zo had hij het allemaal niet gepland. Ze hadden nu in Fields kunnen zijn. We hadden ook dood kunnen zijn, fluisterde een stem in zijn hoofd. Wees maar blij dat er niets ernstigs gebeurd is. En je bent met Julia samen. Dat is het enige wat telt.
Net zo snel als de wolk was verschenen, loste hij ook weer op. Het zicht werd helderder en hij zag dat Julia naast hem stond. Ze trilde over haar hele lichaam.
‘Chris, wat was dat?’ hoorde hij haar fluisteren.
Hij vermande zich en sloeg zijn armen om haar heen. ‘Het is De storm- maar. Maak je geen zorgen. Ik zorg ervoor dat we hier wegkomen.’
Hij draaide zich naar Ben om. ‘Laten we de zijingangen proberen.’
‘Die zijn natuurlijk ook afgesloten,’ zei Rose nuchter.
Chris’ bezorgdheid sloeg om in irritatie. ‘Wat stel jij dan voor? Hier buiten overnachten?’
‘Ik bel de telefooncentrale.’ Rose haalde haar mobieltje uit haar tas en toetste een nummer in. Ze keken allemaal verwachtingsvol naar haar, maar even later schudde ze haar hoofd. ‘Ik krijg een bandje.’
Ze wisselden besluiteloze blikken.
Ineens bedacht Chris dat Julia hem ’s ochtends met Steves mobiel had gebeld. Hij klikte naar de lijst met ontvangen telefoongesprekken, maar bij de bellerinformatie stond dat ze met een privénummer had gebeld. Die rotvent hield zijn nummer geheim.
‘Goed,’ zei hij. ‘Ik denk dat we ons moeten opsplitsen. Julia en ik gaan naar de rechterzijingang. Benjamin, jij probeert samen met Rose en Debbie de linkerkant.’
‘Ik zet geen stap meer,’ zei Debbie.
‘Dan blijf je hier. Dat is waarschijnlijk ook beter. Op een bepaald moment moet een van die onnozele bewakers toch op het idee komen om zijn werk te doen.’
Chris pakte Julia’s hand en ze liepen samen in de richting van de zuidvleugel. Ze hadden de zijingang bijna bereikt toen ze een luid gerammel hoorden. Het duurde even voordat Chris besefte wat het was. Hij liet Julia’s hand los en begon te rennen. Hij hoorde haar achter zich roepen, maar gaf geen antwoord. Toen hij de zijingang had bereikt bleek dat waar hij bang voor was geweest, inderdaad klopte. Ook deze ingang werd versperd door een traliehek. Zelfs als ze een sleutel hadden gehad, hadden ze met geen mogelijkheid in het warme gebouw kunnen komen.
Hij pakte de metalen steunbalken vast en trok eraan. Chris wenste niet voor de eerste keer in zijn leven dat hij alleen door de kracht van zijn gedachten al zijn problemen kon oplossen. Zoals dit traliehek uit zijn hengsels lichten of vandaag opnieuw beginnen of terugkomen op zijn beslissing die hem naar deze plek had gebracht.
Het volgende moment stond Julia naast hem. ‘Het is bijna alsof we niet naar binnen mogen, vind je ook niet? Alsof iemand probeert dat te voorkomen.’ Op hetzelfde moment wist hij dat hij er geen spijt van had dat hij had besloten om uit te zoeken hoeveel waarheid de verhalen van zijn vader bevatten.
8
Lijst 5 – Mensen die ik iets slechts toewens!
Debbie merkte nauwelijks dat de anderen verdwenen. Ze was veel te druk bezig met opsommen wie ze iets slechts toewenste. Chris bijvoorbeeld, omdat hij haar vandaag bijna had vermoord. Ze zou wraak op hem nemen, dat stond vast. Over het soort wraak zou ze later nadenken. Ze had hoofdpijn en voelde zich doodmoe, terwijl de gedachten in haar hoofd rondtolden als de sneeuwvlokken voor haar ogen.
Chaos, dacht ze. Overal chaos. Ja, ze had in haar leven al veel slechte dingen gedaan. Heel slechte dingen, als je er als buitenstaander naar keek. Maar het was nooit zonder reden geweest. Nee, ze was rechtvaardig. Sommige mensen verdienden gewoon niet anders, maar dat was haar schuld toch niet?
Het ergste was waarschijnlijk dat ze haar mooiste gekleurde knikkers in de mond van haar tweejarige zusje Alice had gestopt. Alice had ze doorgeslikt omdat ze dacht dat het snoepjes waren. Dat Alice bijna stikte was afschuwelijk geweest, maar Alice’ vader, die ook Debbies stiefvader was, was tenslotte arts. Het was dus niet echt levensbedreigend geweest, of wel soms?
Het was alleen stom dat ze meteen dachten dat zij er iets mee te maken had, hoewel ze de hele tijd had volgehouden dat ze niets had gedaan. Er was geen bewijs, dus hoe kwamen ze erbij dat zij het was geweest? Waar haalden ze die zekerheid vandaan? Alice had geen woord gezegd. Dat kon ook niet, want ze was pas op haar derde begonnen met praten. Haar zusje was veel minder intelligent dan Debbie, maar iedereen bewonderde haar.
Na dat voorval hadden ze Debbie naar een dokter gestuurd. Hoewel, hij was helemaal geen echte dokter. Professor doctor Jonathan Green was een van die zwammende, baardige psychiaters die Noord-Amerika overspoelden omdat joden blijkbaar de beste psychiaters ter wereld waren. Debbie hield van landelijke statistieken. Dat was een van de redenen waarom ze geografie als hoofdvak had gekozen.