‘Waarom ben je daar niet gewoon blijven staan?’ vroeg ik fluisterend en ik keek naar TomTom, die ze nu vrij liet lopen. Toch bleef hij dicht bij zijn vrouwtje en likte wat sneeuw van zijn poten.
Alina glimlachte koppig. ‘Ik wilde niet nog een keer een halfuur in de kou op de genadige heer wachten tot hij me voor een verhoor laat komen.’
‘Dat met Traunstein was geen...’
Op dat moment bleef mijn blik op een omgekeerde roestbruine bloempot rusten, die een paar stappen bij Alina vandaan op het grasveld stond.
De sleutel ligt in de trog.
Ik zakte door mijn knieën en tilde de pot op. Hij liet met een verzadigd smakgeluid van de halfbevroren aardbodem los. Diverse kleine kevertjes die ik in hun nachtrust had gestoord, renden in het donker weg. Toen ontdekte ik het zwarte kunstleren etui. Het woog licht in mijn hand en ik voelde maar één enkele sleutel erin.
De sleutel ligt in de trog,
gebruik hem...
‘Wat heb je?’
Langzaam, alsof ik onder invloed van sterke verdovende middelen was, liep ik langs Alina heen terug naar de huisdeur.
Ze hield me bij mijn mouw vast en vroeg of ik haar eindelijk wilde vertellen wat ik gevonden had, dus deed ik mijn uiterste best het haar uit te leggen. Mocht ze aan mijn waarnemingen twijfelen, dan liet ze het in elk geval niet merken. Integendeel. Het leek alsof ze gegrepen werd door zin in avontuur toen ik haar van de waarschuwing op de lichtkrant vertelde.
‘Ik kom mee,’ zei ze toen ze hoorde dat ik de sleutel in het slot stak.
Alleen om te proberen of hij past. Ja hoor, Zorbach. En nu? Wat doe je nu, nu je de deur van het slot hebt?
‘Nee, jij blijft hier en je roept hulp als ik over vijf minuten nog niet terugkom,’ zei ik, hoewel ik wist dat Alina niet het type was dat zich door mannen zoals ik de wet laat voorschrijven. Iemand die blind heeft leren fietsen, is niet bang voor donkere huizen.
We hoorden een klik en de deur zwaaide als vanzelf open.
Gebruik hem, je...
‘Hallo?’ riep ik in het donker dat voor me lag.
Niets. Alleen dichte, ondoordringbare, zwarte stilte.
...bent dood...
Goed dan, dacht ik en ik zette mijn mobieltje weer aan om in geval van nood om hulp te kunnen bellen. Toen liep ik, op de voet gevolgd door Alina en TomTom, de voorkamer in.
Het is maar een doodgewone bungalow, die een blinde in haar visioenen heeft gezien. Wat kan me hier binnen nu helemaal gebeuren?
39
(NOG 6 UUR EN 20 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)
TOBIAS TRAUNSTEIN
TOBIAS WIST NIET HOELANG HIJ HAD GESLAPEN. HIJ WIST NIET eens zeker óf hij wel had geslapen, want toen hij in het donker wakker werd, voelde hij zich slaperiger dan ooit eerder in zijn leven.
Lucht, was zijn eerste gedachte, want hij dacht dat hij zou stikken. Toen stootte hij zijn elleboog aan een harde houten rand.
Niet zacht meer, was zijn tweede gedachte. De wanden van zijn gevangenis gaven niet meer mee, en nu geloofde hij definitief dat hij in een doodskist lag.
Zijn handen tastten over de harde grond en even later voelde hij de stof die tot voor kort nog om hem heen had gezeten. Het voelde aan als de buitenkant van zijn waterdichte regenjack of als jeans waar een beetje was op was gedruppeld, net als toen hij bij de adventsviering de kaars had laten vallen. Een dunne, elastische stof met een ritssluiting aan de zijkanten.
Wacht eens, was dat misschien een...
...een koffer? Ja, natuurlijk. Ze hadden hem in zo’n zwart rolding gestopt. Zo een van het type waarmee papa altijd op zakenreis ging. Alleen was deze veel groter en bood hij genoeg plaats voor een kinderlichaam.
Maar waar ben ik nu? Eerst zat ik in die rotkoffer...
Oké. Dit is een spelletje. Jens en Kevin hebben me ergens in gestopt, maar ze hebben me ook iets gegeven om me te bevrijden.
De munt.
Hoewel hij zich eigenlijk niet kon voorstellen dat een van zijn vrienden werkelijk iets in zijn mond gestopt zou hebben, wilde hij over een andere mogelijkheid niet eens nadenken. Hij kon beter aan zijn vrienden zijn overgeleverd dan aan een vreemde.
Oké, de munt was voor de ritssluiting. Wat ligt hier verder nog?
Misschien een sleutel, een aansteker. Of een mobiele telefoon.
Ja, een mobiele telefoon zou super zijn.
Hij zou de politie bellen, of mama, of als het moest papa, maar die zou niet opnemen omdat hij het te druk had...
Wacht eens. Papa heeft zich toch wel eens opgewonden omdat zijn telefoon weg was. Hij heeft tegen Lea en mij geschreeuwd omdat hij dacht dat wij hem hadden gejat. Net zolang tot mama hem uiteindelijk gaf, omdat ze hem in zijn zak had gevonden.
In de buitenzak van zijn koffer!
Natuurlijk. Een koffer heeft vakken... Misschien...?
Tobias trok de trolley naar zich toe, zocht naar de ritssluitingen aan de buitenkant en opende ze een voor een. In een klein, smal zijvak vond hij ten slotte iets.