Home>>read De ogenverzamelaar free online

De ogenverzamelaar(84)

By:Sebastian Fitzek


Frank schudde zijn hoofd. ‘Dat kan ik niet geloven.’

Het kraakte weer op de lijn. ‘Laat u het hem zien,’ zei Hohlfort.

Frank keek vragend naar Stoya. De hoofdrechercheur opende een kleine laptop. Het duurde geen twintig seconden, toen had zich een beeld opgebouwd dat Stoya naar hem toe draaide.

‘Dat hebben we op Zorbachs computer op de redactie gevonden.’

Frank trok zijn wenkbrauwen op en staarde naar het beeldscherm.

‘Een e-mail?’ vroeg hij.

Aan: [email protected]

Betreft: motief ogenverzamelaar



Zijn ogen gleden van de kopregel naar het tekstgedeelte van de mail.

‘Hij heeft hem aan zichzelf gestuurd,’ hoorde hij Stoya zeggen. Het klonk als een vraag.

‘Dat doet hij vaak,’ bevestigde Frank. ‘Zijn methode om een reservekopie te maken. Andere mensen zetten belangrijke bestanden op een usb-stick. Alex mailt ze aan zichzelf. Heeft het voordeel dat hij ze vanaf iedere computer ter wereld kan openen.’

‘Interessant. Maar kunt u ons ook de inhoud verklaren?’ vroeg Hohlfort.

Frank tuurde een poosje naar het scherm en schudde toen zijn hoofd.

Aan: [email protected]

Betreft: motief ogenverzamelaar

Waarom denkt iedereen altijd alleen aan de ogen? Die zijn niets dan afleiding.

Net als een goochelaar, die rechts iets laat ontploffen, zodat we het konijn niet zien dat hij links uit zijn hoed tovert. Veel belangrijker is de familie. Hij doet alleen maar een liefdestest!



‘Weet u wat hij daarmee bedoelt, meneer Lahmann? Met de liefdestest?’

Stoya was achter hem gaan staan en wierp een schaduw op de monitor.

‘Nee, geen idee. Daar heeft hij nooit met me over gesproken.’

‘Dan denk ik dat het de hoogste tijd wordt om met hem te praten,’ knarste Hohlforts stem uit de luidsprekers.

Stoya klapte de computer dicht. ‘U weet zelf dat uw baas over onverklaarbare daderkennis beschikt. Hij kent niet alleen de gefolterde verpleegster, maar ook het jongste slachtoffer, Lucia Traunstein, wier telefoon hij nog uren nadat ze was vermoord heeft gebeld. Dat kan een bewijs voor zijn onschuld zijn, maar ook voor zijn gestoorde waarnemingen. Maar nu schijnt hij ook nog het motief van de ogenverzamelaar te kennen. Ik heb geen idee wat hij bedoelt met die verdomde liefdestest. En ik weet ook niet hoe diep Zorbach er werkelijk bij betrokken is. Maar ik weet heel zeker dat ik hem zo snel mogelijk moet vinden. Koste wat het kost.’

Stoya leunde met beide handen op tafel en keek dreigend op Frank neer. Zijn gezicht was zo dichtbij dat Frank de fijne adertjes die zich in Stoya’s neusgaten hadden vastgezet kon zien.

‘Ik zal hem vinden. En u gaat me daarbij helpen, meneer Lahmann. Of u wilt of niet.’





25




(NOG 2 UUR EN 29 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)





ALEXANDER ZORBACH (IK)


NET TOEN IK MERKTE DAT ZE OP HET PUNT STOND DE CONTROLE over haar emoties te verliezen hield ze op. Zomaar. Ze bleef schrijlings op me zitten, kruiste haar armen achter haar hoofd en bewoog zich niet meer.

‘Wat is er?’ vroeg ik verstoord en ik trok mijn hand onder haar blouse vandaan.

Even daarvoor had ik nog het gevoel gehad dat ik haar gedachten kon lezen, zozeer voelde ik me met haar versmolten, en opeens was ze mijlenver van me verwijderd, hoewel ik nog in haar was.

‘Ik voel niets.’ Ze hijgde ademloos.

Ik keek haar gedesillusioneerd aan. Ze had hard geschreeuwd en me in mijn nek gebeten, terwijl een golf van lust door haar lichaam spoelde.

‘O nee?’ probeerde ik met een grapje de afstand tussen ons weer te verkleinen. Ik pakte haar bij haar heupen en schoof haar bekken iets naar voren. Ze steunde en perste haar hand voor haar mond.

‘Je voelt dus helemaal niets?’

‘Idioot. Dat bedoel ik niet.’

Met een snelle beweging bevrijdde ze zich uit mijn omhelzing en klom van me af.

‘Wat bedoel je dan?’

Haar voeten tastten voor de salontafel naar haar spijkerbroek.

‘Er gebeurt helemaal niets als ik je aanraak. De ogenverzamelaar heb ik maar even bij zijn schouders aangeraakt. Maar met jou kan ik naar bed gaan en... niets.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Weet je, er zijn al veel mannen geweest. Ik weet natuurlijk dat een eenvoudig contact niet voldoende is. Ik heb me alleen zo vaak afgevraagd waarom het altijd alleen bij de klootzakken gebeurt die me pijn doen. En niet bij iemand als jij, met wie het gewoon fijn is.’

Met wie het gewoon fijn is.

Soms zijn er niet veel woorden nodig om een gedicht te formuleren.

‘Ik kan niet in jouw verleden kijken,’ zei ze nogmaals.

‘Geloof me, dat is beter voor ons allebei.’

Ze lachte niet. Ze glimlachte niet eens flauw. Alina bleef gewoon naast me zitten, haar ene been in haar spijkerbroek, het andere op de bank gesteund, en zuchtte.