‘Uitstekend.’ Margaret stond alweer te kijken naar de werklui die het kapotte dak afbraken. ‘We hebben uitstel gekregen vanwege de reparaties. De kinderen hebben nog steeds een thuis en alles is weer goed in de wereld.’
‘Fijn om te horen.’
Margaret keek haar aan. ‘Zonder de donatie van jouw Mr. Garrett was dit niet mogelijk geweest.’
Maggie wilde zeggen dat hij de hare niet was, maar bedacht zich. Hij was immers wel de hare volgens de wet. Zuster Margaret hoefde niet te weten dat ze met Jason vanwege die donatie was getrouwd. Of dat hij haar had getrouwd om zich te verzekeren van haar loyaliteit jegens zijn zoon.
‘Maar er is nog meer,’ ging Margaret verder.
Maggie wist niet of haar schuldige geweten meer aankon. Ze trok haar jas dichter om zich heen bij een windstoot. Het was guur. Of was het de kilte in haar hart? ‘Wat heeft Jason dan nog meer gedaan?’
‘Hij heeft ervoor gezorgd dat we offertes kregen voor de renovatie. Ik heb hem zelf gesproken en –’
‘Hebt u Jason gesproken?’ Allemachtig. Had hij iets gezegd over hun afspraak?
Margaret knikte. ‘Een charmante man. Met een prettige telefoonstem.’
Die warme, hese stem kende Maggie maar al te goed. Daarmee had hij haar overgehaald. Al moest ze erkennen dat hij er niet zo heel veel moeite voor had hoeven doen. ‘Jason heeft veel goede kanten.’
‘Na die donatie wilde ik niet meer beslag op zijn tijd leggen, maar hij stond erop. Hij verzekerde me dat hij allerlei contacten heeft en dat hij veel sneller iemand had gevonden die het goed voor ons kon doen.’
‘Hij heeft een paar grote hotels in Vegas gebouwd.’
‘Praat hij daarover?’
‘Meestal hebben we het over Brady.’ Door het huwelijk stond Maggie zichzelf toe meer van de kleine vent te houden. ‘Ik lees Brady voor uit een van zijn vakbladen. Je kunt nooit te vroeg beginnen met voorlezen.’
‘Daar hoor je mij niks tegenin brengen. Maar toen ik Mr. Garrett sprak, vroeg hij me of ik de beste kwaliteit voor een spotprijs wilde.’ Lachend ging ze verder: ‘Alleen een sufferd zegt daar nee tegen.’
‘En dat bent u beslist niet, zuster.’
‘Voor ik het wist, had de dakdekker al gebeld en kijk eens. Hierna komt het loodgieterswerk. Ook met dank aan die Mr. Garrett van jou. De vaklui staan al te wachten.’ Ze keek naar de dreigende lucht. ‘Hopelijk blijft het droog tot het dak erop zit. Gus zei –’
‘Gus?’
‘De voorman. Die zei dat het een paar dagen duurt. Ze doen wel plastic over het dak, maar ik denk er toch over de kinderen tijdelijk te verhuizen.’
‘Prima, ik ben er om te helpen, dus zeg het maar.’
Margaret sloeg een arm om Maggies schouders. ‘Je bent een geschenk uit de hemel.’
Dat zei de non al zolang Maggie zich kon herinneren, maar nu voelde het anders. Gelukkig was ze op het juiste moment op de juiste plek geweest om ervoor te zorgen dat alles goed kwam met dit speciale tehuis. Tegelijkertijd wist ze maar al te goed dat als ze hier precies zouden weten hoe de vork in de steel zat, ze het beslist geen geschenk meer zouden vinden.
‘We moeten ook zorgen dat de kinderen binnenblijven en de werklui niet voor de voeten lopen.’
‘Komt in orde.’
‘Zuster Mary en een vrijwilliger zijn met de oudere kinderen naar de film. We hadden vrijkaartjes, dus dat kwam goed uit. Met de kleintjes binnen lukt het wel.’
‘Mooi, dan gaan we ze bezighouden.’
‘Je kunt uit de krant voorlezen,’ plaagde Margaret.
‘Geloof me, ze zullen het prachtig vinden.’
‘Vast wel. Volgens mij hangen ze nog aan je lippen als jij uit het telefoonboek voorleest. Jij hebt iets met die kleintjes.’ Op de veranda aangekomen keek Margaret nog eens naar de werklieden. ‘Het is zo belangrijk ze een positieve start in het leven te geven.’
‘Daar ben ik het helemaal mee eens.’ Dat wilde zij immers ook dolgraag voor Brady.
‘Ik wil meer doen, Maggie. Die gift is fantastisch, en er blijft geld over voor onverwachte dingen. Misschien kunnen we een studiefonds opzetten.’
‘Dat is een goed idee, zuster.’ Zelf had ze moeite gehad om aan geld te komen voor haar opleiding.
‘Het is een gift die zal blijven geven.’
Maggie keek de oudere vrouw aan en was intens blij dat ze de kans had gekregen om het pad voor anderen te effenen. Misschien kwam er nog wel meer positiefs uit haar deal met Jason voort.
Hoe meer tijd ze echter met Jason doorbracht, hoe meer haar lichaam een leegte voelde, hoe intenser haar verlangen werd om in alle opzichten zijn vrouw te zijn.
Hij was een goed mens en ze respecteerde hem steeds meer. Uit liefde voor zijn kind was hij met een vrouw getrouwd van wie hij nooit kon houden. Ze moest een manier vinden om vrede met haar beslissing te vinden. Om elke dag te leven met wat ze graag wilde, in de wetenschap dat het nooit echt zou kunnen krijgen.