Alleen al de manier waarop hij zijn blik had afgesloten en hoe hij zijn kaken op elkaar had geklemd voordat hij zich had omgedraaid, was genoeg om de knoop in Mia’s maag strakker te trekken. Het was hem weer gelukt; zijn zwijgende kritiek had haar weer van haar stuk gebracht. Ze wist niet of ze boos of verdrietig moest zijn.
Ze was op de laatste tree toen hij zich met een zakelijk gezicht weer omdraaide. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Petros had iets dringends met me te bespreken voor we vertrekken.’ Al pratend liep hij op haar af. Hij zag er geweldig uit in zijn smoking. ‘Wat zie je er fantastisch uit,’ zei hij. ‘Mooie jurk.’
Mia wist een gespannen lachje op te brengen.
‘Heb je geen jas of sjaal of zoiets?’
Hoofdschuddend antwoordde ze: ‘Het is een warme avond.’ In werkelijkheid had ze vergeten iets mee te nemen, maar dat ging ze niet toegeven aan deze man die een laatste blik over haar liet dwalen alvorens een kort knikje met zijn hoofd te geven.
‘Oké, laten we dan gaan.’
Kwiek, zakelijk en scherp beschreef Mia hem, terwijl ze naast hem naar de voordeur liep. Hij hoefde niet hardop te zeggen dat het om werk ging. Netwerken terwijl ze deden alsof ze zich vermaakten; de naam Theakis naar buiten brengen op een plek waar hij onthouden werd, en mensen in gedachten houden die in de toekomst nuttig voor hem konden zijn. Dat was waar het om draaide.
Ze wilde hem vragen of ze overwerktarief betaald kreeg, maar besloot de toon van de avond maar niet te zetten met een opmerking die hem beslist zou irriteren.
Even later cirkelden ze boven het landgoed van D’Lassio. Mia was oprecht verbijsterd door de paleisachtige grootsheid ervan, zelfs vergeleken met Balfour Manor. Balfour was meer naar traditionele richtlijnen gebouwd, met het patina van ouderdom, dat de robuuste stenen muren verzachtte, terwijl dit huis was ontworpen om op een Romeinse villa te lijken met een centrale binnenplaats en formele tuinen aan drie kanten van het huis. Aan de voorkant van het huis lag golvend groen grasland, doorsneden door een lange oprijlaan. Aan één kant ervan glinsterde een geïmproviseerde parkeerplaats door de ondergaande zon die op de rijen auto’s scheen.
Mia telde zes helikopters aan de andere kant van de oprijlaan, en toen ze lager vlogen, zag ze twee zwembaden, een buiten en een onder een glazen koepel. Twee televisieploegen en een horde fotografen die wel uit duizend man leek te bestaan, wachtten om hun aankomst te verslaan. Zodra ze hen in het oog kreeg, begon haar hart sneller te slaan.
‘Plak de Balfour-glimlach op, glikia mou,’ instrueerde Nikos haar zacht toen hij haar het trapje van de helikopter af hielp.
Gehoorzaam zette Mia een glimlach op. Sluiters van camera’s begonnen woest te klikken, en flitslampen lichtten op. Nikos bleef haar hand vasthouden toen ze over een zorgvuldig aangelegd tapijt van kunstgras liepen. Van alle kanten werden ze door de media belaagd. Achter hen begonnen de rotoren van de helikopter weer te draaien. Een regen van vragen werd op hen afgevuurd, en een microfoon werd in haar gezicht geduwd.
‘Goedenavond, Miss Balfour, wilt u ons vertellen welke ontwerper uw jurk heeft gemaakt?’
Mia was zo verbaasd dat ze recht in de lens van een televisiecamera keek, dat ze zonder na te denken antwoordde. Pas toen het kwaad al was geschied, vroeg ze zich af of de wereldberoemde Italiaanse ontwerper nog met deze jurk in verband gebracht wilde worden, aangezien hij al minstens een jaar oud was.
‘Buona sera, signorina.’ Bij het horen van haar moedertaal, draaide Mia haar hoofd de andere kant op, recht in een tweede camera. ‘Signor Valencia weet hoe hij het beste uit een geweldig figuur kan halen, hè?’ De interviewer had de naam van de ontwerper al opgepikt. ‘Wilt u even de tijd nemen om de mensen in Italië te vertellen hoe het is voor een Toscaans meisje om te ontdekken dat ze de dochter is van een steenrijke Engelsman?’
De vraag kwam volkomen onverwacht. De camera kwam vlak bij haar gezicht. Haar vingers verkrampten, strekten zich en verstrengelden zich toen stevig met die van Nikos. Een blos steeg naar haar wangen, terwijl hij alleen maar naast haar stond, koel glimlachend en wachtend op haar reactie.
Het was een test. Weer een les die hij haar leerde hanteren. Leraar en leerling aan het werk in het klaslokaal van het leven.
‘Sì… Grazie… Buona sera, Italia…’ Ze slaagde erin haar glimlach te handhaven en met een redelijk intelligente opmerking te komen over de verschillen tussen haar oude en haar nieuwe leven.
‘Je hebt een heerlijke stem, Mia!’ riep iemand anders in het Engels naar haar. ‘Erg sexy. Ik zou de hele avond naar je kunnen luisteren! Wat vind jij ervan, Nikos?’
Nikos glimlachte slechts en begon weer te lopen, denkend dat het woord ‘sexy’ geen recht deed aan de donkere hese tonen die ze gebruikte als ze in haar moedertaal converseerde. Zijn donkere hoofd buigend, mompelde hij: ‘Dat heb je goed gedaan. Laten we nu kijken of we je door de rest van de avond kunnen loodsen zonder dat je naar de keukens vlucht.’