Vol trots keek Maggie naar het slapende knulletje, het enige levende wezen dat haar die ochtend aan het lachen kreeg.
Vooral na die ene kus… Ze was echt niet zo onschuldig dat ze niks van zijn verlangen had gemerkt. Met Jason naar bed gaan, zou haar toch al ingewikkelde leven alleen nog maar verder compliceren. Helaas had haar lichaam aan alle kanten gesmeekt er eindelijk achter te komen hoe het was met een man. En wat voor een!
Jason was de man die ze wilde. Dat viel niet te verklaren door die ene kus, ook al was er na haar eerste vriendje niemand meer geweest. Misschien had ze onbewust wel gewacht tot haar huwelijk. Wat dom. Toen Jason dat miljoen als een worst had voorgehouden, had ze moeten vragen wat hij wilde.
Die ochtend was hij al de deur uit geweest toen ze wakker werd. Dus dit was de eerste keer na die kus dat ze elkaar weer zouden zien. Ten overstaan van allerlei mensen.
Al snel stopte de wagen voor een kantorencomplex. Zodra de beweging ophield, schoten Brady’s ogen open.
‘We zijn er, Mrs. Garrett.’
Heel even dacht ze dat de chauffeur tegen een ander sprak. ‘Dank je, Martin. Ik ben zo terug.’
‘Wilt u de kleine hier laten?’
‘Nee, dank je, zijn vader wil met hem showen.’ Met de baby in de ene arm en het koffertje in de andere hand liep ze naar binnen en nam de lift naar de bovenste etage. Achter de balie in de receptieruimte zat een roodharige vrouw, die de telefoon beantwoordde. ‘Goedemorgen, Garrett Industries, met Chloe. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’
Chloe De Witt, Jasons secretaresse. Maggie stopte voor de balie en zei: ‘Hoi, ik ben…’ Ze had Maggie Mary Shepherd willen zeggen, hoewel ze nu eigenlijk Maggie Garrett heette. Het makkelijkste was het eenvoudig te houden. ‘Hoi, ik ben Maggie.’
Chloe begroette haar met een professionele glimlach en koppelde haar koptelefoon los, waarna ze om de balie heen liep. Ze zag er uit om door een ringetje te halen. Helemaal Jasons type, schoot het door Maggie heen. Na een snelle blik op haar eigen spijkerbroek en rode trui bedacht ze dat zijzelf niet zou misstaan op het platteland.
Chloe zag het koffertje. ‘Aha, je hebt het bij je. En dit moet Jasons zoontje zijn.’
‘Brady.’
Zodra die zijn naam hoorde, glunderde hij, waarop Chloe een verrukt kreetje slaakte. ‘Wat een schatje.’
‘Ja hè?’ Zou haar eigen kind haar trotser maken dan ze nu was? Onmogelijk. Ze was met zijn vader getrouwd, maar dat betekende niet dat ze zijn zoon als de hare kon opeisen. Ze was gewoon de nanny.
Er klonken mannenstemmen. ‘Chloe, heb je die papieren al?’ Een seconde later beende Jason de receptieruimte binnen, samen met een andere man. Meteen ontdekte hij Maggie. ‘Aha! Hoi, Maggie.’
‘Hoi. Ik moest boodschappen doen, dus ik dacht ik breng je koffertje even langs.’ Zijn koele grijns zei haar niets over hoe hij het vond haar te zien.
‘Je hebt mijn secretaresse al ontmoet.’ Hij keek van de een naar de ander.
Chloes blik maakte duidelijk dat ze smoorverliefd was op haar baas, wat Maggie een onplezierig gevoel gaf. ‘Je zoon is de mooiste baby die ik ken,’ zei het meisje.
Glimlachend keek Jason naar Brady. ‘Ik zal je niet tegenspreken.’
‘Dat is dan voor het eerst.’ Dat kwam van de man naast Jason, een zelfde type als Jason, maar dan met ongelooflijk blauwe ogen. ‘Maar de dame ken ik niet.’
‘Ach jee, wat erg.’ Jason klonk sarcastisch en zijn ogen waren bijna zwart toen hij zijn wenkbrauwen fronste. ‘Een vrouw in Vegas die jij niet kent, stel je voor.’
‘Tja, wat moet ik daarop zeggen?’ Hij glimlachte verontschuldigend. ‘Ik ben een mensenmens.’
‘Noem je dat zo?’ Die vijandige kant had Jason goed verborgen weten te houden.
De man keek Maggie aan. ‘Ga je me nog voorstellen?’
‘Dit is Maggie,’ antwoordde Jason met tegenzin.
De man stak zijn hand uit. ‘Ik ben Nathaniel Gordon. Jason en ik werken aan een deal samen.’
De enige deal die Maggie kende, was die tussen haar en Jason. Van zaken snapte ze niets. Eigenlijk snapte ze van heel veel dingen niet zoveel. Maar beleefd zijn kon nooit kwaad. ‘Aangenaam.’ Op het moment dat ze een lok uit haar ogen veegde, merkte ze dat hij direct naar de trouwring om haar vinger keek. Kennelijk had Jason het ook in de gaten.
Het koffertje oppakkend zei hij: ‘Hier zitten de papieren in die ik nodig had. Kom, dan gaan we verder, Nate. Ik heb je nog niet het vel over de neus gehaald.’
‘Had je gedroomd, vriend.’ Nate keek waarderend naar Maggie. ‘Leuk je ontmoet te hebben, Maggie.’
De telefoon ging en Chloe haastte zich naar haar plek. ‘Bedankt, Maggie. Leuk dat je Brady even meenam.’ Ze nam de telefoon aan en wuifde gedag.