Tegenover Maggie wist hij niet wanneer hij zijn mond moest houden. Als zij in de buurt was, leek hij steeds weer zijn eigen glazen in te gooien. Terwijl hij tekeer was gegaan, had hij zich ellendig gevoeld bij het idee dat ze uit zijn leven zou verdwijnen. Misschien miste hij haar daarom dit weekend wel meer dan gewoonlijk. Sinds gisteren had hij ook alle tijd gehad om na te denken over zijn geblunder.
Hij had vooral geprobeerd een manier te vinden om alles tussen hen weer goed te maken. Hij had het zalig gevonden om met haar te vrijen. Ze had gelijk gehad toen ze zei dat sommige mannen maar al te blij zouden zijn dat ze de eerste waren geweest. Hij had haar daarna echter afgewezen.
Zijn enige excuus was dat hij geen goed voorbeeld had gehad. Elke relatie die hij begon, had al meteen een exitstrategie. Waarbij hij dan als eerste afscheid nam, meestal met een duur cadeau. Bij Maggie ging dat niet lukken. Zij gaf niet om dingen, bij haar deden mensen ertoe. Híj wilde er ook toe doen.
Dankzij de open balkondeur hoorde hij haar thuiskomen. Opgewonden schoot hij overeind en vloog naar binnen. ‘Maggie?’ riep hij in de richting van de babykamer. Daar ging ze steevast als eerste heen. Het was een van haar moederlijke gewoontes.
Ze kwam de babykamer uit en sloot de deur op een kier. ‘Hij ligt diep te slapen. Is alles goed gegaan?’
‘Ja.’ Wat niet voor zijn gemoedsrust gold. ‘Hoe is het bij Good Shepherd?’
‘O, je kent het wel: luidruchtig, chaotisch, heerlijk!’ Ze stond een beetje ongemakkelijk te draaien.
Hij zag een gekwetste blik in haar ogen. Dat vond hij maar niks, temeer omdat hij daar verantwoordelijk voor was. Tijdens het wachten had hij aan haar verleidingspoging in dat zonnejurkje gedacht, waarop het verlangen naar haar ineens onhoudbaar werd. Hij wilde haar in zijn armen nemen en zijn lichaam voor zich laten spreken. Dolgraag wilde hij haar duidelijk maken dat hij niet wilde dat ze ooit nog wegging. Maar omdat dat een teken van zwakte zou zijn, durfde hij niet te laten zien hoe hard hij haar nodig had.
Op hetzelfde moment dat zij op hem af kwam, stapte hij haar kant op tot hun lichamen elkaar bijna raakten. Hij pakte een zijdezachte lok haar. ‘Maggie, het is –’
‘Ik moet je iets –’
‘Dames gaan voor.’ Hij liet zijn hand vallen. ‘Wat wilde je zeggen?’
‘Op weg naar Good Shepherd ben ik bij Ginger geweest.’
‘Versterking halen?’ plaagde hij. Maar ze glimlachte niet, wat hem zorgen baarde.
‘Daar heeft ze het veel te druk voor.’
‘Waarom ging je er dan langs? Voor werk?’ Het idee dat zij haar eigen exitstrategie kon hebben, deed allerlei verdedigingsmechanismen op hun plaats vallen.
‘Nee, ik moest met iemand praten.’
Hij was niet bepaald het toonbeeld van soepel lopende communicatie, wat hij ook wel wist. Toch vroeg hij: ‘En ik dan?’
‘Ik kon dit niet met jou bespreken. Niet dit.’
Ze was echter niet naar Margaret gegaan. Waarom was ze naar Ginger gegaan? Hij sloeg zijn armen over elkaar. ‘Omschrijf “dit” dan eens voor me.’
‘Ik ben zwanger.’
De wereld om hem heen stond stil. ‘Zwanger? Je krijgt een baby?’
‘Ja.’ Gespannen wachtte ze af, maar hij was te verbaasd om iets te zeggen.
Een baby? Ze kreeg zijn baby? En hij had zó zijn best gedaan alles stabiel en onder controle te houden. Wat een bak! Bij Maggie had hij nooit de controle gehad. Dat geld dat hij haar had gegeven, had hem die illusie wel gegeven, maar meer dan dat bleek het niet te zijn. Anders zou hij nu vast een normale reactie kunnen geven in plaats van met elke ademtocht meer naar haar te verlangen. Zo was het toen die ene keer ook gegaan. Hij had aan niets anders kunnen denken dan aan de overweldigende behoefte om bij haar te zijn. Geen moment had hij aan voorbehoedsmiddelen gedacht…
Achteraf was dat wel tot hem doorgedrongen, maar hij had gehoopt dat ze mazzel zouden hebben. Wat een moment om erachter te komen welke prijs hij voor zijn fout moest betalen.
‘Jason,’ smeekte ze, ‘zeg iets!’
Hij keek haar aan en hardde zich tegen haar onschuld. ‘Weet je het zeker?’
Ze knikte. ‘Ik heb een test gedaan. Een paar keer zelfs. Steeds hetzelfde resultaat: positief. Het komt wel goed. Je houdt zoveel van Brady. Ik… Ik hoopte dat je blij zou zijn met nog een kind.’
‘Blij?’ Hij schoot in de verdediging, waardoor hij altijd boos werd. ‘Dat komt niet in de buurt bij hoe ik me voel.’
Ze kromp ineen, maar bleef hem aankijken. ‘Ik weet dat het onverwacht is. En we zijn ook niet bepaald een normaal stel. Maar –’
‘Wat mij betreft, bestaat er geen normaal stel.’ Voor dit soort dingen was hij van meet af aan bang geweest.