‘Mijn vader kwam erachter dat April en ik wilden weglopen.’
‘Aha.’ Ze knikte. ‘Dat is ernstiger en vraagt wel om vaderlijk ingrijpen. Maar dat had ook op een andere manier gekund. Hij had toch een gesprek van vader tot zoon kunnen voeren over dat dwaze idee?’
‘Zo werkt Hunter niet.’ Hij speelde met zijn glas. ‘Hij heeft vrienden, docenten en uiteindelijk een plek op een universiteit, waar eigenlijk geen plaats meer was, voor me gekocht. Ik heb geleerd dat als je er maar genoeg geld tegenaan gooit, elk probleem op te lossen is. Zo ook met April.’
Maggie herinnerde zich dat hij had gezegd dat hij zijn deugden, of zijn gebrek eraan, aan Hunter te danken had. Maar waar was zijn moeder dan geweest? Ze kon zich niet herinneren dat hij het ooit over haar had gehad. Ze had A gezegd, dan nu ook maar B. Hij kon altijd nog zeggen dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien. ‘En je moeder? Wat vond zij van je idee om weg te lopen?’
‘Geen idee. Ze is weggegaan toen ik klein was.’
Tussen de regels door hoorde ze dat ze was vertrokken zonder hem mee te nemen. Zijn eigen moeder! Hij had er beslist gevoelens bij, maar daar zei hij niets over.
Maggie vroeg door. ‘Goed, dus Hunter had de leiding. Maar je verloofde afkopen? Wie doet dat nou?’
Vol ironie keek hij haar aan. ‘Is de juiste vraag niet eerder: welke vrouw gaat ermee akkoord om geld aan te nemen om mij te dumpen?’
Ze huiverde. ‘Maar zij was jong –’
‘Ze had gezegd dat ze voor altijd van me zou houden. Ze bezwoer me eeuwige trouw. Tot mijn vader voldoende nullen op een cheque zette om haar aandacht te trekken. Al snel daarna besloot ze dat het niet ging werken tussen ons. Niet veel later was Hunter maar al te blij om me alle details in geuren en kleuren te vertellen.’
‘Hou je nog van haar?’
‘Van April?’
‘Nee, van Barbarella,’ plaagde ze. ‘April natuurlijk.’
Glimlachend zei hij: ‘Nee, en je hebt gelijk, ze was jong. Ik ook. Maar dat betekent niet dat ik geen gruwelijke hekel aan hem kon hebben. En aan haar.’ Hij greep zijn glas steviger vast. ‘Maar nu ik zelf een zoon heb, begrijp ik wel wat mijn vader deed.’
‘En dat is?’
‘Hij probeerde te voorkomen dat ik een enorme fout beging.’
‘Een huwelijk is iets ernstigs,’ beaamde ze. ‘Maar waarom had je het gevoel dat je die stap moest nemen? Waarom gingen jullie niet samenwonen? Je studeerde toch? Dan had je meer vrijheid. Waarom zou je zover gaan?’
‘Maakt het uit? Het is al zo lang geleden. Ze mocht dan jong zijn, die cheque heeft ze razendsnel geïncasseerd. Kennelijk hield ze nooit zoveel van mij als ik…’ Hij gooide het bodempje whisky achterover. ‘Laat maar, ik weet niet meer waarom ik wilde trouwen.’ Zijn gezichtsuitdrukking logenstrafte die bewering. ‘Jong en onbesuisd. Dat is het verhaal en daar hou ik me aan.’
Ze knikte, in de wetenschap dat verder aandringen niets zou opleveren. ‘Gewoonlijk praat je niet zoveel. Het verrast me dat je zoveel hebt verteld.’
‘Misschien had ik wel door dat het geen zin had tegen te spartelen. Jij hebt een goede leerschool gehad en ik heb mijn lessen van… Hunter gehad.’
Ze verkilde op slag. Hij had van Hunter geleerd om mensen af te kopen. In haar geval ging het om permanente zorg voor zijn zoon, maar hij hád betaald. Hij vond duidelijk dat zijn vader niet de beste invloed op hem had gehad, maar hoe kon hij zich losmaken van een man die nu met vrouw nummer vier over een echtscheiding onderhandelde, terwijl nummer vijf al in de coulissen stond te wachten?
Jason weigerde kennelijk dezelfde fout te maken en baseerde een huwelijk op een zakelijke afspraak in plaats van emoties. Hij weigerde zijn hart te openen, wat haar ongelooflijk triest stemde. Ze wilde zo graag dat hij haar binnenliet. Wie had kunnen denken dat de verlaten baby die in een tehuis opgroeide de gelukkige, stabiele factor van hen beiden zou zijn?
Ze leed vanwege zijn verdriet en wilde haar armen om hem heen slaan om het weg te nemen. Was het maar zo gemakkelijk als zijn zoon troosten na diens prikjes. Maar hoe ze zich ook voelde nu ten opzichte van hem, ze besefte ook dat ze zonder enige moeite hartstikke verliefd zou kunnen worden op hem.
Dat was een probleem, want hij had gelijk. Liefde was weliswaar de grootste deugd, maar tegelijkertijd was de liefde de grootste veroorzaker van verdriet. Op de een of andere manier moest ze ervoor zorgen dat haar gevoelens niet als een op hol geslagen paard met haar op de loop gingen.
Hoofdstuk 12
Maggie luisterde aandachtig naar de instructrice van het opleidingscentrum voor nanny’s. Brady lag voor haar gekruiste benen. Zoals de opdracht was, wreef ze het ventje over zijn buik. ‘Vind je dat lekker, grote jongen?’