‘Ben ik niet subtiel dan?’
‘Helemaal niet.’ Vanaf het begin had ze door dat het hem moeite kostte haar te vertrouwen. Zijn gedrag van vandaag bevestigde dat. ‘Je controleert me.’
‘Vind je dat vervelend?’ Hij ontkende het niet.
‘Nee, integendeel. Ik waardeer het dat je je zoon wilt beschermen. Deden alle ouders dat maar.’
Ze zei er niet bij dat ze hem daarnaast ook erg aantrekkelijk vond. Dat was iets positiefs, toch? Waarom voelde dat dan niet zo? Ze voelde zich alleen maar ongemakkelijk bij hem. De laatste keer dat ze zoveel aan een man had gedacht, waren haar gevoelens veranderd in liefde. Zijn familie was ook dol op haar geweest en ze had het gevoel gehad dat ze alles kreeg wat ze zich ooit had gewenst. Alleen had het helaas allemaal anders uitgepakt… Het had haar diep gekwetst.
Ze gluurde naar Jason en meteen kreeg ze weer de kriebels. Hij zag er adembenemend uit in zijn gekreukte overhemd met losgetrokken stropdas. Naar de baby kijken was veiliger. ‘Je papa is thuis, Brady. Voorgoed? Of houden de guerillatactieken vanavond aan?’
‘Ik blijf thuis. Je kunt je terugtrekken.’
‘Goed om te weten.’
Jason leunde weer voorover, waardoor ze zijn geur rook, iets kruidigs en erg mannelijks. Verontrustend.
Hij greep zacht een voetje. ‘Hé, maatje, hoe is het? Heb je een leuke dag gehad?’
Brady zwaaide met zijn armpjes en lachte, wat Jason ook aan het lachen maakte.
Het geluid verwarmde Maggie door en door. Ze kon zich goed verweren tegen het effect dat de baby op haar had, maar dit? Ze greep de baby in haar armen en stond op. ‘Hij heeft gegeten, is in bad geweest en kan zo in bed. Helemaal klaar om wat tijd met zijn papa door te brengen.’
Gehaast legde ze Brady in zijn armen en deed een stap achteruit. Dit voelde raar. Gewoonlijk verdween zij uit zicht als de vader des huizes thuis was gekomen. Op die manier gunde ze de familie wat tijd met elkaar. Maar nu zat de vader hier alleen met zijn zoon, en daarom wist ze niet zo goed wat ze moest doen.
Jason glimlachte naar zijn zoon. ‘Hij ruikt zalig.’
‘Ja, volgens mij ruikt er niets lekkerder dan een baby die net uit bad komt.’
Jason keek naar haar en even fonkelde er iets donkers en gevaarlijks in zijn ogen. ‘En hij ziet er blij uit.’
‘Hij is de hele dag een engel geweest.’
‘Ha, maar ik weet dat die bui in een nanoseconde kan omslaan. Voordat dat gebeurt: vind je het erg om hem nog even langer bij je te houden, zodat ik me kan omkleden?’
‘Oké.’
Maggie nam de baby van hem over en liep naar de keuken. Opnieuw keek ze bewonderend om zich heen. Zo’n mooie, functionele keuken had ze nog nooit gezien: een enorm kookeiland, granieten aanrechtbladen, overal roestvrijstaal. Zij had inmiddels gegeten, maar de kok had een bord voor Jason klaargezet. Nadat ze de baby in zijn stoeltje had gezet, warmde ze het eten op in de magnetron. De salade maakte ze aan met een Italiaanse dressing.
Even later verscheen Jason in een spijkerbroek en blauwe trui.
Die aanblik bracht haar in verwarring. Ze besefte dat ze stond te staren en haastig zei ze het eerste wat in haar opkwam: ‘Ik ben je eten aan het opwarmen. Je hebt vast honger.’
‘Klopt.’ Hij had een vreemde intense uitdrukking op zijn gezicht. ‘Kun je nog even wachten, dan eet ik even snel voordat ik me met Brady ga bezighouden?’
‘Natuurlijk.’
Hij keek in de magnetron. ‘Dat ruikt goed.’
‘Linda kookt lekker. Maar dat weet je al.’
‘Ik heb haar al een paar jaar.’
Stabiliteit. Aangezien zij altijd na zes weken vertrok, was dat voor haar een onbekend fenomeen. ‘Ik vraag me af wat Linda voor sollicitatiegesprek heeft gehad.’
‘Ze had uitstekende referenties.’
‘Moest ze een test afleggen? Moest ze een ingewikkelde terrine klaarmaken van fazant, cornflakes en tofoe?’
Hij lachte. ‘Bedoel je daarmee dat ik veeleisend ben?’
‘O nee, ik zou niet durven.’
‘Maar je hebt gelijk. En daar schaam ik me niet voor.’ De magnetron piepte. ‘Ik vraag nooit meer dan ik zelf bereid ben te geven. Maar eten maken is gemakkelijk. Een baby is iets anders. Ik wil hem alles geven wat ik kan.’
‘Logisch, je bent zijn vader.’ Ze was blij dat Brady met zijn ontevreden geluidjes afleiding bood – hij begon moe te worden – want Jasons woorden raakten haar. ‘Ik neem hem wel mee, dan kun je rustig eten.’
Hij legde een hand op haar arm. ‘Blijf. Rust wordt sterk overdreven. Ik heb hem de hele dag niet gezien.’
‘En al die onverwachte bezoekjes dan?’
‘Laat ik het dan zo zeggen: ik heb geen tijd gehad om kwaliteitstijd met hem door te brengen. Hou me gezelschap, ik heb dit zo op.’