Mia’s ogen werden groot van verbazing. ‘Dat je zoiets durft te zeggen!’ zei ze verstikt. ‘Ik heb je niets gekost! Je hoefde zelfs geen accommodatie voor me te regelen aangezien de flat die ik in Londen gebruikte van jou was en leegstond!’
‘Ik bedoelde niet –’
‘Hou je mond! Weet je wat je bent, Nikos? Een arrogante, egoïstische… gierigaard!’ Ze zag hem verstrakken en zijn kin agressief naar voren steken. Woedend ging ze verder. ‘Ik vond je l-leuk, dus je verwaardigde je aan te nemen wat ik te bieden had. Geweldig, dank je, grazie tanto, amore mia maar niet heus. En wat heeft het je gekost? Een redelijk geprijsd etentje en enkele uren waarin je naar mijn saaie praatjes luisterde, gevolgd door een chic feest en een snel pleziertje in jouw bed voordat je in een koude kikker veranderde en me eruit gooide! Als je dat veel onderhoud vindt, moge God je dan vergeven voor wat je normaal over je vrouwen uitstort. Geen wonder dat ze zeggen dat je op moet passen voor Grieken die met geschenken komen.’
‘Ben je klaar?’ vroeg de koude kikker tussen zijn opeengeklemde kaken door. ‘Zo ja, mag ik dan afmaken wat ik wilde zeggen voordat je me naar mijn keel vloog?’ Zijn sarcasme sneed als een mes door Mia heen. ‘Ik bedoelde emotioneel,’ zei hij opzettelijk precies. ‘Veel onderhoud op emotioneel gebied,’ vervolgde hij, ‘en je bent een irritante lastpost!’
‘Je bent kinderachtig vergeten!’ voegde Mia eraan toe.
De auto kwam tot stilstand. Zonder verder iets te zeggen, opende Nikos zijn portier en stortte zich naar buiten. Mia bleef zitten wachten tot hij haar portier kwam opendoen. Dat kon ze natuurlijk zelf wel, maar daar had ze geen zin in. Als ze de keus had gehad – en hij had haar in de afgelopen twaalf uur weinig keus gelaten – zou ze blijven zitten waar ze zat!
‘Laat dat humeur maar in de auto achter,’ snauwde hij toen hij haar naar buiten hielp.
Met een vijandig gebaar gooide ze haar haren naar achteren.
Vrouwen waren een vloek, dacht Nikos tandenknarsend toen ze samen over de stoep naar een van de meest exclusieve eetgelegenheden in de stad liepen. Ze wisten niet wanneer ze zich moesten gedragen – of wanneer een man genoeg had van hun ongelooflijk wispelturige en inconsequente nonsens! Ze was niet zo twistziek geweest toen hij haar tijdens de vlucht op zijn schoot had getrokken en haar had gekust.
En, Theos, dit was niet het moment om eraan te denken wat ze daarna hadden gedaan. Het ergste was nog wel dat ze hem nu alweer opwond omdat ze er zo geweldig uitzag als ze kwaad was! Haar ogen brandden, en haar mond was opgezwollen en pruilend, omdat hij haar vlak voordat ze zijn appartement hadden verlaten in een hoek had gedreven om te proberen haar koppigheid weg te kussen. Die kus was ook weer een overweldigende ervaring geweest, maar zonder de bevredigende afloop, want haar koppige schild was op zijn plaats gebleven. Haar sensationele mond droeg echter nog steeds de sporen van zijn kus, en hij wilde haar opnieuw kussen, nu!
‘Voorzichtig,’ zei hij hees, haar arm pakkend toen ze de smalle trap op liep voor de ingang van het restaurant.
Ze droeg de gebruikelijke levensgevaarlijk hoge hakken, en hij beloofde zichzelf in stilte dat hij ze allemaal weg zou gooien zodra hij de gelegenheid had! Ze was zwanger, verdorie. Ze droeg zijn kind. Eén keer struikelen met die belachelijke hakken, en het kon allemaal voorbij zijn. Iets wat schokkend veel op paniek leek voer door zijn lichaam, waardoor hij met een ruk bleef staan. Verbaasd keek Mia naar hem op, en zijn hart maakte een vreemde duikvlucht naar zijn tenen.
‘Wat is er?’ vroeg ze met een boze blik alsof ze verwachtte dat er weer een ruzie zou uitbreken.
‘Niets,’ antwoordde hij, zich beheersend. ‘Ik herinnerde me iets wat ik had moeten doen voor we weggingen,’ loog hij. Hij voelde zich vreemd licht in zijn hoofd toen hij de deur van het restaurant voor haar opende.
Ze liep voor hem uit de foyer in, een weelderig wolk van paars satijn en haar schitterende haar een zijden stroom van zwarte golven op haar gespannen smalle rug. Paars voor vergif of paars voor passie, mijmerde hij grimmig. Vanavond was ze beide.
De eigenaar van het restaurant kwam aangesneld om hem te begroeten. Hij moest tegen zijn zin zijn sociale gezicht opzetten en aangenaam glimlachen, met Mia naast hem die gelukkig hetzelfde deed. Hij had haar in elk geval nog íéts geleerd, dacht hij grimmig.
Net toen ze door wilden lopen naar het restaurant zelf, vloog de deur open en kwam er een stel mensen binnen. Automatisch draaide Nikos zich naar hen om, en hij verstarde toen hij een van hen herkende. Dit kon niet waar zijn, dacht hij. Hij probeerde Mia’s aandacht af te leiden toen ze zich omdraaide om te zien waarnaar hij keek, maar hij was al te laat, en ook zij verstijfde.