Ze haalde haar schouders op. ‘Ik ben gewoon goed in wat ik doe, Mr. Garrett.’
‘Wat baby’s in het algemeen betreft, weet ik dat niet.’ Een glimlach brak door zijn harde uitdrukking. De verandering was wonderbaarlijk. ‘Maar ik heb zelf gezien dat u heel handig met mijn zoon bent.’
Hij was blijkbaar erg goed in vleien. In eerste instantie had hij dat goed verborgen gehouden, samen met zijn bijzonder aantrekkelijke charmes. Nu hij die nodig had, haalde hij ze uitgebreid tevoorschijn. ‘Brady is een prachtige baby.’
‘Hij is meer dan dat, Ms. Shepherd –’
‘Maggie.’
Hij knikte. ‘Het is mijn zoon, Maggie. Ik ben een veeleisende werkgever, dat geef ik toe. En ik weet weinig van baby’s. Maar het belangrijkste dat je moet weten, is dat ik een beschermende vader ben. Wat mij betreft, zijn er als het om de zorg voor een kind gaat een aantal principes waarover niet valt te onderhandelen.’
‘Zoals?’
‘Je werk doen. Toen ik een keer onverwacht thuis kwam, stond nanny nummer drie met een glas wijn op het balkon, terwijl Brady lag te huilen in zijn wieg.’
Maggie was geschokt. ‘Wat verschrikkelijk.’
‘Dat vond ik ook, dus ik heb haar op staande voet ontslagen.’
‘Mooi zo.’
‘Dus je begrijpt. Ik zit met een probleem. En ik moet een bedrijf runnen.’
‘Ja, Garrett Industries. Dat ontwikkelt toch dat grote project vlakbij de snelweg? Met al die bouwkranen?’ Bij het zien van zijn grijns sloeg haar hart een slag over.
‘Ik zou niets liever willen dan thuis blijven en voor mijn zoon zorgen, maar ik heb zo mijn verplichtingen. Mensen rekenen op me en ik reken op jou. Ik heb je hulp hard nodig.’
‘En mijn referenties?’
‘Volgens mij is er geen enkele manier waarop je vooraf kunt meten hoe goed iemand voor zijn werk is, maar voor mijn gemoedsrust heb ik liever wel op schrift dat je voor kinderen kunt zorgen. Maar ik wil je nu ter plekke aannemen, afhankelijk van je referenties.’
Doordat Brady harder begon te jammeren, kreeg ze het gevoel dat dit een een-tweetje van vader en zoon was. Het gejammer sloeg echter al snel om in gebrul, waarop Jason hem haastig aan haar gaf.
‘Hé, liefje, wat is er toch?’ Maggie streelde zijn handjes en even later werd hij na een paar heftige snikken weer rustig.
‘Volgens mij heb ik net alle referenties gezien. Ik heb hem stil proberen te krijgen, maar zelfs voor duizend dollar deed hij het niet. Je bent aangenomen.’
Maggie wist niet zeker of het wel een goed idee was, maar ze kon dit kind simpelweg niet achterlaten. ‘Goed.’
‘Brady slaapt.’
Jason keek op van de informatie die hij van Ginger Davis had ontvangen en zag Maggie in de deuropening van zijn werkkamer staan. Hij was vergeten om haar uit te nodigen hem gezelschap te houden zodra Brady in bed lag. Hij stak uitnodigend een hand uit. ‘Ga zitten.’
Nadat ze had plaatsgenomen, keek ze hem aan.
‘Alles goed met Brady?’
‘Hij is een engel.’ Ze glimlachte, voor het eerst. ‘Hij is in bad geweest, heeft gegeten en ligt te slapen.’
‘Mooi.’ Hij knikte naar de papieren. ‘Ginger is grondig.’
‘Ze is een vrouw die haar woord houdt.’
Prettig om te weten, want haar bedrijf berekende een fikse prijs. Alles in het leven kostte geld, maar je wist nooit of het dat waard zou zijn. Wat zijn zoon betrof, werd hij niet graag teleurgesteld. De liefde die hij had gevoeld toen hij zijn zoon voor het eerst had gezien, had hij nog nooit ervaren. Daarna was dat gevoel alleen maar toegenomen. Toen Catherine hem had verteld dat ze zwanger was en dat ‘het’ snel verleden tijd zou zijn, had Jason niet kunnen accepteren dat zijn kind zou worden weggehaald alsof het een of ander ongemakje was.
Na intense onderhandelingen en een flinke regeling had hij een zoon wiens moeder afstand had gedaan van al haar rechten. Hij was bereid geweest nog veel meer te betalen, maar het geboden bedrag bleek al genoeg voor de plastische chirurgie die ze nodig had voor haar acteercarrière. Hij had er echter geen rekening mee gehouden dat de zorg voor zijn kind vinden zo lastig zou zijn.
‘Dus u hebt eindelijk mijn referenties?’
Hij knikte. ‘Je bent wees?’
‘Nee, dan zouden mijn ouders dood zijn. Ik weet niet waar ze zijn. Als kind ben ik achtergelaten op de trappen van het Good Shepherd-tehuis, waar ik gevonden ben door zuster Margaret en zuster Mary.’
Ze klonk zo nonchalant, dat het even duurde voor haar woorden tot hem doordrongen. Ze was niet veel ouder dan Brady geweest toen ze werd weggedaan… ‘Dus Margaret Mary Shepherd…’
Ze knikte. ‘Zo kom ik aan mijn naam, ja.’
Mensen verrasten hem niet vaak, maar nu wel. ‘Sorry, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.’