Eindelijk ontdekte hij Maggie achterin, in de hoek. Hij ging naast haar zitten.
Ze nam hem op. ‘Alles goed met je?’
Afgezien van de moeilijkheden die hij met de situatie thuis had, ging het fantastisch. ‘Ja hoor.’
‘Ik vroeg me af of je het zou halen.’
‘Heeft de dokter Brady al gezien?’
‘Nee.’
‘Dan ben ik keurig op tijd in doktertijd.’
Ze glimlachte. ‘Hij is blij dat je er bent.’
‘Ja, dat merk ik.’ Hij keek naar zijn zoon, die heerlijk lag te slapen. ‘Waarom zit je helemaal in je eentje hier in die hoek?’
‘Nooit gehoord dat wachtkamers een bron van bacteriën zijn?’
‘Ik denk dat ik dat heb gemist.’
‘Maar het is wel zo.’ Ze gebaarde met haar hoofd naar de drukte bij de receptie. ‘Ik probeer Brady te beschermen tegen die bacteriemonsters daar. Ze zijn schattig, maar ze willen hem kussen en aan hem zitten en ik weet niet waar die handjes nog meer hebben gezeten.’
Begrijpend knikte hij. ‘Daar zou ik nooit aan denken.’
‘Daarom ben ik er ook.’
Dat bleef hij zichzelf ook maar steeds voorhouden. Brady had haar nodig en daarom moest Jason zijn handen thuishouden. Wat niet meeviel, omdat hij niets liever wilde dan haar weer aanraken.
Een assistente riep: ‘Brady Garrett?’
Jason tilde de maxi-cosi op en manoeuvreerde hen door de gevarenzone naar de spreekkamer.
‘Hallo, ik ben Lisa.’ De assistente glimlachte. ‘Mevrouw Garrett, als u Brady uitkleedt, kom ik zo terug om hem te wegen en te meten.’
‘Goed.’
Zodra ze alleen waren, nam Jason haar op. Hij vond het leuk dat ze mevrouw Garrett werd genoemd – Maggie was er wat minder verguld mee, zo te zien.
Ze hurkte neer en maakte een jammerende Brady los. ‘Hij vindt dit maar niks.’
‘Wacht maar tot hij zijn spuiten heeft gehad. Dan hebben we het er nog wel over.’
‘Spuiten? Daar heb je niks over gezegd,’ zei Jason op verwijtende toon tegen Maggie.
Brady begon te huilen omdat hij werd uitgekleed.
‘Ik weet het, schattebout, ik vind het ook maar niks. Maar het is voor je eigen bestwil, manneke.’ Maggie praatte op sussende toon tegen het ventje.
‘Hoe zit het met die spuiten?’ wilde Jason weten.
‘Inentingen. Vier stuks. Als ik het van tevoren had gezegd, was je dan gekomen?’
‘Natuurlijk.’
‘Nou, ik zou willen dat ik er niet bij hoefde te zijn. We kunnen mensen naar de maan laten reizen en ruimtestations bouwen. Dan zou je toch denken dat ze een manier kunnen bedenken om baby’s op een minder pijnlijke manier in te enten?’
Voordat hij iets kon zeggen, kwam Lisa terug. ‘Goed, laten we zijn maten even nemen. Wilt u hem op de weegschaal leggen?’
Maggie deed zoals haar was verzocht. Daarna mat Lisa Brady’s lengte en de omvang van zijn hoofd, en werkte zijn kaart bij. ‘Hij zit in het vijfennegentigste percentiel van alles.’
Jason grijnsde. ‘Een toppresteerder. Goed zo, knul.’
Toen Maggie het jammerende jongentje tegen zich aan hield en hij direct stil werd, zei Lisa: ‘Er wordt hier iemand schandelijk verwend. De dokter komt zo.’
Het volgende moment kwam die al binnen. ‘Hallo, ik ben Steve Case.’
Jason schudde hem de hand. ‘We hebben elkaar ontmoet in het ziekenhuis, na zijn geboorte.’
‘Dat herinner ik me. Hallo, Maggie, alles goed?’
‘Ja hoor, prima.’ Zij en de dokter hadden elkaar al regelmatig ontmoet. Ze was in alle opzichten Brady’s moeder.
De dokter waste zijn handen en bestudeerde de kaart. ‘Ziet er goed uit. Laten we eens kijken hoe het met de jonge heer Brady gaat. Als je hem op zijn buik op de tafel wilt leggen?’
Dat deed Maggie, waarna ze een beschermende hand op zijn ruggetje legde. Onmiddellijk tilde hij zijn hoofd op en rolde op zijn rug.
‘Goed zo, jongen,’ merkte de dokter op. ‘Zijn gewicht en lengte zijn helemaal volgens de maatstaven. Heb je problemen met zijn eten of slaap?’
‘Ja,’ zei Maggie, ‘wanneer kan hij aan vast voedsel beginnen?’
Toen de dokte de stethoscoop op Brady’s borst zette, probeerde de baby de slang te pakken. ‘Precies wat ik hoopte te zien.’ Tijdens het praten betastte hij de baby overal, waarna hij met een tevreden knikje Maggie aankeek. ‘Blijf zo doorgaan. Bij zijn zesmaandencheck hebben we het wel over dat eten.’
‘Goed,’ stemde ze in. Brady begon te huilen en ze tilde hem op.
‘De verpleegster heeft opgeschreven dat je de baby misschien te veel vasthoudt.’
Maggie keek hem aan. ‘Ik geloof dat ze het had over schandalig verwennen.’
‘Je mag hem best laten huilen op zijn tijd.’