Haar arm tintelde van de aanraking, en ze voelde zich verloren. Het liefst was ze ervandoor gegaan. Maar ze kon toch onmogelijk weigeren? Hij was de baas.
‘Goed.’ Toen ze wilde gaan zitten, liet Brady zich echter horen. Ze pakte hem met zijn rug tegen haar borst, zodat vader en zoon elkaar konden zien, en begon hem te wiegen.
‘Vertel eens, wat heb ik vandaag gemist?’
‘Eens denken. Luiers verschoond, te eten gegeven, met hem gespeeld, liedjes gezongen. Hij houdt vooral van Row your boat.’
‘Heeft hij dat verteld?’ Ondertussen at hij door.
‘Niet met zoveel woorden, maar ik merkte het aan de manier waarop hij zat te swingen.’
Jason lachte en prikte salade aan zijn vork. ‘En verder?’
Ze dacht even na. ‘Hij heeft twee keer geslapen en volgens mij had hij toen een groeispurt. Ik voel gewoon het verschil.’
‘In één dag?’
‘Absoluut.’
Deze lofzang op zijn zoon en alle gebeurtenissen van Brady’s dag vond hij kennelijk goed om te horen. Daardoor hadden ze meteen een soort band, wat een fijn gevoel was.
Jason glimlachte teder naar Brady. ‘Goed zo, jongen. Groeien moet je.’
‘Hoe was jouw dag eigenlijk?’
Jason kauwde zijn hap lasagne weg en nam een slok water. ‘Ik heb een fantastische dag gehad. Tussen de controles van de nanny door heb ik een miljardendeal gesloten, waardoor ik een lekkere donatie aan een prestigieuze universiteit kan geven om zeker te weten dat mijn zoon daar straks wordt aangenomen.’
‘Dus je hebt het pad voor hem geëffend?’
‘Laat ik het zo zeggen: alle twijfel is weggenomen.’
Hij had inderdaad het geld om te krijgen wat hij wilde. Vierentwintig uur daarvoor had hij gezegd dat hij haar wilde. Zijn wil geschiedde. Maggie rilde even bij de herinnering aan zijn besliste blik toen hij dat had gezegd. Hij wílde haar. Een krachtig beeld, waar ze maar niet al te lang bij moest stilstaan.
Nadat hij zijn bord leeg had gegeten, zette hij alles in de gootsteen en nam Brady van haar over. Zoete woordjes prevelend legde hij hem in de kromming van zijn arm.
Maggie bedwong een zucht. Bestond er een mooier plaatje dan een man met een baby in zijn armen? Ze keek de twee Garrett-mannen na. Nu ze alleen was, kwam haar gezonde verstand gelukkig weer terug. Ze was nog nooit zo aangedaan geweest. Kwam het doordat ze een invalmoeder was? Voelde ze daarom zo’n band met de alleenstaande vader en de moederloze baby? Hoe dan ook, ze kon er niet aan toegeven want ze was maar een tijdelijk medewerkster. Die rare ideeën moest ze uit haar hoofd zetten. Het kwam vast doordat zij een gezin zonder moeder vormden en zijzelf een vrouw zonder familie was. Had ze maar nee gezegd tegen deze opdracht…
Jason was het niet gewend dat hij concentratieproblemen had. De baby zorgde soms wel voor afleiding, maar dit had alles met het kindermeisje te maken.
Maggie. Niet het soort vrouw dat gewoonlijk zijn aandacht trok. Het was niet haar uiterlijk, maar haar karakter dat hem boeide. Ze was betrouwbaar, efficiënt en had een scherp gevoel voor humor.
Goed, zijn smaak in vrouwen liet te wensen over. Neem bijvoorbeeld de moeder van zijn zoon: die wilde nog steeds fiks door hem betaald worden. Zo was Maggie niet. Helaas. Als ze ook zo’n type geweest was, had hij haar gemakkelijker uit zijn hoofd kunnen zetten.
Er werd zacht op de deur van zijn werkkamer geklopt. Enigszins gespannen riep hij: ‘Kom binnen.’
Daar stond zijn afleiding in levenden lijve in de deuropening. Met haar gele trui leek ze wel een straal zonneschijn. ‘Maggie.’
‘Sorry dat ik je stoor.’
‘Geen punt.’ Hij deed zijn bril af en zette de computer uit, zodat hij haar zijn volle aandacht kon geven. ‘Wat kan ik voor je doen? Alles goed met Brady?’
‘Ja hoor. Hij is vanavond wat onrustiger dan normaal, hopelijk heeft dat je niet gestoord?’
‘Nooit.’ Zíj stoorde hem, maar dat hoefde zij niet te weten. ‘Enig idee waarom hij rusteloos is?’
Ze bleef in de deuropening staan. ‘Bij baby’s is het altijd raden. Misschien is het oververmoeidheid. Of heeft hij last van krampjes. Geen idee. Je luistert naar het verschil in huilen –’
‘Ik hoor geen verschil. Is dat er dan?’
‘Echt wel.’ Ze glimlachte. ‘Als hij honger heeft, zit er iets wanhopigs in. Iets ontevredens hoor je als hij een schone luier nodig heeft. Een soort zacht gejammer als hij vindt dat je niet snel genoeg op hem reageert.’
‘Fascinerend.’ Net als het feit dat ze niet dichterbij was gekomen. ‘Waar zijn mijn manieren toch? Kom binnen en ga zitten.’
‘O… Ik wilde je er alleen maar aan herinneren…’
Hij gebaarde dat ze binnen moest komen. ‘Ga zitten.’