‘Jason?’
Hij keek op. ‘Sorry, het zal de hoogte wel zijn.’
‘Ha, ha.’ Ze glimlachte. ‘Hoe gaat het met die deal?’
‘Het ziet ernaar uit dat we gaan fuseren tot de grootste ontwikkelmaatschappij in Las Vegas.’
‘Gefeliciteerd. Dat klinkt indrukwekkend.’
‘Valt wel mee.’
Ze nam hem onderzoekend op. ‘Wat is er niet goed aan?’
Jason vond vooral de manier waarop Nate op Maggie had gereageerd maar niks. Alsof ze een rijpe aardbei was, klaar om geplukt te worden. ‘Zakelijk zullen we er allebei voordeel van hebben.’
Brady begon te mopperen omdat zijn speeltje was gevallen. Maggie gaf hem speelgoedsleutels, die hij prompt in zijn mond propte. ‘O ja?’
‘Ja, de koersen zullen omhoog schieten. Zakelijk is het echt een slimme deal.’
‘Waarom heb je dan een gezicht als een oorwurm?’
Omdat hij het maar niks vond dat Nate haar wilde. Misschien was dit een kans. ‘Wat zaken betreft, is er niemand slimmer dan Nate.’
‘Zelfs jij niet?’
‘Ik natuurlijk wel.’ Ze keken elkaar grijnzend aan. ‘We kennen elkaar van de studie en konden het goed vinden. We vullen elkaar goed aan en qua projectontwikkeling zijn we een onverslaanbaar team.’
‘Wat is het probleem dan?’
‘Dat is persoonlijker. Hij is niet het type dat zich settelt.’
‘Is dat een eufemisme voor iemand met bindingsangst?’
‘Dat weet ik niet. Het enige wat ik weet, is dat als ik een enorm spoor van gebroken harten in Vegas volg, dan kom ik uit bij hem.’
‘Dus hij is nooit getrouwd geweest?’
‘Nee.’
‘Geen kinderen?’
‘Niet dat ik weet.’
‘Dan heb je net jezelf beschreven tot je Brady kreeg.’
‘Dat is bot,’ reageerde hij gepikeerd.
Brady begon weer te spartelen. Onmiddellijk pakte ze hem op om hem tegen haar schouder te leggen. ‘Ik stel alleen maar een feit vast. Je hebt nu een zoon en nu moet je je pleziertjes plannen. Misschien ben je wel jaloers.’
‘Op Nate? Dat heb je zo mis.’ Hij was boos. Dat hij jaloers was, klopte wel, maar niet vanwege zijn zoon.
‘Waarom ben je dan met me getrouwd, Jason?’ Ze legde hem met een hand het zwijgen op. ‘Ik ken het verhaaltje wel. Dat het vanwege Brady is. Ik was erbij, weet je nog? Net als bij dat gesprekje met je vader. Bij geflikflooi schiet de koers omlaag.’
‘Wat wil je dan zeggen?’
‘Hoe kunnen je zaken worden beïnvloed door wat je doet als alleen je vader weet dat we getrouwd zijn?’
‘Nate weet het ook.’ Meer zei hij niet.
‘En Chloe?’ Een reactie bleef uit. ‘Dat dacht ik al. Bij Nate is het territoriumdrang, daarom heb je het hem verteld. Zodat hij met zijn tengels van me afblijft. We zijn een wettelijke verbintenis aangegaan. Ik probeer gewoon uit te vinden wat die inhoudt. Ik ben gewoon Maggie. Toen ik je secretaresse ontmoette, werd er niets gezegd over wat ik van jou ben. Op het moment weet ik even niet zo goed waar ik sta.’
‘Wil je onze afspraak cancelen’? Toen ze opstond, kreeg hij een droge mond vanwege haar silhouet afgetekend tegen het vuur van de open haard. Als hij echt zo bot was als zijn dacht, sleurde hij haar nu naar zijn bed. Zijn zelfbeheersing wankelde, maar hij bleef zich als heer gedragen, ook al maakte ze het er niet gemakkelijker op.
‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Dat we het huwelijk ongeldig verklaren.’
‘Ik heb al je geld al uitgegeven. Dat kan ik nooit terugbetalen, dat weet jij ook wel.’
Dat hoefde van hem ook niet. Meer dan een kostenpost voor de belastingen was het niet. ‘Wat wil je dan?’
‘Dat weet ik niet.’ Brady begon nu echt te huilen en ze hield hem dichter tegen zich aan. ‘Ik wil naar huis.’
Daarnet had ze nog gezegd dat ze langer wilde blijven! Hij had de sfeer verpest. ‘Morgenochtend gaan we terug.’
‘Goed.’ Even later liep ze met Brady naar boven.
Kwaad tuurde hij in de vlammen van de open haard. Wat een puinhoop had hij ervan gemaakt. Hij was er zo op gefocust geweest om haar te houden, dat hij geen seconde had stilgestaan bij wat een huwelijk feitelijk inhield. Kameraadschap. Intimiteit. Seks. Hij ijsbeerde voor de haard heen en weer en voelde de warmte van het vuur. Vanbinnen brandde het vuur van verlangen naar Maggie.
Maggie staarde uit het raam naar de vallende sneeuw. Gewoonlijk zou ze het prachtig hebben gevonden. Als inwoner van Las Vegas zag je het niet elke dag. Het had een magisch tafereel moeten zijn, maar als je naar huis wilde en de sneeuw maakte dat onmogelijk, dan voelde het meer alsof iemand een streek met je uithaalde. Nu moest ze hier nog een nacht doorbrengen.