Fiona had gelijk. Het was tijd om over haar verliefdheid op Nikos Theakis heen te komen. Het was tijd om het verlegen plattelandsmeisje achter zich te laten en de kans te benutten die haar vader haar bood om zichzelf te ontdekken.
Een man… Wat moest je doen om een man te krijgen?
In elk geval niet alleen in haar flat zitten. Had ze de man met wie ze had geluncht kunnen overhalen om haar mee uit te vragen, als ze had gewild?
Haar geïsoleerde bestaan in Toscane had haar niet voorbereid op het leven van een zelfstandige jonge vrouw in een grote stad. Ze had haar hele leven samen met haar tante op een kleine boerderij op een heuvel gewoond, op vijf kilometer afstand van het dichtstbijzijnde dorp. Ze was naar een nonnenschooltje voor meisjes gegaan, en ze hadden het zo krap gehad, dat ze het zich zelfs niet had kunnen veroorloven om op zaterdag met haar vriendinnen naar de stad te gaan om te winkelen.
Tot dan toe had ze slechts twee blijvende invloeden in haar leven gehad: een liefdevolle tante op wie ze dol was en een nog oudere man voor wie ze kookte en de huishouding deed. De laatste leefde in zijn eigen wereldje. Het ergste was dat ze vanbinnen nog altijd dat stille, verlegen plattelandsmeisje was, hoezeer Oscar en zijn dochters ook hun best hadden gedaan om haar uit haar schulp te laten kruipen.
Met een zucht draaide ze zich om naar de kamer met zijn neutrale muren en neutrale moderne meubelen en de televisie die zachtjes aanstond zodat het niet zo stil was.
Ze ging uit. Het besluit kwam uit het niets. Het overviel haar zomaar, en voordat ze het wist, liep ze haar slaapkamer in. Tien minuten later kwam ze terug, gekleed in een kort zijden lila jurkje met decolleté en kleine kanten kapmouwtjes. Onder het lopen trok ze een zwart satijnen jasje aan dat ze tussen de afdankertjes aan de stang had gevonden. Het belangrijkste van alles was dat haar beslissing om iets te doen haar bloed deed bruisen. Ze pakte haar tasje op en liep de flat uit de ovalen hal in, waar ze op de knop van de lift drukte.
Ze zou een restaurant zoeken en voor de verandering eens buiten de deur gaan eten. Massa’s coole, onafhankelijke mensen in Londen gingen in hun eentje uit eten. Dat had ze gezien tijdens de lunches waar Nikos haar mee naartoe had genomen, dus dat kon zij ook.
Moedige Mia, spotte ze, terwijl ze tintelingen vanbinnen voelde die in tegenspraak waren met het avontuur waarin ze zich ging storten. Want ze was niet moedig. En als die lift nu niet gauw kwam, ging ze…
Achter haar hoorde ze het geluid van een deur die openging, en ze draaide zich snel om. Haar tintelende ingewanden vlogen in brand toen ze oog in oog met Nikos stond. Het was niet eerlijk dat hij net dat moment had gekozen om zijn appartement te verlaten, dacht ze, terwijl ze hem ontsteld aanstaarde.
Hij droeg een formele zwarte smoking, die goed om zijn lange, sterke lichaam zat. Een zwart zijden vlinderdasje zat precies in het midden van de kraag van zijn overhemd. Zijn haar was nog vochtig, alsof hij zich na het douchen snel had aangekleed. Elke centimeter van hem zag er verzorgd uit. Haar mond werd droog, en haar hart begon te bonken toen ze haar blik opsloeg naar zijn pasgeschoren kaak en vervolgens naar zijn sensuele mond. Ten slotte maakte ze contact met zijn ogen.
Hij keek haar aan alsof de toevallige ontmoeting hem net zo van de wijs had gebracht als haar. Defensieve spanning verstijfde zijn houding. ‘Op weg naar buiten?’ Hij sprak als eerste, gladjes, kalm en, naar ze vermoedde, zorgvuldig vriendelijk.
‘Si,’ wist ze uit te brengen, zich er niet van bewust dat haar handen zich tot vuisten hadden gebald aan armen die als stokken langs haar zijden hingen.
Knikkend draaide hij zich om om de deur van zijn appartement dicht te trekken.
Gelukkig kwam de lift er op dat moment aan, zodat Mia een goede reden had om haar blik van hem los te rukken. Dat maakte echter weinig verschil, besefte ze even later, omdat ze hem via de spiegelwanden van de lift de hal door kon zien lopen. De kleine lift werd direct nog kleiner toen hij naar binnen stapte met zijn enorme lengte en zijn overweldigende aanwezigheid.
De spiegels gaven hem ook nog van alle kanten weer. Dat was wel erg veel Nikos Theakis om mee om te gaan in een besloten ruimte. Haar adem stokte toen hij voor haar langs boog om de knop voor de begane grond in te drukken. Zijn subtiele pittige geur drong haar neus binnen, en toen zijn mouw langs haar arm streek, deed ze een stap naar achteren. Dat deed hij ook.
‘Ga je iets leuks doen?’ vroeg hij nonchalant.
Met haar ogen strak op haar eigen spiegelbeeld gericht, knikte ze, waarbij haar haren langs zijn zwarte jasje streken. ‘Eten,’ antwoordde ze. Ze zag haar licht glanzende lippen het antwoord vormen. Toen ze zichzelf in de ogen keek, zag ze de diepe onzekerheid erin over haar impulsieve besluit om zomaar uit te gaan. Was ze gek geworden? Was ze stom? Wat wist zij van overleven in deze enorme metropool? Ze wist niet eens of ze linksaf of rechtsaf moest wanneer ze straks op straat stond. Links leidde naar het centrum waar de chiquere restaurants zich bevonden. Rechtsaf leidde naar de plaatselijke hoofdstraat met zijn trendy bistro’s en bars. Daar kwam ze altijd langs als ze met de metro naar huis ging en het laatste stuk liep.