‘Wacht even, Mia.’ Zijn rustige stem deed haar halverwege de hal stilstaan. ‘Je bent iets vergeten.’
Ze stond stijf van de spanning en wilde zich niet omdraaien, maar haar trots gebood het haar. Hij stond naast de lift in een bedrieglijk passieve houding, maar zelfs met haar beperkte ervaring voelde ze de seksuele opwinding van hem af stralen. In haar buik fladderden vlinders rond. Zonder te weten dat ze het deed, bracht ze haar handen in een verdedigende houding voor haar lichaam. ‘Wat dan?’ vroeg ze behoedzaam. Ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken.
Nikos vroeg zich af hoe ze zou reageren als hij voorstelde om wat ze buiten begonnen waren af te maken. Ze zag er zo ontzettend mooi uit, terwijl ze daar haar best stond te doen om niet te laten merken hoe ontdaan ze was. Haar onschuld vormde een onwrikbare barrière. Hij wilde er dwars doorheen breken en gewoon… Ja, gewoon wat? Hij hoefde alleen maar zijn zelfbeheersing te laten varen en de grote brand zou uitbreken, wat hen misschien allebei zou opluchten. Jammer dat Oscar hem dat belette.
‘Je manieren,’ antwoordde hij uiteindelijk. ‘Het is de gewoonte dat je de man bedankt met wie je uit eten bent geweest.’
Het voelde alsof hij haar keel had doorgesneden. Zo koel, zo sardonisch, zelfs nu nog las hij haar de les. Ze sloot haar ogen toen de pijn van de misselijke manier waarop hij haar behandelde, explodeerde als een vuurwerk dat in ijs veranderde op het moment dat het in haar vlees drong. ‘Bedankt,’ zei ze stijfjes, ‘voor de fijne avond, signor.’
‘Graag gedaan, signorina, zei hij, en zelfs de superbeheerste Nikos Theakis kon niet voorkomen dat zijn mondhoeken berouwvol trilden.
Hij zag iets van Oscars arrogantie in de manier waarop ze met haar hoofd knikte alvorens zich om te draaien en op haar belachelijk hoge hakken weg te lopen. Ze hield haar kin omhoog, haar schouders naar achteren, en haar glanzende zwarte haar golfde over haar gespannen rug. Er was geen trilling in haar lichaam te zien toen ze naar haar deur liep, de veiligheidscode intoetste en naar binnen stapte.
De deur sloot zich achter haar met een indrukwekkend beheerst zachte klik. Alsof het een teken was dat hij zijn dekking kon laten zakken, leunde Nikos met zijn schouders tegen de muur en sloot zijn ogen.
Mia Bianchi was razendsnel het soort recreatieve drug aan het worden waaraan hij zich nooit had overgegeven. Het soort dat je alleen nam als je alle controle over je leven wilde kwijtraken.
Hij had een vrouw nodig, besloot hij grimmig. Hij had zijn afspraak van die avond niet moeten afblazen alleen maar om iemand na te jagen die hij toch niet kon hebben.
Bij deze vernederende bekentenis opende hij zijn ogen, wierp een laatste blik op haar gesloten deur en liep terug naar de lift.
Mia zag Nikos vanuit haar slaapkamerraam de parkeerplaats oversteken met de lange passen van een man die graag weg wil. Plicht gedaan, dacht ze verslagen. Lastige verantwoordelijkheid veilig thuisgebracht. Nu kon hij zijn echte leven weer oppakken. Hij had zijn mobieltje tegen zijn oor gedrukt om erachter te komen waar dat leven momenteel plaatsvond.
Een vrouw?
Natuurlijk een vrouw, zei ze tegen zichzelf, waarna ze de jaloezieën dichtdeed om hem niet meer te hoeven zien.
Hoofdstuk 5
Mia ontwaakte uit de duistere diepten van haar zware slaap door het geluid van haar mobiele telefoon. Ze tastte op het nachtkastje rond tot ze hem te pakken had en duwde hem tegen haar oor. ‘Ciao,’ zei ze.
‘Met Nikos,’ klonk het op zijn gebruikelijke ongeduldige toon. ‘We gaan naar Hampshire.’
Ze schoot overeind, haar slaperige ogen opengesperd. ‘Hampshire?’ herhaalde ze. ‘W-Wat moeten we daar?’
‘Werken,’ antwoordde hij. ‘Netwerken, beter gezegd.’
Slaperig streek Mia haar haren uit haar gezicht. ‘Maar het is zaterdag, ik moet naar…’
‘Ik kan me niet herinneren je te hebben beloofd dat je de weekeinden vrij zou hebben. Dus zeg je plannen maar af. Ik ga nu weg. Wanneer ik terugkom, moet je klaar zijn voor vertrek. Neem een jurk mee, iets formeels.’
‘Iets formeels. H-Hoe formeel precies?’
‘Bella-op-de-rode-loper-formeel,’ antwoordde hij droog, verwijzend naar haar bloedmooie halfzus die supermodel was. ‘Heb je zoiets?’ vroeg hij toen.
Langzaam stond Mia van bed op. Onderwijl liet ze de vele kledingstukken die in de logeerkamer hingen aan haar geestesoog voorbijtrekken. ‘Ik denk het wel, maar ik ben niet zo goed bij formele gelegenheden,’ zei ze bezorgd. ‘Ik denk niet –’
‘Dit is op bevel van Oscar, niet van mij,’ bracht hij haar op de hoogte. ‘Hij wil dat je daar de familie vertegenwoordigt omdat niemand anders beschikbaar is. Wil je hem bellen om te zeggen dat je het niet aankunt?’