De matras zakte in doordat hij plaatsnam op bed. Hun dijen raakten elkaar bijna. Deze keer kon ze niet voorkomen dat hij zijn hand op haar voorhoofd legde. Die voelde zo hemels koel aan, dat ze even zuchtte.
‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.
‘Zeg jij het maar.’
‘Volgens mij heb je nog steeds koorts. Bij de Eerste Hulp had je negendertig!’
‘Ik vind het nog steeds onzin dat je me daarheen hebt gebracht.’
Hij wreef zacht met zijn knokkels over haar wang. ‘De dokter was het met me eens. Trouwens, Mitch Tenney –’
‘Wie?’ vroeg ze moeizaam.
‘De eerstehulparts, Mitch Tenney. Zijn vrouw is coach en ze werkt met directeuren aan strategieën om conflicten op het werk op te lossen.’
‘O?’ Ze had niet zoveel zin om te praten of te luisteren, maar ze vond het toch fijn hem bij haar te hebben.
‘Ja. Toevallig heb ik erover lopen denken zo’n soort programma in te voeren. Kennelijk kreeg hij een tijd geleden de opdracht advies in te winnen. Zo heeft hij zijn vrouw, Samantha Ryan, ontmoet. Haar vader is directeur van het ziekenhuis.’
‘Aha.’ Haastig greep ze een tissue, want haar neus begon te lopen. Ergens wilde ze ook wel dat hij wegging, want ze wilde niet dat hij haar zo zag. Toch was het ook fijn dat hij bij haar was.
‘Ze krijgen een kind, Sam en Mitch.’
‘Nooit geweten dat de Eerste Hulp een plek was waar mannen dikke vrienden werden.’
Hij grijnsde. ‘Dat zijn we door Brady geworden. Mitch was in de wolken dat hij binnenkort vader werd. En ik heb Cal Westen ontmoet, een kinderarts op de Eerste Hulp.’
‘Hopelijk hoeven we daar nooit met Brady heen, maar fijn te weten dat hij daar zit.’
‘Ik heb heel veel geleerd terwijl ik op jou wachtte.’
‘Sorry dat je zo lang moest wachten. Je had Brady naar huis moeten brengen.’
‘En jou alleen laten?’ vroeg hij fronsend.
‘Ik had een taxi kunnen bellen.’
‘Ik maakte me niet bepaald druk over het vervoer.’ Zijn gezicht betrok. ‘Ze hebben je flink onder handen genomen om je luchtwegen open te krijgen.’
‘Kennelijk hebben jij en die dokter Tenney ook over medische zaken staan kletsen.’
‘Je had een astma-aanval, Maggie.’
‘Dank je voor de scoop.’ Ze verfrommelde de zakdoek.
‘Heb je dat ooit eerder gehad?’
‘Ja, maar niet…’ Ze begon te hoesten, geen astmahoestje dit keer, gewoon een griephoest.
‘Verdorie.’ Jason stond op en liep de kamer uit.
Vanwege Brady was het echt beter als hij op afstand bleef, maar ze miste hem meteen. Lief dat hij zich kennelijk echt zorgen om haar maakte. Jason was een nette vent, eentje die altijd het juiste probeerde te doen. Al die aandacht en zorg betekende niet dat zijn gevoelens waren veranderd. Als ze werkelijk dacht dat het meer was dan dat, dan was ze echt een domme gans.
Een scheut in haar borst, die misschien niet zoveel met haar griep te maken had, zorgde ervoor dat ze haar ogen dichtkneep van de pijn.
‘Maggie?’ Hij fluisterde.
Ze opende haar ogen en zag hem met een glas in zijn handen staan.
Hij stak het haar toe. ‘Drinken.’
‘Ik heb geen dorst.’
‘Mitch zei dat je veel moet drinken, dus…’
‘Ja, dat krijg je steeds te horen als je regelmatig een astma-aanval hebt.’
‘Heb je die dan?’
‘Niet meer. Maar als ik aanvallen had, waren ze altijd te lang.’
‘Waarvoor?’
‘Voor een adoptie.’ Ze zag medelijden in zijn blik. ‘Good Shepherd moedigt mensen aan kinderen in huis te nemen. Niet dat mensen mij niet wilden –’
‘Maar?’
Kon ze haar woorden maar terugnemen, want hij zou het onderwerp niet laten rusten. ‘Ik had een medisch probleem waar adoptiefouders geen zin in hebben. Dus bleef ik in het tehuis tot mijn achttiende.’
Hij zette het glas weg en kwam weer op bed zitten. ‘Dat spijt me voor je, Maggie.’
‘Dat hoeft niet, hoor.’ Speet het hem maar dat hij niet van haar hield.
‘Wat ellendig om dat te moeten meemaken.’
‘Ach, daar word je sterk van.’ Ze had het als een stoere opmerking bedoeld, maar kennelijk kwam het er nogal zielig uit, want hij trok haar tegen zich aan. Ze moest protesteren vanwege het besmettingsgevaar, maar het was heerlijk om zo tegen hem aan te leunen. Zijn armen om haar heen voelden hemels aan. Zo blijven zitten betekende dat ze haar weerstand liet smelten, maar het gevoel was het risico waard.
Ze slaakte een zucht en haar ogen gleden dicht. Eventjes hoefde ze niet te doen alsof, hoefde ze niet sterk te zijn. Jason ving alles wel op. Het idee dat ze niet alleen was, was zo fijn, dat het voor altijd mocht duren. Het was normaal dat ze wenste dat de dingen anders liepen. Dat ze wilde dat zíj anders was, dat ze het soort vrouw was voor wie hij viel.