Margaret was teruggelopen, met een meelevende blik op de baby. ‘Ik wilde jullie niet kwijtraken. Ik ben zo gewend me te haasten, er is altijd wel iets te doen.’
‘Als u het niet erg vindt, blijf ik hier en geef Brady de fles.’
‘Natuurlijk, liefje. Zullen we dan maar, Mr. Garrett?’
‘Jason, alstublieft.’
‘Prima.’
Ze liet hem de badkamers en keuken zien, zodat hij de nieuwe kranen en het loodgieterswerk kon bekijken. Daarna nam ze hem mee naar buiten voor het nieuwe dak, dat rood afstak tegen de blauwe lucht.
Verder zag hij een speelplaats met schommels en andere toestellen om te spelen en verderop ontdekte hij verschillende sportvelden. ‘U heeft hier nogal wat.’
‘Ik zou willen dat zo’n tehuis als dit niet nodig was. Maar Las Vegas heeft er nog meer nodig. Ik vind het moeilijk dat ik niet alle kinderen kan helpen die het nodig hebben.’
‘Ik ben blij dat u er voor Maggie was.’ Dat had hij niet willen zeggen, ook al was het nog zo waar.
‘Ik weet nog dat zuster Mary en ik haar vonden. Het vroor dat het kraakte. Ze was zo klein en stil. Geen seconde heeft ze gehuild. Het is een mirakel dat we haar hebben gevonden. Anders was ze…’
Hij was blij dat ze die gedachte niet afmaakte. Een wereld zonder Maggies zachtheid kon hij zich niet meer voorstellen. ‘Ze heeft me verteld dat ze vanwege haar astma niet werd geadopteerd.’
‘Dat klopt. Eén stel had haar bijna genomen, maar geld en een ziektekostenverzekering bleken een probleem. Naderhand vroeg Maggie waarom ze niet van haar konden houden. De kinderen begrijpen niks van die financiële overwegingen en betrekken het op zichzelf.’
Margaret keek op. ‘Het was een gesprek dat mijn hart brak. Maggie is zo bijzonder en ze is echt lief. Iedereen houdt van haar.’
Jason voelde zich ongemakkelijk door haar woorden, want hij geloofde niet in eeuwige liefde. De enige liefde die hij begreep, was de liefde die hij voor Brady voelde. ‘We moesten Maggie maar weer eens opzoeken, kijken of ze hulp met de baby nodig heeft.’
Ze troffen haar in de keuken met Brady op haar schouder omdat die een boertje moest laten. ‘En, wat vind je?’
‘Ziet er heel goed uit.’
Margaret keek trots. ‘Dankzij jouw hulp met de aannemers hadden we genoeg geld over om binnen te schilderen en een studiefonds op te zetten.’
‘Dat is fijn om te horen.’ Meteen nam Jason zich voor om dat studiefonds een beetje te spekken. Daarna keek hij naar Maggie. ‘Je ziet er moe uit. Geef mij Brady maar even.’
‘Goed.’ Ze kuste de baby voor ze hem aan Jason gaf.
‘Hé, knul van me,’ zei Jason, die hem ook over zijn schouder legde. Prompt klonk er een stevige boer, waarop Jason lachte. ‘Sorry, zuster, maar dat is een geluid waar een vader trots van wordt.’
Margaret bekeek het tafereel glimlachend. ‘Jullie zijn goed op elkaar ingespeeld. Net een gezinnetje.’
‘Zoiets,’ zei hij, omdat hij niet van plan was Maggie te verklikken. ‘Maar we zijn niet zo traditioneel.’
‘Net als hier, maar toch zijn we één familie. Je moet het doen met wat je krijgt, maar wat je ermee doet, maakt alle verschil. Een gezin, familie, dat is iets wat je er zelf van maakt.’
‘Of niet,’ merkte hij op.
Fronsend keek de non hem aan. ‘Waarom niet? Waarom zou je ervoor kiezen geen deel uit te maken van een gezin?’
‘Dat is veiliger.’ Hij en Maggie begrepen dat.
‘Dan doe je jezelf tekort.’ Ze keek hen allebei aan alsof ze gedachten kon lezen. ‘De Bijbel leert dat geloof, hoop en liefde deugden zijn. En de grootste is liefde.’
‘Dat mag dan de grootste zijn,’ merkte Jason op, ‘die deugd veroorzaakt ook veel verdriet.’
‘Wat ben je cynisch, Jason.’ Zuster Margaret sloeg haar armen over elkaar. ‘Wat, of misschien moet ik zeggen: wie heeft je zo gemaakt?’
‘Mijn vader,’ antwoordde hij. Gewoonlijk zou hij niet gereageerd hebben, maar Margaret was een non. ‘Naast Brady heb ik geen andere familie. De deugden die ik al dan niet heb, zijn aan hem te danken.’
Daarom had hij Maggie zo hard nodig. Zijn vader had er bij hem ingeramd dat van iemand houden de eerste stap was naar het verlies van diegene. Hij was met cynisme grootgebracht. Maggie was het zachte en lichte naast zijn donkere kant. Optimisme tegenover zijn pessimisme. Liefdevol als tegenwicht voor zijn afstandelijkheid. Dat was de enige manier die hij kende. Helaas was dat niet goed genoeg meer, hij wilde beter voor Brady. Correctie: zijn zoon had Maggie nodig. Jason stond zichzelf niet toe haar of iemand anders ooit nodig te hebben.
Toen Maggie midden in de nacht naar de keuken liep, zag ze dat het licht bij de magnetron aan was. Kennelijk had Jason vergeten dat uit te doen. Ze vulde een beker met water en zette die in het apparaat. Misschien dat een kop kamillethee zou helpen om te kunnen slapen.